پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

پیش از پاسخ، باید توجه و تأمل نماییم که چرا یک عده‌، تا به کمترین کشف علمی می‌رسند، زود با آن به جنگ خدا و آیات قرآن مجید می‌روند! چنان بر یافته‌های علمی علیه خداوند سبحان و قرآن مجید استناد می‌کنند که گویی اولاً کار خدا باید غیر علمی باشد و اگر در موردی قوانین علمی کشف شد، دیگر کار خدا نیست و یا او تکذیب می‌شود! و ثانیاً گویی آن چه را کشف کرده‌اند، خود خلق نموده‌اند! در حالی که بشر فقط می‌تواند بخش کوچکی از آن چه هست را کشف نماید و چیزی را خلق نمی‌کند که قوانین و مقدراتش (اندازه‌هایش) را خودش وضع و حاکم نماید.

●- خداوند سبحان در آیات مکرری امر نموده که کتاب خلقت را مطالعه کنید، تا او را بهتر و بیشتر بشناسید، اما یک عده تا کمی مطالعه می‌کنند، به جنگ او می‌روند:

«ذَلِكَ مَبْلَغُهُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اهْتَدَى» (النّجم، 30)

- اين منتهاى دانش آنان است؛ پروردگار تو خود به [حال] كسى كه از راه او منحرف شده داناتر و او به كسى كه راه يافته [نيز] آگاه‏‌تر است.

●- البته این رویکرد جدیدی نیست، از قدیم چنین بوده، چنان که خداوند متعال در قرآن کریم فرموده: «وقتی پیامبری می‌آید، یک عده با خُرسندی و غرور (فریب خوردگی) نسبت به خُرده علمی که دارند، به تکذیب و حتی مسخره کردن او می‌پردازند»:

«فَلَمَّا جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَرِحُوا بِمَا عِنْدَهُمْ مِنَ الْعِلْمِ وَحَاقَ بِهِمْ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ» (غافر، 83)

- هنگامی كه رسولان آنها با دلائل روشن به سراغ آنان آمدند به معلومات [اندکی] كه خود داشتند خوشحال بودند (و غير آن را هيچ می‏شمردند) ولی آنچه را (عذاب) به سخريه می‏گرفتند بر آنها فرود آمد!

پاسخ:

1- به فرض که جنبده‌ای از دیرباز تا کنون زنده مانده باشد، اما از کجا می‌دانند که در آینده نمی‌میرد، مگر به آخر دنیا رسیده‌اند؟!

2- فرض کنید که جنبده‌ای در دیرباز خلق شده و تا آخر زندگی روی زمین نیز زنده بماند، بالاخره وقتی زمین و کهکشان‌ها منهدم شدند، آن موجود نیز می‌میرد، پس: «كُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ»؛ حال یا زودتر و یا دیرتر.

3- به لحاظ دلایل عقلی [فلسفی] نیز تنها آن وجودی ابدی خواهد بود که ازلی باشد؛ پس اگر موجودی پیش از بودنش نبوده و سپس پدید آمده، «حادث» می‌باشد و موجود حادث، در لحظه می‌میرد و مجدد حیات می‌یابد، تا زمانی که مرگ آخر او در این دنیا برسد.

4- «ماده»، مخلوق و محدود می‌باشد، یعنی هستی‌اش قائم به خودش (ذاتی) نیست و کمال محض نیست که نیستی، کاستی و نقص به آن راه نداشته باشد و «سبحان - منزه و مبرا» باشد، پس همیشه زوال دارد و در لحظه‌ای نیز می‌میرد و اگر جاندار باشد نیز حیات آن در دنیا به اتمام می‌رسد.

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه