پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): مگر نیاز به امام زمان علیه السلام، فقط به بیان "احکام فقهی" خلاصه شده است؟! البته سؤال این که چه نیازی به امام معصوم (ع) داریم، به انحای متفاوت و اشکال گوناگون، طرح می‌شود؟! اما اگر در عرصه‌ی اندیشه و عمل سیاسی، بگویند: «حکومت جهانی به رهبری امریکا»، سؤال نمی‌شود که چه نیازی داریم؟

نکته یک : اما مسئله این نیست. آیا تا کنون برای ذهنی این سؤال مطرح شده است که چه لزومی دارد برای خویشان، دوستان، آشنایان، هموطنان، انسان‌های دربند و گرفتار و ... دعا کنم؟! اما سؤالات بسیاری مطرح می‌شود که چرا باید برای امام زمان علیه السلام، سلامتی ایشان، تعجیل در ظهور ایشان و ...، دعا کنیم؟! این جای تأمل و تعمقی دارد که پاسخ را روشن می‌کند.

نکته دو : اگر در همین سؤال فوق نیز دقت کنیم، می‌بینیم که سؤال اصلی و باطنی، در دل سؤال فرعی و ظاهری قرار گرفته است! ظاهرش این است که چرا برای تعجیل در ظهور دعا کنیم، و حواشی تزیینی و توجیهی (مثل وجود فقها) در توجیه بیان شده است، اما سؤال اصلی این است که ما اصلاً چه نیازی به ایشان داریم؟! و از آن مخفی‌تر این است که می‌گوید: اسلام یعنی چند تا مسئله‌ی فقهی، که آن را نیز فقها می‌گویند، و امام یعنی مجتهد، که آن هم الحمدلله بسیار بوده و هست!

پس در این نکات باید با بصیرت اندیشه، تعمق و تأمل نمود و البته در ذیل، پاسخ ظاهر سؤال با توجه و اشاره‌ای به بطن آن نیز ایفاد می‌گردد: 

الف - در بُعد علمی توجه شود:

یک – رشد و کمال مرهون "علم" می‌باشد و علم نیز فقط "فقه" نیست؛ معرفت قبل از "فقه و احکام" است. خداشناسی، معاد شناسی، پیامبر شناسی، قرآن شناسی، ولایت شناسی، امام شناسی، دشمن شناسی و ...، همه قبل از "فقه و احکام" است، چنان که "اصول دین" قبل از "فروع دین" است، مضافاً بر این که "اصول دین تحقیقی است و تقلید در آن جایز نمی‌باشد"؛ و البته که معارف در کلام خدا (قرآن) است و علم قرآن نیز نزد آنان می‌باشد، چنان که تا کنون هر کس به معرفتی رسیده، از علوم و مکتب آنان بهره برده است.

دو – عرصه‌ی فقه (احکام) نیز به فصل‌هایی چون «طهارت، عبادات و ...» محدود نمی‌باشد، بلکه تمامی شئون فردی و اجتماعی بشر را شامل می‌گردد؛ و چه به تمامی شئون و به روز، علم و اشراف دارد؟

سه – کار فقیه این است که با تبحر در علوم گوناگونی چون: زبان عربی، قرآن، تفسیر قرآن، علم حدیث و زیر شاخه‌هایش [مثل علم رجال و ...] و نیز منابع دیگر، در هر موضوع جزئی و کلی، بفهمد که حکم چیست و چه فتوایی باید بدهد؟ حال اگر شخص امام معصوم حاضر باشند و احکام را بیان دارند، فلسفه احکام را بیان دارند، چگونگی استنباطش از قرآن را بیان دارند و ...، راحت‌تر، جامع‌تر و کامل‌تر نمی‌باشد؟ مگر فقها و مجتهدین ما که استنباط و استخراج احکام را می‌نمایند، از خود چیزی می‌گویند؟ همه از منبع "قال الله" یا "قال معصوم" اخذ شده است.

ب - در بُعد عملی توجه شود:

یک – صرف بودن احکام در کلام‌الله (قرآن)، بیان معصومین علیهم السلام (حدیث) و یا رساله‌ها‌ی فقها و آیات عظام که کفایت نمی‌کند، چنان که صرف بودن علوم گوناگون در کتب متفاوت کفایت نمی‌کند.

علم معلم می‌خواهد، وگرنه در علوم دیگر نیز به جای این همه مدرسه، دانشگاه و حوزه در سرتاسر جهان و تربیت معلم و استاد، فقط کتاب چاپ می‌شد و در اختیار مردم قرار می‌گرفت.

دو – صرف بیان معارف و احکام نیز کفایت نمی‌کند، بلکه مهم این است که آن احکام به مرحله اجرا درآید. مِثل این است که کسی بگوید: چون کتاب‌های بسیاری در علم پزشکی و بهداشت وجود دارد، پس دیگر بیمارستان نمی‌خواهیم و چون بیمارستان ساختیم، دیگر پزشک نمی‌خواهیم، یا چون از وجود چند پزشک برخوردار شدیم، دیگر استاد و تربیت استاد نمی‌خواهیم؟!

سه – به فرض که کسی احکام فردی در طهارت یا ازدواج را شخصاً رعایت کند – به فرض که عده‌ای کم یا زیاد، احکام تجارت یا صله‌ ارحام را بدانند و طبق آن عمل کنند و ...، پس تکلیف احکام مربوط به برقراری عدل الهی در سرتاسر جامعه بشری، که مستلزم برچیده شدن کفر و ظلم از سرتاسر جهان می‌باشد، و آن نیز مستلزم رهبری امام و پیروی امت است، چه خواهد شد؟ آیا همین که علمش در کتاب وجود دارد و پاره‌ای از احکامش نیز بیان شده است، کافیست؟

ج - در بُعد معرفتی توجه شود:

یک – وقتی بسیاری از مردم ما که نه تنها مسلمان، بلکه شیعه هستند، هنوز نمی‌دانند که مقام، مرتبه، جایگاه و نقش "ولایت حقه" و "امام معصوم" در هدایت چیست؟ چگونه می‌توان انتظار داشت که تمامی مردم جهان، به راحتی توحید و معاد بشناسند، جز الوهیت و ربوبیت الله جلّ جلاله را گردن ننهند تا فراعنه اینگونه جولان ندهند، و در جهت پاک نمودن زمین از تمامی مظاهر کفر، شرک، نفاق، ظلم و ...، قیام به قسط کنند؟! مگر اینها احکام نیستند؟

دو – وقتی حتی شیعه، توجه و آگاهی ندارد که غیبت برای چه بود و ظهور برای چیست؟ و چرا باید در اندیشه و عمل، خواهان ظهور و تعجیل در آن باشد، چگونه می‌توان انتظار داشت که دیگران خواهان "وحدت جامعه بشری" باشند که مستلزم وحدت در هدف، وحدت در راه و وحدت در رهبر باشد و چگونه می‌توان انتظار داشت که شرایط و زمینه‌های تحقق آن را فراهم و مساعد نمایند؟

سه – اساساً "دعا"، که اظهار، ابراز و بیان "نیاز" می‌باشد، ضمن عرض جاحت از سوی دعا کننده، معرف شخصیت و سطح دانش و بینش او نیز می‌باشد که در چیستی نیازش، چگونگی ابرازش (در تفکر، عمل و بیان) و مرجع سؤالش پدیدار می‌گردد.

بدیهی است که در نیازهای مادی، همه انسان‌ها، از کافر تا مؤمن، مشابه هستند. نیاز به سلامتی، طول عمر، همسر و فرزند، خانه و کاشانه، شغل و درآمد، مقام و مرتبت، عزت و شوکت، امنیت فردی و اجتماعی ... و خلاصه "رفاه و لذت"، در میان تمامی افراد و جوامع مشترک است؛ حال چه به دعا از خدا بخواهند و چه به دعا (درخواست) از غیر خدا – اما کسی که سطحش از خودبینی کمی بالاتر رفته و خانواده را می‌بیند، از آن بالاتر رفته و همسایه را می‌بیند، از آن بالاتر رفته و خویشان و دوستان را می‌بیند، از آن نیز بالاتر رفته مردم شهر، کشور و جهان را می‌بیند ... و از این هم بالاتر رفته و "معاد" و حیات ابدی را می‌بیند و آن را برای همگان می‌خواهد، دعا در تعجیل ظهور می‌نماید. پس توصیه به استمرار در دعا برای تعجیل ظهور نیز تعلیمی در بالا بردن سطح دانش، بیشن و شناخت نیاز و درخواست آن از مرجعش می‌باشد.

محبت و مودت:

هر کسی را که دوست باشیم، دعایش می‌کنیم و از او التماس دعا و امید به استجابت نیزداریم؛ کسی نمی‌پرسد که «چرا باید پدر، مادر، برادر، خواهر، همسر و فرزندم را دعا کنم، و باز شدن گره از کارش را از خدا مسئلت نمایم؟» اما به امام زمان علیه السلام که می‌رسد، ناگهان "خودنگری" با وسوسه شیطان تبلور پیدار می‌کند و پرسیده می‌شود که «چه نیازی به او داریم که دعایش هم بکنیم؟»

 دعا در تعجیل ظهور نیز بیانگر این است که حقیقتاً چقدر امام زمان، حضرت مهدی علیه السلام را می‌شناسیم و نسبت به او محبت و مودت داریم؟

دعا در تعجیل ظهور، بیانگر این است که فرد مسلمان و به ویژه شیعه، چقدر اسلام شناس است، چقدر امام و امام زمان شناس است و چقدر قرآن شناس است و چقدر در اندیشه، آرزو و عمل، به موقع در صحنه حضور دارد؟ چه میزان درد و دوای آن را می‌شناسد؟ ... مضافاً بر این که بیانگر چگونگی و میزان «معرفت، محبت و مودت» او نیز می‌باشد؟

مودت، بروز محبت در وادی عمل است، پس اگر کسی به "دعا" که کمترین مرتبه‌ی عملی است نرسید، به هیچ چیز نرسیده است؛ مگر نفرمود: اجر رسالت در مودت اهل بیت علیهم السلام می‌باشد؟

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال کوتاه و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

*- با وجود ولی فقیه و فقهایی که احکام را بیان می‌کنند، چه نیازی به دعا برای تعجیل در ظهور داریم؟

http://www.x-shobhe.com/shobhe/7497.html 

 

 

https://telegram.me/x_shobhe

کلمات کلیدی:  گوناگون   امام مهدی   دعا