«ایکس - شبهه»: متأسفانه طبق معمول آن قدر بغض و عجله در پیدا کردن تناقض در قرآن و طرح آن در سایت‌ها و ارسال ایمیل برای دیگران دارند، که نه تنها همت نمی‌کنند تا از دو نفر سؤالی کنند، بلکه حتی حوصله نمی‌کنند تا آیه را چند بار بخوانند و در آن اندکی تأمل کنند و باور بفرمایید [تجربه ثابت کرده است] که حتی روخوانی قرآن را درست نمی‌توانند، لذا ترجمه‌ای می‌خوانند و دو واژه یا لفظ را با هم قیاس می‌کنند و با گمان به این که چیزی پیدا کرده‌اند و مانند ارشمیدس به کشف بزرگی رسیده‌اند، بیرون می‌پرند و در سایت‌هایشات فریاد «یافتم، یافتم» می‌زنند. و چه خوب است که شما عزیزان تأمل می‌کنید و سؤال یا شبهه را مطرح می‌نمایید و جویای پاسخ می‌گردید.

نویسنده‌ی شبهه و به اصطلاح یابنده‌ی تناقض، به دو آیه ذیل دال بر بهشت رفتن یهودی‌ها و مسیحی‌ها اشاره نموده است:

«إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ الَّذينَ هادُوا وَ النَّصارى‏ وَ الصَّابِئينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (البقره، 62)

ترجمه: بدرستى كسانى كه مؤمنند و كسانى كه يهودى و نصرانى و صابئى هستند هر كدام بخدا و دنياى ديگر معتقد باشند و كارهاى شايسته كنند پاداش آنها پيش پروردگارشان است نه بيمى دارند و نه غمگين شوند.

إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ الَّذينَ هادُوا وَ الصَّابِئُونَ وَ النَّصارى‏ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (المائده، 69)

ترجمه: بى‏گمان كسانى كه ايمان آوردند و آن كسان كه يهودند و صابئان و ترسايان، هر كه به خدا و روز رستاخيز ايمان آورد و كار نيكو كند، پس بر آنها بيمى نيست و آنها اندوهگين نشوند.

و به یک آیه نیز جهت قبول نشدن هیچ دینی به غیر از اسلام اشاره و استناد نموده است:

«وَ مَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الْإِسْلامِ ديناً فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرينَ» (آل عمران، 85)

ترجمه: و هر كس بخواهد غير از اسلام را به عنوان دين بپذيرد، از او قبول نمى‏شود و او در آخرت از زيانكاران است‏.

پاسخ: امام حسین علیه‌السلام جمله بسیار زیبا و ژرفی دارند مبنی بر این که «خدا راجع به بهشت‌اش گول نمی‌خورد». لذا مبنای بهشت رفتن، حمل اسامی متفاوتی چون «اسلام»، «یهودی» و «مسیحی» نیست. بلکه ایمان و عمل صالح است. لذا اگر به آیه اول مورد استناد دقت فرمایید، دقیقاً همین معنا حتی از ظاهر آیه پیداست. می‌فرماید: آنان که [به اسلام] ایمان آورده‌اند – نه هر کسی نام مسلمان را بر خود حمل می‌نماید، و نیز از میان یهودیان و مسیحیان، آنان که به الله و معاد ایمان آورده و عمل صالح انجام می‌دهند، نزد خدا اجر دارند و خوف و اندوهی نخواهند داشت. (به بهشت می‌روند).

در آیه دوم مورد استناد نیز تأکید می‌نماید: از میان مسلمانان، یهودی‌ها و مسیحیان، آنان که به الله و قیامت ایمان آورده‌اند خوف و اندوهی نخواهند داشت.

پس، ملاک داوری و ورود به بهشت، ایمان به الله، ایمان به حیات اخروی و نیز عمل صالح است. خواه فرد مسلمان باشد، یا یهودی و یا مسیحی.

و اما راجع به آیه‌ی سومی که استناد نموده‌اند، مبنی بر این که هر کس به غیر از اسلام را بپذیرد از او قبول نمی‌شود، لازم است که ابتدا آیه‌ی قبل را بخوانند که فرمود:

«قُلْ ءَامَنَّا بِاللَّهِ وَ مَا أُنزِلَ عَلَيْنَا وَ مَا أُنزِلَ عَلىَ إِبْرَاهِيمَ وَ إِسْمَاعِيلَ وَ إِسْحَاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ الْأَسْبَاطِ وَ مَا أُوتىِ‏َ مُوسىَ‏ وَ عِيسىَ‏ وَ النَّبِيُّونَ مِن رَّبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَينْ‏َ أَحَدٍ مِّنْهُمْ وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ» (آل عمران، 84)

ترجمه: بگو ما به خدا و آنچه بر ما نازل كرده و آنچه بر ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط نازل كرده و آنچه براى موسى و عيسى و انبياى بعد از وى از ناحيه پروردگارشان آمده، يك جا ايمان داريم و بين احدى از آنان فرق نمى‏گذاريم و ما تسليم او هستيم‏.

عزیزان دقت فرمایند که اساساً خداوند متعال چند دین متفاوت نفرستاده است، بلکه هیچ دینی به غیر از «اسلام» وضع ننموده است. لذا در قرآن کریم از زبان بسیاری از انبیای الهی بیان شده که اعلام کرده‌اند، ما مسلمان هستیم. یعنی تسلیم امر خدا هستیم. لذا می‌فرماید: دین نزد خداوند متعال فقط اسلام است. گاه پیام‌آور این اسلام برای قومی و در عصر ابراهیم (ع) بوده و گاه موسی (ع) و گاه عیسی (ع) که هر یک در زمانی و برای قومی خاص آمده‌اند و این سلسله‌ی نبوت ختم شده است به حضرت محمد صلوات الله علیه و آله که برای جهانیان آمده است. چنان چه می‌فرماید:

«وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاَّ كَافَّةً لِلنَّاسِ بَشيراً وَ نَذيراً وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ» (سبأ، ‌28)

ترجمه: و نفرستاديم تو را مگر مژده دهنده و بيم كننده جملگی انسان‌ها، و ليكن بيشتر مردمان نمى‏دانند.

پس شرط رفتن به بهشت و دوری از خوف و اندوه ابدی، ایمان به الله و حیات اخروی و عمل صالح است. لذا اگر مؤمن در زمان حضرت ابراهیم (ع) باشد، به دین او مسلمان است و اگر در زمان و محدوده‌ی رسالت حضرت موسی (ع) باشد، به دین او مسلمان است و اگر در زمان حضرت عیسی (ع) و محدوده‌ی رسالت او باشد، به دین او مسلمان است و اگر در عصر خاتم‌الانبیاء صلوات الله علیه و آله باشد، باید به دین او مسلمان باشد. و فرقی بین آنها نیست. و اگر کسی در یکی از این زمان‌ها و محدوده‌های رسالت قرار گرفت و به الله و معاد ایمان نیاورد و به عمل صالح (امر الله و احکام الهی که توسط پیامبران فرموده است) عمل ننمود، تسلیم امر الهی نشده و از اسلام خارج می‌گردد و بدیهی است که جایگاهی در بهشت ندارد. حال کجای این آیات کریمه و روشن با یک دیگر تناقض دارد؟

کلمات کلیدی:  قرآن   آیات قرآن