پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

اگر از آنها بپرسیم: «چرا هنگام بیماری، به پزشک متوسل می‌شوید، در حالی که او نیز همانند پزشکان گذشته، بیمار خواهد شد و می‌میرد، چه خواهند گفت؟!»

چقدر خوب است که ما مسلمانان [به ویژه شیعیان]، اینقدر مهم هستیم که کفار و مشرکان، خود را با آن همه خرافه، حقد و پیروی از هوای نفس و رفتارهای حاکی از عوامی و بی‌خردی رها کرده و تمام توجه‌شان را به اعتقادات، باورها و تمامی رفتارهای ما، از واجبات گرفته تا مستحبات و حتی جزئیات متمرکز نموده‌اند و به صورت مستمر، به ویژه در فضای مجازی، طرح سؤال و شبهه می‌کنند که چرا به جای این همه مانیفست و نظریه، قرآن کریم را کتاب خود قرار دادید - چرا در این آیه چنین آمده - چرا نماز می‌گذارید - چرا روزه می‌گیرید - چرا عفاف و حجاب برایتان مهم است - چرا انقلابی هستید و علیه زورگویان چپاولگر ایستادگی می‌کنید - چرا نسبت به اهل عصمت صلوات الله علیه و آله، معرفت، محبّت و مودّت دارید - چرا به جای توسل به ما برای نزدیکی بیشتر به طواغیت، به آنها توسل می‌کنید - چرا به جای درخواست شفاعت از ما نزد بزرگانمان، از آنها نزد خداوند متعال شفاعت می‌طلبید و ... .

اگر یک بار از خودشان بپرسند: «چرا اینها مسلمانند و ما کافریم؟!» و در پی پاسخ عقلی باشند، بسیار برایشان بهتر و راه‌گشاتر می‌باشد؛ ولی چون قصد ضد تبلیغ در جنگ شناختی می‌باشد، وارد تک تک جزئیات می‌شوند! 

از این‌رو، پاسخ به شبهۀ مذکور، اولاً برای «تبیین - روشنگری و ارتقای سطح دانش و بینش» مسلمانان می‌باشد و ثانیاً برای آگاهی کسانی که نمی‌دانند و از روی غرض، مرض، عناد، لجاجت و برای شبهه‌افکنی و دشمنی، نمی‌پرسند، بلکه واقعاً می‌خواهند بدانند.

بیماری

آدمی، متشکل از جسم و جان است و بیماری او نیز یا روحی است و یا جسمی.

روح - اهل عصمت و اولیاء الله علیهم السلام، نه تنها هیچگاه مبتلا به بیماری‌های روحی و امراض قلبی نشدند، بلکه انسان کامل، خلیفة الله و در بالاترین قلّه عصمت و سلامت بودند. همگی با قلبی سلیم، به خدا توجه داشتند و به سوی او شتافتند: «إِذْ جَاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ - به خاطر بياور هنگامي را كه با قلب سليم به پيشگاه پروردگارش آمد» (الصافات، 84)

اما، کفار، مشرکان، منافقان، ظالمان، عاصیان، فاسقان، فاسدان و مفسدان، مبتلا به انواع بیماری‌های روحی (جانی) و قلبی می‌باشند، مانند: جهل، تکبر، حرص، حسد، بخل، خودکم‌بینی، ناامیدی ...؛ و چون اقدامی برای مداوای خود نمی‌کنند، بیماریشان تشدید می‌گردد و اگر چاره‌ای نیندیشند و اقدامی نکنند، با همین بیماری‌ها می‌میرند و محشور می‌گردند:

«وَ أَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَتْهُمْ رِجْسًا إِلَى رِجْسِهِمْ وَمَاتُوا وَهُمْ كَافِرُونَ» (التّوبة، 125)

- و اما آنها كه در دلهايشان بيماری است، پليدی بر پليديشان افزود و از دنيا رفتند در حالی كه كافر بودند.

بدن - اما بدنی که از نطفه پدید آمده، پس از کودکی بزرگ می‌شود و پس از بزرگی نیز پیر می‌شود و بالاخره می‌میرد، بدنی مادی است که حتماً به صورت دائم، دچار کم و زیادها می‌شود؛ پس حتماً بیمار هم می‌شود و اگر صدمه‌ای کُشنده به او وارد شود، حتماً می‌میرد و در این قاعده، هیچ فرقی بین اهل عصمت علیهم السلام و دیگران وجود ندارد.

اهل عصمت علیهم السلام، همه به لحاظ بدنی (بشری) مثل سایرین می‌باشند، چنان که به خاتم انبیایش و رحمة للعالمین فرمود: «قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ - بگو: من بشری مثل شما هستم» (الکهف، 110) و اگر غیر از این بود، نه تنها کسی به دعوت آنها توجه نمی‌نمود و از آنها تبعیت نمی‌نمود، بلکه اصلاً ممکن نبود.

بیماری و مرگ

اگر چه امامان علیهم السلام، ترور و شهید شدند، اما هیچ کس نیست که بدون بیماری بدن بمیرد؛ حتی همان که می‌گویند: «ناگهان سکته کرد و مُرد»، دچار نوعی بیماری شده و مُرده است و هم چنین کسی که آسیبی به او می‌رسد، مثلاً به او سمّ داده می‌شود و یا به ضرب شمشیر و گلوله می‌میرد؛ به خاطر بیماری‌ها بدن، چون خونریزی، آسیب رسیدن به مغز، قلب، ریه و ... می‌میرد.

بنابراین، همگان با نوعی بیماری می‌میرند؛ حتی اگر کسی پیر شود و در بستر آرام بمیرد نیز به خاطر فرسودگی و از کار افتادن بدن، نارسایی در خون‌سازی، سلول‌سازی، هضم و ... می‌میرد که همه از انواع بیماری‌های بدن می‌باشند.

بصیرت

انسان عاقل و مؤمن، با عقل و علم درک می‌کند که ممکن است با غفلت یا کوتاهی خود و یا به ناچار و بر اثر آلودگی‌های محیطی، غذایی یا مُسری، بیمار شود؛ اما بهبودی که بازگرداندن مجدد سلامتی می‌باشد، فقط از جانب خداوند خالق می‌باشد، لذا آن را آیه [نشانه‌های هدایت کننده به سوی او] می‌داند، چنان که حضرت ابراهیم علیه السلام در معرفی و توصیف پروردگارش فرمود:

«وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ * وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ * وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ» (الشعراء، 79 تا 81)

- و آن كس كه او به من خوراك مى‌دهد و سيرابم مى‏‌گرداند * و چون بیمار شوم، مرا بهبود می‌بخشد (شِفا می‌دهد) * و كسی كه مرا می‏ميراند و سپس زنده می‏كند.

توسل برای بهبودی

همانگونه هیچ کسی نمی‌تواند هیچ‌کاری [حتی نوشیدن یک جرعه آب] را بدون توسل به وسائل مربوطه‌اش انجام دهد، هر بیماری نیز برای بهبودی، به وسائل مربوطه‌اش متوسل می‌گردد؛ مانند: پرهیز - استراحت - پزشک - دارو و ... .

یکی از اصلی‌ترین و مؤثرترین توسلات در هر امری، توسل به «حبل الله» می‌باشد؛ یعنی توسل به وسیلۀ رحمت و لطف الهی که عمر، سلامتی، روزی و اثر بخشی به هر کاری و هر چیزی از اوست.

درخواست شفاعت برای بهبودی

«شفاعت» در لغت به معنای دوتایی شدن، همراه شدن به گونه‌ای که منظم سازد و یکی برای دیگری کاری انجام دهد یا واسطه شود گفته می‌شود.

بنابراین، نه تنها شفاعت اختصاصی به اهل عصمت علیهم السلام ندارد، بلکه [همانند توسل] همگان در لحظه، شفاعت می‌جویند و خود نیز شفیع (همراه) دیگران می‌شوند؛ لذا حتی ممکن است دو یا چند نفر، یکدیگر را در بدی و گناه شفاعت کنند:

«مَنْ يَشْفَعْ شَفَاعَةً حَسَنَةً يَكُنْ لَهُ نَصِيبٌ مِنْهَا وَمَنْ يَشْفَعْ شَفَاعَةً سَيِّئَةً يَكُنْ لَهُ كِفْلٌ مِنْهَا وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ مُقِيتًا» ()

- هر کس شفاعت (همراهی و وساطت) پسندیده‌ای کند، بهره‌ای از آن برای او خواهد بود، و هر کس شفاعت (همراهی و وساطت) ناپسندی کند [تا شرّی و باطلی به وجود آید و زیانی به مردم رسد] سهمی از [گناه و وبال] آن برای او خواهد بود؛ و خدا همواره نگهبان بر هر چیزی است.

اما «شفاعت» در مسیر قُرب الهی و جلب رضایت او، فقط از کسانی ساخته است که خداوند سبحان خود به آنها اجازۀ شفاعت داده باشد و شفاعت‌شان را بپذیرد:

«يَوْمَئِذٍ لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلًا» (طه، 109)

- در آن روز شفاعت (هيچكس) سودی نمی‏بخشد، جز كسی كه خداوند رحمان به او اجازه داده و از گفتار او راضی است.

بنابراین، ما مسلمانان از کسانی شفاعت می‌طلبیم که خداوند متعال به آنها اذن شفاعت داده است و می‌توانند واسطه باشند و کارسازی کنند، حال خواه اهل عصمت علیهم السلام باشند، یا اولیاء الله، یا شهداء ... و یا حتی پدر و مادر و سایر مؤمنانی که به آنها «التماس دعا» می‌گوییم.

دیگران نیز با یکدیگر همراه می‌شوند، شفاعت هم را می‌طلبند، برای هم کارسازی می‌کنند، اما به درد دنیا و آخرتشان نمی‌خورد!

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال و انتشار؛ متشکریم.

پرسش:

شبهه می‌کنند که چرا شما مسلمانان، ائمه رو به عنوان شفاعت کننده در بیماری‌ها و مشکلات قبول می‌کنید، در صورتی که خودشان از پس مشکلات و بیماریها بر نمی‌آمدند و با سمّ و شمشیر از پا در می‌آمدند و درمان نمی‌شدند؟

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/Intercession/12798.html 

 

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   شفاعت