پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): به حسب ظاهر، معنای اطلاعات و معلومات، تفاوت خاصی با هم ندارند، اما واقع این است در بسیاری از موارد، "مطلع" شدن از چیزی، با "علم" یافتن نسبت به آن، یا احاطه‌ی علمی به آن بسیار متفاوت است. به عنوان مثال:

●- شما با چند سرفه، کمی سرگیجه، دیدن چند جوش ریز در صورت یا بدن، یا احساس درد و یا خارش و ...، "مطلع" می‌شوید که سیستم سلامت بدن شما، دچار اختلال گردیده است و مبتلا به نوعی بیماری شده‌اید؛ اما هیچ "علمی" ندارید که این بیماری چیست؟ ریشه‌ی اختلال و بیماری کجاست؟ چگونه ایجاد شد؟ چقدر مهم است؟ چگونه بهبود می‌یابد و ...؟! اما یک پزشک، با دیدن همین علائم، هم مطلع از بیماری شما می‌گردد و هم به جوانب آن و راه‌کارهای بهبود آن "علم" دارد و راه را به شما نشان می‌دهد.

●- شما با دیدن زمین و آسمان و هر چه در آنهاست، و از جمله وجود روح و جسم خودتان، مطلع می‌گردید که لابد این همه پدیده، پدیدآورنده‌ای دارد – ولابد این نظم حاکم بر عناصر و کل خلقت و نیز این ارتباط بین تمامی اجزا به صورت کلی و جزئی و ...، ناظم و ربی دارد – و لابد همان که خلق نموده و ربوبیت می‌نماید، علم و قدرت دارد و البته خودش دیگر مانند اینها مخلوق نمی‌باشد.

اما، "علم" چندانی ندارید، نه نسبت به مخلوقات، و نه نسبت به خالق و نه نسبت به جهت و مقصد حرکت و نه ... – ولی با مطالعه‌ی کتاب خلقت و طبیعت، کتاب وحی، و تعلیم از معلمان، علوم بسیاری به دست می‌آورید.

علوم:

هیچ علمی وجود ندارد که ظهور و بروز علم الهی در مرتبه‌ای از مراتب وجود نباشد. حال خواه فیزیک، شیمی و سایر علوم تجربی باشد، یا علم وحی، علم کتاب و ... .

عالَم، سراسر علامت است. در قرآن کریم بسیار فرمود که زمین و آسمان (طبیعت)، همه "آیات، علامات و نشانه‌های" من هستند، پس در آنها با تفکر و حکمت مطالعه نمایید.

در قرآن کریم، از خلقت انسان از نطفه می‌خوانید، از آفرینش زمین و سامان یافتن آسمان می‌خوانید، از گردش افلاک و پدید آمدن شب و روز می‌خوانید، تاریخ می‌خوانید، ادبیات فرا می‌گیرید، فلسفه، مبانی کلامی، حکمت و منطق فرا می‌گیرید، مبانی حقوقی و اقتصادی را می‌خوانید، دروس اخلاقی را می‌خوانید و ...، خب اینها همه همین علوم می‌باشند.

هدف:

بنابراین، فراگیری علوم گوناگون، نه تنها بی‌فایده نیست، بلکه باید فرا گرفت و به کار بست تا به رشد و کمال رسید. آن چه که هر چیزی را "بی‌فایده" و حتی "مضر" می‌نماید، هدف از هر "فعلی" می‌باشد.

پس، اگر هدف، رشد و کمال و قرب به کمال محض [خداوند سبحان] نباشد، یعنی کار برای او انجام نگیرد، نه تنها فانی می‌شود، بلکه مضر نیز می‌گردد، حتی اگر علم به علوم اسلامی و قرآن کریم باشد. یا حتی اگر فعل، عباداتی چون نماز و روزه باشد.

اما، اگر کار برای خدا انجام گیرد، علم آَشپزی و خیاطی و عمل جهت‌دار در این عرصه‌ها نیز "عبادت = بندگی" محسوب می‌گردد.

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه