پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

در چندین آیه به "فتنه = محل آزمایش" بودنِ اموال و اولاد متذکر شده است، مانند:

«إِنَّمَا أط وَأَوْلَادُكُمْ فِتْنَةٌ وَاللَّهُ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ» (التعابن، 15)

- جز اين نيست كه اموالتان و فرزندانتان مايۀ آزمون هستند و خداوند است كه پاداش بزرگ در نزد اوست.

«وَاعْلَمُوا أَنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَأَوْلَادُكُمْ فِتْنَةٌ وَأَنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ» (الأنفال، 28)

- و بدانيد اموال و اولاد شما، وسيلۀ آزمايش است؛ و (براى كسانى كه از عهدۀ امتحان برآيند،) پاداش عظيمى نزد خداست!

اگر بخواهیم بستگان را نام ببریم و مثلاً بگوییم: «چرا همسر را نفرمود؟»، باید تک به تک را نام ببریم و مثلاً بگوییم: «چرا پدر مادر را نفرمود؟» که هم نزدیک‌ترند و هم مهم‌تر؛ چنان که در چهار آیه، پس از تذکر به توحید و پرهیز از شرک، به احترام، مودت و نیکویی به آنان تصریح می‌نماید؟ و بعد بگوییم: «چرا برادر و خواهر را نفرمود –و- چرا عمو، خاله، دایی و عمه را نفرمود و ...؟!» آیا آنها مهم نیستند و یا "فتنه – محل آزمایش" نیستند؟!

بنابراین، بحث از اهمیت بستگان و خویشان نمی‌باشد.

●- خطا از آنجا ناشی می‌شود که به خاطر مفاهیم رایج در زبان محاوره، گمان شود که "اموال"، یعنی دارایی‌هایی مادی، مانند: پول، خانه، خودرو و ...؛ در صورتی که معنای "اموال" بسیار فراتر می‌باشد.

آدمی هیچ ندارد به جز "جان و مال"؛ چنان که در آیات جهادی تصریح می‌نماید که «مؤمنان با "جان و مالشان" در راه خدا مجاهدت می‌کنند».

بنابراین، آدمی به غیر از "جان"، هر چه داشته باشد، جزو "اموال" او به حساب می‌آید، حال خواه ثروت باشد، یا خویشان و بستگان، و یا حتی موقعیت، اعتبار، شهرت ... و خلاصه هر چه که آدمی به هنگام مرگ، به همراه نمی‌برد. لذا همان اولاد که تفکیک نمود نیز به لحاظی جزو اموال [دارایی‌ها] هستند.

●- پس، پدر و مادر، همسر، خواهر، برادر و .... نیز همگی به لحاظی دارایی و از شمول و مصادیق "أمْوَالُكُمْ" می‌باشند. چنان که یکی می‌گوید: برادر یا همسر دارم و دیگری می‌گوید: ندارم.

یکی از علل تأکید خاص بر "اولاد"، محبت و مودت و علاقۀ شدید پدر و مادر به فرزند می‌باشد، چرا که ثمرۀ جان و حیات‌شان می‌باشد و حتی نسل‌شان از طریق فرزند ادامه می‌یابد. لذا نوع و سنخ محبت و وابستگی به فرزند، حتی نسبت به پدر و مادر هم متفاوت است، چه رسد به همسر!

●- بنابراین، همه کس، همه چیز و در حال و کاری، وسیله آزمایش می‌باشند، و فرقی ندارد که یک قطعه سنگ باشد، یا ثروت و اعتبار و شهرت، یا پدر و مادر و فرزند و همسر، یا دوستان، آشنایان، همسایگان، مردم غریبه، کشور (وطن) و ...؛ مهم است که آیا محبت و وابستگی ما با آنها در طول محبت خدا قرار دارد و یا در عرض آن؟! و مواضع و رفتار ما نسبت به آنها چگونه است؟!

پس، تأکید خاص بر "فرزندان"، به خاطر محبت، مودت، عطوفت، علاقه و شدت نزدیکی می‌باشد.

یکی از فرزند دلبندش در راه خدا دل می‌کَند و او را به جبهه می‌فرستد؛ دیگری می‌گوید: «فرزندان بقیه بروند بجنگند، اما فرزند من نه» - یکی برای سعادت و حتی رفاه فرزندش هر کاری می‌کند و به اصطلاح جان می‌کَند، اما مرز و حدود دارد و این وابستگی سبب دوری او از خدا و معاد و یا عصیان و گناه نمی‌شود – دیگری برای فراهم آوردن رفاه فرزندش؛ هر غلطی می‌کند! آیا معضل معروف به "آقا زاده‌ها"؛ به خاطر مواضع و رفتار غلط والدین و به ویژه پدرانشان نمی‌باشد؟!   

مشارکت و هم‌افزایی – پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما.

پرسش:

چرا در آیه‌ی‌ «إِنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَأَوْلَادُكُمْ فِتْنَةٌ ۚ وَاللَّهُ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ»؛ حتی اموال را فرمود، اما "همسر" را نفرمود، در حالی که شاید برای برخی، همسر مهم‌تر از اولاد باشد؟

پاسخ (نشانی لینک):

http://www.x-shobhe.com/shortanswer/11369.html

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه   سوره انفال   سوره تغابن