پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

زیارت یعنی دیدار؛ و قصد زیارت، ریشه در محبت و شوق دیدار دارد؛ مثل این که کسی دلش برای پدر و مادر، یا خویشان و دوستانش، یا حتی کشور و شهرش تنگ شده باشد و به دیدار (زیارت) آنها برود.

بنابراین، زیارت و دیداری که به نیّت "ثواب بردن" باشد، ارزش کار را کم می‌کند، چرا که زیارت کننده‌ای که به نیّت ثواب به زیارت می‌رود، در پی منافع خودش می‌باشد، نه دیدار محبوب.

"ثواب"، پاداش‌های دنیوی و اخروی خداوند به اعمال صالحی است که با ایمان و اخلاص انجام ‌شود؛ لذا ما نباید به دنبال "کسب ثواب" باشیم، آن را خدا خودش می‌دهد، بلکه باید مترصد انجام عمل صالح، در راه بندگی خداوند باشیم.

در نظر بگیرید که شما پس از مدت‌ها دوری، به دیدار پدر و مادرتان بروید و به آنها بگویید: «علاقه و شوقی به دیدار شما نداشتم، بلکه چون ثواب دارد، به دیدار شما آمده‌ام»! زیارت امامان نیز همین‌گونه است، حتی عبادت خداوند متعال نیز همین‌گونه است؛ مثل کسی که بگوید: «خداوندا! معرفت و محبت خاصی به تو ندارم، اما چون فرمودی که فلان کار ثواب دارد، من برای ثوابش تو را اطاعت می‌کنم و آن کار را انجام می‌دهم»؟!

ثواب بیشتر:

دقت کنیم که "ثواب" که معنایش "مزد به اضافه‌ی پاداش" است، چیست و چگونه به آن می‌رسیم؟ آیا قصد ما از "ثواب بیشتر"، یعنی در بهشت به ما سیب و گلابی، و یا قصر و حور بیشتری بدهند؟! "ثواب بیشتر"، در بهشتی که خداوند متعال می‌فرماید: «اهل بهشت هر چه اشتها کنند برایشان هست»، یعنی چه؟!

پس، "ثواب بیشتر"، یعنی یک گام رشد، کمال و تقرب بیشتر، که خداوند متعال در مقابلش، مقامات، درجات و بالتبع نعمات بیشتری می‌دهد. لذا کار باید برای قرب بیشتر به او انجام شود، نه برای "ثواب بیشتر".

هیچ کاری به اندازه‌ی "نماز اول وقت" ثواب ندارد، اما چه در نمازهای واجب، چه مستحب، چه روزه، چه قربانی، چه جهاد یا جنگ و یا سایر عبادات، چه قصد می‌کنیم؟ می‌گوییم: «این کار را انجام می‌دهم، "قربة الی الله"»، نه برای ثوابش.

زیارت:

زیارت کار دل است، و به حرم رفتن کار بدن است. گاه دل (روح) می‌تواند بدن را به عنوان یک ابزار استفاده کند و گاه موانعی  وجود دارد و نمی‌تواند. مثل کسی که بیمار است، سالخورده است و توان ندارد یا پول سفر را ندارد، ویزا ندارد، یا کرونا مانع شده است. بنابراین هر کجا که دل توجهی نموده و سلامی عرض کند، می شود زیارت.

زیارت امام، با زیارت حرم، صحن، گلدسته، آینه کاری و ضریح متفاوت است. اگر کسی به زیارت رود و اینها را ببیند، اما دلش به زیارت نرفته باشد، زیارت نکرده است، اما اگر کسی اینها را نبیند، ولی دلش به زیارت رفته باشد، زیارت کرده است، و البته اگر توفیق حاصل شد و امکان میسر شد، حتی زیارت پدر و مادر بر سرقبرشان نیز متفاوت است و آثار (یا ثواب) خاصی هم دارد، چه رسد به زیارت امامان علیهم السلام در حرم‌هایشان. نه تنها نور فیض در آنجا بیشتر است، بلکه زائر رنج سفر می‌کشد تا به این زیارت برسد. اما باز هم همه چیز به ایمان، محبت، مودت و اخلاص در عمل بستگی دارد.

پس، یک توجه قلبی و یک سلام، می‌شود "زیارت"؛ اما اگر کسی توفیق یافت که با آداب زیارت کند و زیارتنامه نیز بخواند، با توجه به فرازهای زیارتنامه و معارف رفیع، هم می‌آموزد، هم اذعان و اقرار می‌نماید، و هم آن معارف و مفاهیم را به خودش القا می‌کند؛ پس بیشتر رشد می‌کند و مقرب‌تر می‌گردد.

●- بنابراین، زیارت از راه دور نیز مانند زیارت از نزدیک است، چرا که این دوری و نزدیکی، بر ما مترتب است و نه بر آنان. آنها به همگان و از جمله به محبان خود، نزدیک هستند. چنان که در دعای توسل یا سایر توسلات، آنها را چنان می‌خوانیم که گویی همین جا هستند و صدای ما را می‌شوند و البته همین‌طور هم هست؟!

در اذن دخول حرم امام رضا علیه السلام، به ایشان عرض می‌کنیم: «من شهادت می‌دهم که شما من را می‌بینید، صدای من را می‌شنوید و سلام مرا پاسخ می‌دهید و ...، صدای شما را نمی‌شنوم، اما خدا  لذت مناجات با ما را به من می‌چشاند». پس همیشه و همه جا همین‌طور است.

در قرآن کریم فرمود که پس از صلوات، به حضرت رسول اکرم صلوات الله علیه و آله، سلام دهید؛ پس هم می‌شنوند و هم پاسخ می‌دهند، اگر چه ما صدای ایشان را نشنویم؛ اما لذت این ارتباط و آثار آن بر ما مترتب می‌شود، چه از حرم ایشان در مدینه دور باشیم و یا همانجا باشیم:

«إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا» (الأحزاب، 56)

ترجمه: خدا و فرشتگانش بر پيامبر درود مى‌فرستند؛ اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، بر او درود فرستيد و سلام گوييد و كاملاً تسليم (فرمان او) باشيد.

زیارت از راه دور:

اگر ندانیم مرقد شریف معصومی کجاست (مانند مزار حضرت فاطمه علیها السلام) – یا اگر حرمی وجود نداشته باشد (مانند بقیع) – یا اگر از مکان حضور امام خبر نداشته باشیم (مانند امام زمان، حضرت مهدی علیه السلام)، آیا اصلاً زیارت نمی‌کنیم؛ یا هر جا باشیم، با توجه و سلامی، زیارت می‌کنیم؟!

در مفاتیح (فصل پنجم)، هر روز هفته، به نام اهل عصمت علیهم السلام نامگذاری شده و ما هر کجا که باشیم، آنها را زیارت کرده و حتی می‌گوییم: «امروز به نام  شماست و من در این روز میهمان شما هستم، پس مرا میهمانی و اکرام نمایید»!

چه خوب و لازم است که مسلمان و شیعه، همیشه متصل به امامان باشد و هر صبح و شب، دست کم با عرض سلامی، امام زمانش را زیارت نماید. پس هر کجا که هستید، پس از صلواتی قلب را متوجه نموده و بگویید:

«السلام علیک یا بقیة الله، السلام علیک یا ابا صالح المهدی، السلام علیک یا موعود»

مشارکت و هم افزایی / پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی

پرسش:

آیا برای زیارت امامان علیهم السلام، حتماً باید به حرم‌های ایشان رفت [که اکنون با توجه به کرونا و ... میسر نیست]؟ آیا زیارت از دور نیز مقبول است و همان ثواب را دارد؟!

پاسخ:

 

http://www.x-shobhe.com/shobhe/10789.html

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   زیارت