پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): در معرفت (شناخت) هیچ جایی برای احساسات وجود ندارد، بلکه همه باید بر اساس "عقل و علم" باشد و هم چنین هیچ جایی برای «به نظر شخص من» وجود ندارد، چرا که ما خالق و مالک نبوده و نیستیم. نظام خلقت و هدایت، با نظرات هیچ کسی به وجود نیامده و با نظرات نیز متغیر نمی‌گردد، پس باید حقایق را شناخت و پس از شناختن، تکذیب ننمود و ایمان آورد.

بنابراین، بسیاری از چالش‌های ذهنی ما که گاه سبب بروز شبهات نیز می‌گردند نیز ناشی از کاستی علم و ضعف تفکر منطقی می‌باشد؛ و البته این مهم است که گاهی نیز اطلاعات نادرست، سبب بروز مشکلات فکری می‌گردد!

به عنوان مثال: این که امام مهدی علیه السلام قبل از وقوع قیامت ظهور خواهند نمود، هم حکم عقل است و هم مطابق علوم رسیده؛ اما این که پس از ایشان دیگر هیچ حکومتی نخواهد بود، نادرست است؛ چنان که می‌دانیم:

اولاً: ایشان نیز (شاید به شهادت) رحلت خواهند نمود؛

ثایناً: با رحلت ایشان قیامت برپا نمی‌شود؛

ثالثاً: معصوم را فقط معصوم غسل و کفن می‌نماید، پس باید معصوم دیگری باشد.

رابعاً: پس، بعد از رحلت ایشان نیز هنوز افرادی زنده هستند، ولی زمین حتی یک لحظه از حجت خدا خالی نمی‌ماند، لذا آخرین شخصی که از دنیا می‌رود، "امام معصوم و حجت خداوند بر بندگانش" می‌باشد.

●- بنابراین، ضرورت عقلی و نقلی ایجاب می‌نماید که مردم یک لحظه نیز بدون امام، حجت و هادی نمانند، لذا تصریح شده که "رجعت" وجود دارد و حکومت معصوم علیه السلام ادامه دارد، و در مورد حکومت مولایمان سید الشهداء، امام حسین علیه السلام پس از رحلت امام زمان علیه السلام و حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام، یقینی و قطعی می‌باشد.

عدل فراگیر:

این که پس از ظهور، سال‌ها جنگی که دشمنان تحمیل خواهند نمود و بالاخره استقرار حکومت الهی به رهبری حجت الهی، عدل فراگیر می‌گردد، گزاره‌ای منطقی و درست است، اما این که دیگر همگان موحد، مسلمان و مؤمن می‌گردند، نادرست است، چنان که در قرآن کریم، هنگام وعده و شرح آن دوران می‌فرماید: «از آن پس هر کس کافر گردد، دیگر خودش خیلی فاسق است»؛ این بیان نشان می‌دهد که بسیاری در آن دوران نیز کافر و فاسق خواهند بود، چنان که در عصر وحی و حکومت‌های پیامبر اکرم، امیرالمؤمنین و امام حسن مجتبی علیهم السلام، هم چنان کافر و فاسق بودند، اگر چه برخی از این فساق، ناکثین، مارقین، قاسطین و ...، نام مسلمانی را حمل می‌کردند و به نام اسلام، تا حد امام کُشی به ظلم خود اصرار داشتند!

●- "عدل و استقرار عدالت"، یک امر اجتماعی است و نه صرفاً یک مقوله‌ی قلبی یا ایمانی.

امروزه نیز به رغم استیلای حکومت طاغوت بر جهان و گستره‌ی جهانی کفر، ظلم، جنایت، فسق و فساد، افراد آگاه، بصیر، مؤمن و عادل بسیاری وجود دارند، از شخص امام معصوم علیه السلام تا رهروان ایشان در این عصر؛ اما مهم این است که همگی "مستضعف" می‌باشند، یعنی ضعیف نگاه داشته شده‌اند و خداوند متعال نیز وعده حکومت جهانی و وراثت زمین را به همین مستضعفین [امام و مؤمنان] داده است:

« وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ » (القصص، 5)

ترجمه: و خواستيم (اراده کرده‌ایم) بر كسانى كه در آن سرزمين فرو دست‏ شده بودند منت نهيم و آنان را پيشوايان [مردم] گردانيم و ايشان را وارث [زمين] كنيم.

●- بنابراین، نه پس از ظهور [که تا استقرار حکومت جهانی عدل الهی فاصله‌ی بسیاری دارد]، بلکه پس از "استقرار حکومت جهانی به رهبری امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف"، عدالت بر قرار می‌گردد، نه این که همگان الزاماً مؤمن خواهند شد.

برقراری عدالت، یعنی دیگر هیچ مانعی برای آگاهی، بصیرت، رشد و حق شناسی و عمل بر اساس عدالت وجود نخواهد داشت – هیچ عامل بازدارنده‌ی مستقیم یا غیر مستقیمی [چون نظام سلطه طاغوت، فرهنگ‌سازی‌های شیطانی، تبلیغات سوء و ...] وجود نخواهد داشت – هیچ شرایطی، چون فقر و گرفتاری، سبب انحرافات نمی‌گردد ...، اما انسان، روح متعالی‌اش، نفس اماره حیوانی‌اش، جهالت و تکبرش و نیز اختیار و اراده‌اش، هم چنان وجود خواهند داشت.

●- در روایات محکم و معتبر، همانگونه که تصریح شده بسیاری از مردمان جاهل و مستضعف دنیا، به اسلام و ایشان می‌گروند، تصریح شده که بسیاری از علما و فقهای دینی، در دوران جنگ کفار با ایشان و مشاهده‌ی خونریزی‌های فراوان، به ایشان معترض می‌گردند و حتی می‌پرستند: «آیا شما حجت شرعی برای این شدت در جنگ دارید»؟! پس جهالت، بی‌بصیرتی، تکبر، دنیا دوستی و تن‌پروری، امام و ولایت نشناسی، دوست و دشمن نشناسی و ... همیشه هست.

قیامت:

اما "قیامت" فقط برای مؤمنان، و آن هم مؤمنان عصر ظهور نمی‌باشد، بلکه برچیده شدن این نظام خلقت، و برپایی عالمی دیگر و حشر تمامی انسان‌ها از اول تا اخر می‌باشد.

"قیامت"، حادثه‌ی عظیمی است و هر عظمتی، ضمن آن که همگان را به بُهت و تعجب وا می‌دارد، هولناک نیز هست. وقوع رعد و برق‌های شدید در آسمان، ضمن آن که امیدوار کننده [به بارش رحمت الهی] و زنده شدن و آبادی زمین است، ترسناک و هولناک نیز می‌باشد و اگر وحشتی غلبه نماید، نماز خوف نیز واجب می‌شود.

« وَمِنْ آيَاتِهِ يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَيُحْيِي بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ » (الرّوم، 24)

ترجمه: و از نشانه‏ هاى او [اينكه] برق را براى شما بيم‏آور و اميدبخش مى ‏نماياند و از آسمان به تدريج آبى فرو مى‌فرستد كه به وسيله آن زمين را پس از مرگش زنده مى‏‌گرداند در اين [امر هم] براى مردمى كه تعقل مى‌كنند قطعا نشانه‏‌هايى است.

آتشفشانی کوه‌ها، اگر چه آسیبش به مردم نرسد و فقط خیرش که حاصلخیز شدن خاک یکی از آنهاست برسد، باز هم عظیم و هولناک است، و همین‌طور است زلزله‌های چند ریشتری!

حال آیا زلزله‌ی عظیمی که سبب پودر شدن زمین و کوه‌هایش، منفجر شدن ستارگان، خاموش شدن خورشید و ... می‌گردد، عجیب و هولناک نباشد؟!

روز ظهور عظمت‌ها:

"قیامت" روز ظهور عظمت‌هاست، به گونه‌ای که هم همگان ببینند و درک نمایند و هم مقابل آن محکوم و مقهور باشند.

*- خداوند متعال عظیم است «وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ / البقره، 255» و بیشترین هول، از حضور در محضر الهی می‌باشد، حتی برای انبیاء، رسولان، اوصیا، اولیا و مؤمنان.

*- عرش الهی عظیم است « وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ / التوبة 129 » و ربوبیت الهی عظیم است « فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ / الواقعة، 96»؛ انسان‌های والا مقام، موحد و مؤمن (چون امیرالمؤمنین علیه السلام)، در همین دنیا نیز هنگام حضور در محضر ربوبیت الهی، غش می‌کنند.

*- رضایت الهی و راضی بودن به رضای الهی امر بسیار عظیمی است و توفیق رسیدن به این مقام نیز عظیم است « رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ / المائده، 119». کربلا صحنه‌ی عظیم نمایش « الهی رِضاً بِرِضِاکَ » بود و قیامتی برپا کرد.

*- قرآن کریم، خودش عظیم است « وَلَقَدْ آتَيْنَاكَ سَبْعًا مِنَ الْمَثَانِي وَالْقُرْآنَ الْعَظِيمَ / الحجر، 87»؛ و قیامت، صحنه‌ی مواجه با حقیقت این عظمت و پاسخگویی در مقابل آن است.

*- گناه و اصرار به ادامه و انجام آن در محضر الهی در دنیا، امر بسیار عظیمی است « وَكَانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ الْعَظِيمِ / الواقعة، 46» و قیامت روز مواجه‌ی انسان با حقیقت و عظمت گناهانش می‌باشد که آنها را در دنیا سبک می‌شمرد و خیال می‌کرد کار خطای خاصی نکرده است!

***- پس، خبر قیامت نیز عظیم است، چه رسد به خودش و برپایی‌اش « عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ / النبأ، 2» و فکر قیامت در حال زندگی دنیوی، و مواجه با آن در آخرت، بسیار امید بخش و هولناک می‌باشد. لذا مؤمن [حتی معصومین علیهم السلام] در دنیا و قیامت، بین «خوف و رجا» قرار دارد، تا زمانی که به فضل الهی، وارد بهشت گردد.

***- بنابراین، روز قیامت، روز ظهور حقایقی بس عظیم می‌باشد و البته هولناکی آن برای همگان. اما خداوند متعال، در آن روز (نه در دنیا)، این خوف از نتیجه و اندوه از گذشته را از بندگان مؤمن و صالحش بر می‌دارد.

« وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ فَمَنْ آمَنَ وَأَصْلَحَ فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ » (الأنعام، 48)

ترجمه: و ما پيامبران [خود] را جز بشارتگر و هشداردهنده نمى‌فرستيم، پس كسانى كه ايمان آورند و نيكوكارى كنند بيمى بر آنان نيست و اندوهگين نخواهند شد.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

 

پرسش:

از آنجا که ظهور و حکومت عدل جهانی قبل از قیامت و آخرین خواهد بود،همگان مشتاقانه آماده‌ی قیامت شده و نباید از وقایع آن خوفی داشته باشند؟!

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9250.html

 

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

    

   

 

کلمات کلیدی:  اعتقادی   امام مهدی   معاد   امامت   قیام