ایکس – شبه: اگر چه مطالعه و کسب علم لازم و واجب است، اما همه چیز در کتاب نیست و شناخت به تنهایی نیز موجب فلاح نیست؛ چنان چه شناخت ابلیس نیز از حقایق عالم هستی حتی در عالم ملکوت کم نبود، اما دچار تکبر و اطاعت نفس گردید. لذا ایمان، عشق و التزام و تربیت نفس لازم است.

حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند اگر به همان علمی که دارید عمل کنید، عارف می‌شوید. پس تزکیه قبل از علم است، منتهی باید علم هم باشد. علم نور است و کسی نمی‌تواند در ظلمات حرکت کند، منتهی مهم است که نور کدام راه را روشن می‌کند؟ از این رو فرمود حتی علم قرآن کریم نیز بر ظالمین چیزی جز بر خسران‌شان زیاد نمی‌کند:

«وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ وَلاَ يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إَلاَّ خَسَارًا» (الإسراء، 82)

ترجمه: و ما آنچه را براى مؤمنان مايه درمان و رحمت است از قرآن نازل مى‏كنيم و[لى] ستمگران را جز زيان نمى‏افزايد.

کتاب زیاد است که در رأس آنها قرآن کریم، نهج البلاغه، صحیفه سجادیه و ادعیه است که اقیانونس معارف می‌باشند. اما چنان چه بیان شد، صرف مطالعه کفایت نمی‌نماید. لذا خداوند متعال در مطالعه آیاتش تأکید بر تعقل، تدبر، تفکر و تذکر نمود و دقت شود که «آیات» یعنی نشانه‌های الهی و انحصار به آیات وحی در قرآن کریم ندارد.

مطالعه باید ابتدا در «اصول عقاید» باشد، اگر اصول محکم شد، مابقی نیز محکم شده و جلوه می‌کند. اما هر کسی باید به تناسب پیش‌زمینه‌ی علمی، علاقه، ذوق و سطح علمی‌اش کتاب انتخاب نماید. به عنوان مثال هنوز سری «جهان‌بینی» استاد شهید، آیت الله مرتضی مطهری، از بهترین کتب برای زیرساخت فکری در شناخت است.

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه