پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): متن و ترجمه آیات مورد پرسش به شرح زیر می‌باشد:

«وَلَوْلَا أَنْ يَكُونَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً لَجَعَلْنَا لِمَنْ يَكْفُرُ بِالرَّحْمَنِ لِبُيُوتِهِمْ سُقُفًا مِنْ فِضَّةٍ وَمَعَارِجَ عَلَيْهَا يَظْهَرُونَ»

اگر (تمکّن کفّار از مواهب مادی) سبب نمی‌شد که همه مردم امت واحد (گمراهی) شوند، ما برای کسانی که به (خداوند) رحمان کافر می‌شدند خانه‌هایی قرار می‌دادیم با سقفهایی از نقره و نردبانهایی که از آن بالا روند؛

«وَلِبُيُوتِهِمْ أَبْوَابًا وَسُرُرًا عَلَيْهَا يَتَّكِئُونَ»

و برای خانه‌هایشان درها و تخت‌هایی (مکنت و شوکت و راحت) قرار می‌دادیم که بر آن تکیه کنند؛

«وَزُخْرُفًا وَإِنْ كُلُّ ذَلِكَ لَمَّا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةُ عِنْدَ رَبِّكَ لِلْمُتَّقِينَ»

و انواع زیورها؛ ولی تمام اینها بهره زندگی دنیاست، و آخرت نزد پروردگارت از آن پرهیزگاران است!

«وَمَنْ يَعْشُ عَنْ ذِكْرِ الرَّحْمَنِ نُقَيِّضْ لَهُ شَيْطَانًا فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ» 

و هر کس از یاد خدا روی‌گردان شود شیطان را به سراغ او می‌فرستیم پس همواره قرین اوست!

توضیح:

یک – خالق همه چیز و همگان [اعم از مؤمن و کافر] و نیز رازق همگان، خداوند متعال است، که رحمان، رحیم، جواد، کریم و البته غنی و حمید می‌باشد.

دو – خداوند متعال، بهشت را حق تمامی انسان‌هایی قرار داده که خلق کرده است، حال خواه مؤمن باشند و یا کافر – متقی باشند و یا فاسد – عادل باشند و یا فاسد.

اما، از آنجا که ما را از دو حیات دنیوی و اخروی برخوردار نموده و در ضمن مبتنی بر علم، حکمت، مشیّت و عدالتش، بهشت آخرت که جاوید و ابدی است را برای مؤمنان، متقیان و اهل عمل صالح قرار داده است، بهشت کفار را در همین زندگی و حیات دنیوی قرار داده است، چنان که امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: «الدُّنيا سِجْنُ الْمُؤْمِنِ و َ جَنَّةُ الْكافِرِ – دنیا، زندان مؤمن و بهشت کافر است / بحار الانوار، ج65، ص159».

سه – البته "بهشت دنیا"، مانند "بهشت ابدی در آخرت" نمی‌باشد، چرا که دنیا محل گذر، محدود و دار فناست؛ چنان که اگر تمامی نعمات دنیا را به انسان بدهند و پس نگیرند، انسان را با فرا رسیدن کهنسالی، فرسودگی و مرگش از دنیا می‌گیرند. پس نعمات برای او همیشگی نمی‌باشند.

چهار – روح کافر، نه تنها هیچ رشدی ندارد، بلکه سوخته و آتش‌زا شده است، از قلبش شراره‌های آتشی که حقیقتش در آخرت بیرون می‌زند «نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ  * الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ / الهمزة، 6 و 7» بر می‌خیزد؛ بنابراین، بهشت او، بهشت بدن است، یعنی لذت‌های دنیوی. مانند: خوردنی‌ها، آشامیدنی‌ها، مسکن، ارضای شهوت جنسی، آرمیدن، لمیدن، تمکن، تجمل و ... .

پس خداوند متعال، اهل دنیا را به بهشت دنیوی می‌رساند و اهل آخرت را به بهشت اخروی.

پنج – البته این بدان معنا نیست که هر ملحد، کافر، مشرک، منافق و ظالمی، در این دنیا در رفاه و لذت باشد؛ چرا که دنیا قوانین خودش را دارد؛ علت و معلول‌ها همه در کارند و در ضمن، ظلمِ مستکبران و جانیان، مؤمن و کافر نمی‌شناسد؛ لذا بسیاری از کفار نیز محروم و مظلومِ ظلمِ اربابان خود واقع می‌گردند.

پیام اول:

خداوند می‌فرماید که از یک سو همه طالب رفاه و لذت دنیوی هستند و از سوی دیگر، عقل عموم مردم به چشم‌شان است [مگر آن که اهل تعقل و بصرت باشند]!

بنابراین، چون کار خداوند متعال سراسر حکیمانه است و اصل بر هدایت، رشد، کمال و نجات بندگان است؛ فرمود که اگر بندگان من، با دیدن تمکن، رفاه و لذت کفار (متاع قلیلی که در دنیا به آنها می‌دهم)، جملگی به سوی کفر نمی‌رفتند؛ من در دنیا بیش از این به کفاری که در قیامت اهل جهنم خواهند بود، می‌دادم تا دست کم در دنیا لذتی ببرند.

●- شما این حالت انسان‌های عوام، ساده، سطحی‌نگر، بی‌بصیرت و دنیا طلب را در همین دنیا و حتی بین مسلمانان می‌بینید. وقتی به رفاه یا لذایذ کفار می‌نگرند – بدون هیچ دقت، توجه بصیرتی به گسترده و عمق ضلالت، فساد و تباهی دنیا و آخرت آنها – نسبت به موحد و مسلمان بودن خود ناراحت می‌شوند؛ اگر بتوانند از محیط دینی دور می‌شوند تا در میان آنها زندگی کنند، باشد که از تمتع آنها، به اینها هم برسد.

پیام دوم:

می‌فرماید: دوست داشتن (حبّ) راحتی، رفاه، زر و زیور، لذایذ شهوانی، تمکن و ... را خودم به آدمی که خلقش کردم داده‌ام، چرا که لازمه‌ی زندگی آنها در دنیاست؛ اما اینها همه متاع دنیاست، پس، محدود، مادی، مُرده، هالک و فانی هستند، ولی حقیقت تمامی نعمات مادی و معنوی، نزد پروردگار است که در بهشت جاوید، به مؤمنان می‌دهد.

همانگونه که آدمی هم روح دارد و هم جسم و حقیقت او، همان روح اوست؛ لذا جسمش می‌میرد و در خاک می‌پوسد، اما روحش می‌ماند و منتقل می‌گردد، رفاهیات و لذایذ نیز روح و جسم دارند، ظاهر و باطن دارند، فانی و باقی دارند که حقیقت و باطنش در بهشت است، نه در این دنیای مادی و فانی.

●- توجه شود که خداوند سبحان، غنی، جواد، کریم و حکیم، بندگان مؤمنش را از مواهب و متاع دنیوی محروم نکرده است، روزی رسان مؤمنان نیز خود اوست و کفار هم رازق خود و دیگران نیستند، بلکه برای رشد، کمال و قُرب، و برای کسانی که عقل دارند و خواهان سعادت ابدی هستند، اولاً فرموده که وابسته نشوید، دنیرست نگردید، و ثانیاً بهره‌مندی از متاع دنیا را "قانونمند" کرده است و بدیهی است که این چارچوب‌ها و قانونمندی‌ها [احکام]، محدودیت می‌آورد، چنان که کفار نیز قوانین خود را دارند و به آن محدود هستند.

پیام سوم:

"انسان"، موجودی است که اهل تنهایی نیست، نه به تنهایی می‌تواند رشد نماید و تنهایی را تحمل می‌‌آورد، لذا هم "محبوب، مؤنس و قرین" می‌جوید و به سرعت به او "اُنس" می‌یابد و هم در صورت غفلت از محبوب و قرینش، به سرعت دچار "نسیان" و فراموشی او نیز می‌شود.

بنابراین، قانون اجتناب‌ناپذیر "جایگزینی" پیش می‌آید و حاکم می‌گردد. اگر کسی الله را به عنوان تنها "إله" برنگزید و او را بندگی ننمود، حتماً و یقیناً "إله"های متعدد و کاذب را بندگی خواهند نمود، چنان که اگر پیرو دین حق، کتاب حق و امام حق نبود، حتماً از دین، کتاب و امام بدلی و کاذب پیروی خواهند نمود.

●- از این‌رو فرمود: اگر کسی دلش را بتخانه نکرد، مرا دوست داشت و مرا پرستید و محبوبش من بودم و به یاد من بود، خودم قرین، مونس و انیس او می‌شوم و او را به اوج کمال و سعادت ابدی می‌رسانم، اما اگر کسی مرا فراموش کرد، مطمئن باشد که تنها و غریب نمی‌ماند، بلکه شیطان [از انس و جنّ] را قرین او می‌گردانم. به او انس می‌یابد، با او زندگی می‌کند، او را پیروی و اطاعت می‌کند و در آخرت نیز با او محشور شده و در قرین او در جهنم خواهد بود.

مشارکت و هم افزایی‌ - پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی 

پرسش:

در مورد آیات ۳۳ تا ۳۶ سوره زخرف – که می‌فرماید: «اگر جملگی به سوی کفر نمی‌رفتید، سقف خانه‌‌های کفار را نقره می‌گرفتم و ...» توضیحی بفرمایید.

پاسخ:

 

http://www.x-shobhe.com/shobhe/10098.html

 

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

  

  

        

کلمات کلیدی:  قرآن   سوره زخرف