ش: شیعه امام را بالاتر از نبی می‌داند و این که می گوید پیامبر اکرم (ص) نیز امام بوده است. در حالی که در هیچ منبعی ذکر نشده است؟

«ایکس – شبهه»: ریشه‌ی تمامی اینگونه شبهات فقط و فقط یک لجاجت بدون فکر و تأمل نسبت به واژه یا کلمه‌ی «امام» است. چرا که معمولاً شیعه این واژه را نسبت به اهل بیت (ع) استفاده می‌کند و آنها نیز گمان می‌کنند که قبول مقام و منزلت «امامت» به مثابه‌ی قبول کردن اهل بیت (ع) است و چون نمی‌خواهند قبول کنند، به جنگ واژه رفته‌اند! و البته توجه به این نکته‌ی مهم نیز ضروری است که به دنبال ظاهر یک واژه در قرآن یا حدیث گشتن، بدون درک هیچ معنا و مفهومی از آن نیز فقط کار وهابیت است و حتی اهل سنت نیز چنین دگم نیستند. مثل این است که بگویید پیامبر اکرم (ص) کریم بود، سخی بود، برادر و پدر امت بود و ...، بعد بپرسند در کجای قرآن به کلمات کریم، سخی، اب و اخ تصریح شده است؟ و هیچ دقت نکنند که وقتی او خاتم‌الانبیاء، اکمل و اشرف مخلوقات، رحمة للعالمین و ... می‌باشد، لابد کریم و سخی و ... نیز هست.

الف - این که مقام امامت بالاتر از نبوت است انحصار به اعتقاد شیعه و آن هم از روی علاقه و محبت و وابستگی به اهل بیت (ع) ندارد، بلکه هم آموزه‌ی وحی است و هم حکم عقل.

الف/1: خداوند متعال در قرآن کریم تصریح دارد که پس از مقاماتی چون نبوت، رسالت و خلّت (دوستی خالص)، مقام «امامت» را به حضرت ابراهیم علیه‌السلام عطا کرد و در این معنا شیعه و غیر شیعه هیچ اختلاف نظری با هم ندارند و بدیهی است که پس از «آزمودن» مقام شخص موفق را تنزل نمی‌دهند، بلکه بالاتر می‌برد.

الف/2: خداوند متعال «امامت» را شرط تحقق رسالت قرار داد و فرمود اگر مسئله‌ی امامت و تعیین امام را ابلاغ نکنی، اصلاً رسالت را انجام نداده‌ای و هیچ چیزی ابلاغ نکرده‌ای: «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ».

الف/3: خداوند متعال «امامت» را شرط اکمال دین و اتمام نعمت قرار دارد، لذا پس از معرفی امام در غدیر (به سند اهل تشیع و تسنن) آیه‌ی  «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِيناً» را نازل نمود.

الف/4: خداوند متعال در قیامت هر گروهی از مردمان (همه انسان‌ها) را با امامشان می‌خواند و با او محشور می‌کند، خواه امام حق باشند و یا امام باطل. « يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ»

ب – شأن نبی آگاه شدن از وحی و اخبار غیب به امر الهی است و شأن رسول ابلاغ اخبار غیب به امر الهی به مردم و بشارت و انذار آنهاست و کار امام، هدایت جامعه بر اساس وحی است. حال به حکم عقل کدام شأن بالاتر است؟

ج – بر اساس آیات قرآن کریم، از سوی خداوند برای انبیای الهی – که برخی از آنها افضل از برخی دیگر هستند – چندین مقام متفاوت به انبیا و رسولان الهی عطا شده است که جایگاه و کاربرد و وظایف هر یک با دیگری متفاوت است. مانند: «1. مقام نبوت؛ 2. مقام رسالت؛ 3. مقام سلطنت و حكومت؛ 4. مقام قضاوت؛ 5. مقام اولوالعزم؛ 6. مقام امامت، و مقام هاي ديگر.» حال این آقایانی که با واژه‌ی امام لج کرده‌اند، گمان می‌کنند که پیامبر اکرم (ص) فاقد کدامیک از این مقامات بوده است؟ و آیا چنین نیست که اگر یکی از این مقامات را نداشته باشد، در آن مقام افضل از پیامبری که آن را داشته است نمی‌باشد و در این صورت اکمل مخلوقات و اشرف انبیای الهی نخواهد بود؟! گروهی فقط نبی بودند، گروه دیگری هم نبی و هم رسول بودند، گروهی از انبیای الهی به سلطنت و حکومت نیز رسیدند، گروهی دیگر امر مهم قضاوت را نیز بر عهده‌ گرفتند، گروهی صاحب کتاب و شریعت (اولی‌العزم) بودند و برخی از آنها امام امت نیز بودند و بدیهی است که پیامبر اکرم (ص) صاحب تمامی مقامات فوق بوده است.

د – اگر به غیر از ظاهر کلمه‌ به مفهوم، جایگاه، شأن و وظایف یک مقام نیز توجه کنند، متوجه می‌شوند که وظیفه‌ی مردم نسبت به «امام» این است که او را جلودار و الگوی خود قرار دهند - از وی اطاعت کنند - وی را تبعیت کنند و خلاصه‌ آن که دنبال روی (مأموم) او باشند. پس وقتی خداوند متعال در کلام وحی می‌فرماید که پیامبر اکرم (ص) «اسوة حسنة» بهترین الگوی شماست - از وی اطاعت کنید - از وی تبعیت کنید و او را «ولی‌امر» خود قرار دهید، معلوم می‌شود که ایشان به غیر از نبی و رسول، امام امت نیز می‌باشند.

مضاف بر این که اگر عده‌ای فقط به دنبال ظاهر واژه هستند، باید دقت کنند که واژه‌ی «ولایت» شامل بر امامت نیز هست و قرآن کریم مکرر تصریح کرده است که حضرت رسول اکرم (ص) صاحب ولایت است. چطور ممکن است کسی «ولایت تامّه» داشته باشد، اما «امام» نباشد.

پس، چه با کلام وحی، چه با احادیث معتبر و چه با حکم عقل اثبات می‌شود که «امامت» بالاتر از نبوت است و حضرت نبی‌اکرم و رسول اعظم (ص)، هم نبی، هم رسول و هم امام امت و پیشوای امت بودند. و هر کس این مقامات را از ایشان سلب کند، وی را نشناخته است.

 

کلمات کلیدی:  اعتقادی   ولایت (امام علی)   ذکر