امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام (نهج البلاغه، خطبه 172 / ترجمه حجت الاسلام، انصاریان)
اَمينُ وَحْيِهِ، وَ خاتَمُ رُسُلِهِ، وَ بَشيرُ رَحْمَتِهِ، وَ نَذيرُ نِقْمَتِهِ .
رسول خدا امين وحى، و آخرين فرستادگان، و بشارت دهنده به رحمت، و بيم دهنده از عذاب (عقوبت) او بود.
اَيُّهَا النّاسُ، اِنَّ اَحَقَّ النّاسِ بِهذَا الأمْرِ اَقْواهُمْ عَلَيْهِ، وَاَعْلَمُهُمْ بِاَمْرِ اللّهِ فيهِ.
اى مردم، آن كه تواناترين مردم به حكومت، و داناترين آنان به امر خدا در كار حكومت است از همه به حكومت شايستهتر است.
فَاِنْ شَغَبَ شاغِبٌ اسْتُعْتِبَ، فَاِنْ اَبى قُوتِلَ.
اگر فتنهجو (هوچیگری)، به فتنه (غوغاسالاری) برخیزد، از او بازگشت خواسته میشود و اگر امتناع ورزید، با او کارزار میشود.
وَ لَعَمْرى لَئِنْ كانَتِ الإمامَةُ لاتَنْعَقِدُ حَتّى يَحْضُرَها عامَّةُ النّاسِ فَما اِلى ذلِكَ سَبيلٌ،
به جانم سوگند، اگر جز با حضور همه مردم امامت منعقد نگردد چنين كارى شدنى نيست
به جانم سوگند، اگر جز با حضور همه مردم امامت منعقد نگردد چنين كارى شدنى نيست،
وَلكِنْ اَهْلُها يَحْكُمُونَ عَلى مَنْ غابَ عَنْها،
ولى آنان كه حضور دارند ثبوت حكومت را بر غائبان حكم مىكنند،
ثُمَّ لَيْسَ لِلشّاهِدِ اَنْ يَرْجِـعَ، وَ لا لِلْغائِبِ اَنْ يَخْتارَ.
پس فرد حاضر، حق رويگردانى و غائب حق انتخاب غير را ندارد.
اَلا وَ اِنّى اُقاتِلُ رَجُلَيْنِ: رَجُلاً ادَّعى ما لَيْسَ لَهُ، وَ آخَرَ مَنَعَ الَّذى عَلَيْهِ .
بدانيد كه من با دو نفر مىجنگم: مردى كه چيزى را ادعا كند كه حق او نيست، و كسى كه رويگردان شود از چيزى كه بر عهده اوست.
اُوصيكُمْ عِبادَ اللّهِ بِتَقْوَى اللّهِ، فَاِنَّها خَيْرُ ما تَواصَى الْعِبادُ بِهِ، وَ خَيْرُ عَواقِبِ الاُمُورِ عِنْدَ اللّهِ.
بندگان خدا، شما را به تقوا سفارش مىكنم، كه تقوا بهترين چيزى است كه عباد حق يكديگر را به آن سفارش مى كردند، و از بهترين عاقبتها نزد خداست.
وَ قَدْ فُتِحَ بابُ الْحَرْبِ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ اَهْلِ الْقِبْلَةِ، وَ لايَحْمِلُ هذَا الْعَلَمَ اِلاّ اَهْلُ الْبَصَرِ وَ الصَّبْرِ وَ الْعِلْمِ بِمَواضِعِ الْحَقِّ.
بين شما و اهل قبله باب جنگ گشوده شده، و اين پرچم را به دوش نمىكشد مگر آن كه اهل بصيرت و استقامت و داناى به موارد حق باشد.
فَامْضُوا لِما تُؤْمَرُونَ بِهِ، وَ قِفُوا عِنْدَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ.
پس آنچه را به آن مأمور مىشويد انجام دهيد، و از آنچه نهى مىگرديد بازايستيد
پس آنچه را به آن مأمور مىشويد انجام دهيد، و از آنچه نهى مىگرديد بازايستيد؛
وَ لا تَعْجَلُوا فى اَمْر حَتّى تَتَبَيَّنُوا، فَاِنَّ لَنا مَعَ كُلِّ اَمْر تُنْكِرُونَهُ غِيَراً .
و در كارى تا دقيقاً بررسى ننمودهاید، شتاب نورزيد، زيرا آنچه را شما (از روى جهل) منكر آن هستيد، ما را قدرت تغيير آن هست.
اَلا وَ اِنَّ هذهِ الدُّنْيا الَّتى اَصْبَحْتُمْ تَتَمَنَّوْنَها وَ تَرْغَبُونَ فيها،
بدانيد دنيايى كه نسبت به آن آرزومنديد و به آن ميل داريد،
وَ اَصْبَحَتْ تُغْضِبُكُمْ وَ تُرْضيكُمْ لَيْسَتْ بِدارِكُمْ، وَ لا مَنْزِلِكُمُ الَّذى خُلِقْتُمْ لَهُ، وَ لاَ الَّذى دُعيتُمْ اِلَيْهِ.
و آن گاهى شما را به خشم و زمانى به خشنودى مىبرد، نه خانه شماست و نه منزلى كه براى آن آفريده شدهايد، و نه جايى كه شما را به آن دعوت كردهاند.
اَلا وَ اِنَّها لَيْسَتْ بِباقِيَة لَكُمْ وَ لا تَبْقَوْنَ عَلَيْها، وَ هِىَ وَ اِنْ غَرَّتْكُمْ مِنْها فَقَدْ حَذَّرَتْكُمْ شَرَّها.
بدانيد كه دنيا براى شما باقى نمىماند و شما هم در آن باقى نخواهيد ماند؛ اگر دنيا شما را به ظاهرش فريفت از شرّش نيز بيم داد.
فَدَعُوا غُرُورَها لِتَحْذيرِها، وَ اِطْماعَها لِتَخْويفِها،
پس به خاطر بيم دهيش از آنچه فريبتان مىدهد چشم پوشى كنيد، وبه خاطر ترساندنش از طمع به آن خوددارى نماييد،
وَ سابِقُوا فيها اِلَى الدّارِ الَّتى دُعيتُمْ اِلَيْها، وَانْصَرِفُوا بِقُلُوبِكُمْ عَنْها، وَ لايَخِنَّنَّ اَحَدُكُمْ خَنينَ الأمَةِ عَلى ما زُوِىَ عَنْهُ مِنْها.
و در دنيا براى آخرتى كه به آن دعوت شدهايد بر يكديگر پيشى گيريد، و با عمق دل از (وابستگی) دنيا روى بگردانيد، نبايد احدى از شما به خاطر چيزى از دنيا كه از او گرفته شده چون كنيزی (اسیر شده) ناله بزند
و در دنيا براى آخرتى كه به آن دعوت شدهايد بر يكديگر پيشى گيريد، و با عمق دل از (وابستگی) دنيا روى بگردانيد، نبايد احدى از شما به خاطر چيزى از دنيا كه از او گرفته شده چون كنيزی (اسیر شده) ناله بزند.
وَاسْتَتِمُّوا نِعْمَةَ اللّهِ عَلَيْكُمْ بِالصَّبْرِ عَلى طاعَةِ اللّهِ، وَالْمُحافَظَةِ عَلى مَا اسْتَحْفَظَكُمْ مِنْ كِتابِهِ.
و با شكيبايى بر طاعت خدا و محافظت بر آنچه از كتابش كه حفظ آن را از شما خواسته است نعمت خدا را بر خود تمام كنيد.
اَلا وَ اِنَّهُ لايَضُرُّكُمْ تَضْييعُ شَىْء مِنْ دُنْياكُمْ بَعْدَ حِفْظِكُمْ قائِمَةَ دينِكُمْ.
بدانيد در صورتى كه پايه دين خود را حفظ نموده باشيد، از دست دادن متاع دنيا به شما زيانى وارد نكند.
اَلا وَ اِنَّهُ لايَنْفَعُكُمْ ـ بَعْدَ تَضْييعِ دينِكُمْ ـ شَىْءٌ حافَظْتُمْ عَلَيْهِ مِنْ اَمْرِ دُنْياكُمْ.
و بدانيد در صورت تباه كردن دينْ آنچه از دنيا حفظ كرده ايد به شما سودى ندهد.
اَخَذَ اللّهُ بِقُلُوبِنا وَ قُلُوبِكُمْ اِلَى الْحَقِّ، وَ اَلْهَمَنا وَ اِيّاكُمُ الصَّبْرَ.
خداوند دلهاى ما و شما را متوجه حق كند، و شكيبايى را به ما و شما ارزانى دارد.
کلمات کلیدی:
نهج البلاغه انتخاب