ایکس – شبهه: شرب خمر نه فقط هفته‌ای یک بار، بلکه حتی یک جرعه در تمامی طول عمر نیز حرام است، حتی اگر اندکی سرگیجه نیز نیاورد، چه رسد به مستی.

خداوند متعال است جهان، انسان، نباتات و از جمله میوه‌ها و گیاهانی را که شراب از آنها گرفته می‌شود خلق نموده و اوست که می‌داند هر کدام از مخلوقاتش دارای چه مشخصات و ویژگی‌هایی هستند و چه تأثیر و تأثرهایی بر یک دیگر دارند. لذا کلیه‌ی حلال‌ها و حرام‌های الهی بر همین قاعده‌  و از منشأ علم و حکمت الهی است. پس هر چه که به انسان ضرر و زیان داشته باشد حرام شده است.

البته نباید گمان کرد که «ضرر» الزاماً فقط همان چیزی است که ما تا کنون شناخته‌ایم، مثل آن که می‌گویند: «شراب مستی می‌آورد».

شرب خمر هم چنان حرام بوده و هست و خواهد بود. هر چند که علم بشری به برخی از مضرات آن پی‌برده یا نبرده باشد. البته علم امروز بشری به بسیاری از مضرات شراب (الکل طبیعی) پی‌برده است که شاید در قرون گذشته ناشناخته بوده است، به همین خاطر است که حتی در جهان غرب، به رغم آن که تولید، توزیع و مصرف شراب به هر میزانی بلامانع است، سخت‌گیری‌های شدیدی قائل شده‌اند و هر روز بر دامنه‌ی آن می‌افزایند. به عنوان مثال اگر کسی هر گونه تخلفی در رانندگی کند و یا جزئی‌ترین تصادفی داشته باشد، ابتدا میزان الکل در خونش سنجیده می‌شود و اگر وجود داشت با جریمه‌های سنگینی مواجه می‌گردد، هر چند کاملاً هوشیار باشد. در برخی از ایالات کانادا، حمل شرابی که درب بطری آن باز شده باشد نیز در خودرو و به هنگام رانندگی جرم است و ... .

ما معمولاً وقتی به ضرر و زیان یک خوردنی یا نوشیدنی می‌اندیشیم، فقط بدن و حالات خود را در نظر می‌گیریم! هر چند که انسان هنوز بدن و روان خود را نیز کامل نشناخته است و از نظر دانشمندان علوم تجربی، انسان هم چنان موجود ناشناخته است.

ضرر بدنی نیز فقط محدود به «مستی یا زخم معده» نیست. از ایجاد ضایعه در سلول‌ها، عصب‌ها، عروق گرفته تا ضایع شدن اخلاق، اعتماد به نفس، کنترل و ... همه ضررهایی است که گاه عواقب آنها به مراتب بدتر از مستی است؛ اما لازم است بدانیم که «ضرر و زیان فعل حرام» فقط منحصر به جسم و روان شخص مصرف کننده یا مرتکب فعل حرام نمی‌باشد. نه تنها جهان مجموعه‌ای به هم پیوسته است که تمامی اجزای آن با یک دیگر مرتبط بوده و در هم تأثیر و تأثر دارند، بلکه انسان نیز موجود منفردی نیست و همه رفتارهای آحاد آن در تمامی شئون زندگی‌شان تأثیر می‌گذارد.

کافی است مطالعه‌ی اندکی داشته باشیم که همین شراب، هر چند که میزان مصرفش به حدّی باشد که مستی نیاورد، چه نقش و آثار سویی در عرصه‌های متفاوت اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و حتی سیاسی و امنیتی دارد. پس اگر خداوند علیم و حکیم ارتکاب به فعلی را حرام نمود، با در نظر گرفتن آثار سوء آن در همه شئون زندگی فردی و اجتماعی انسان و جامعه بوده است.‌

مرتبط:

شراب در قرآن مطلقاً حرام نشده، به فایده‌هایی از آن نیز تصریح شده است؟ این ادعا را حتی مسلمانان عرب‌‌زبان نیز مطرح و شایع می‌کنند، آیا چنین است؟

کلمات کلیدی:  حقوقی و احکام