پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

چنین نیست که در مصائب و تألمات، توکل و نماز یا تلاوت قرآن مجید، قلب را فقط کمی آرامش دهند، بلکه سبب آرامش کامل می‌شوند.

چقدر فرق است بین اضطراب مادر بی‌ایمان در بیماری فرزندش، با اطمینان و آرامش مادر مؤمنی که یک یا سه و چهار فرزندش در راه خدا به شهادت رسیده‌اند!

چقدر فرق است بین اضطراب فرد بی‌ایمانی که درآمدش کفاف زندگی‌اش را نمی‌دهد، با آرامش قلب مؤمنی که حتی در تگنای شدید مالی قرار گرفته است! چنان که فرق بسیاری هست، بین بی‌ایمانی که به ثروت و شهرت رسیده است، با مؤمنی که از امکاناتی برخوردار شده و آنها را در صراط مستقیم به کار می‌گیرد.

اضطراب و آرامش

از آنجا که آدمی متشکل از "روح و جسم" می‌باشد، آرامش و اضطراب او نیز می‌تواند جبنۀ روحی و یا بدنی (فیزیکی) داشته باشد، اگر چه هر دو در یک دیگر تأثیر گذار هستند. چنان که فشار روحی، مغز و اعصاب را به هم ریزد و فشار بدنی، روح را آزرده می‌سازد.

اضطرابی که در بدن به خاطر تألم روحی ایجاد می‌شود، با آرامش روحی برطرف می‌شود، اما هیچ دلیلی وجود ندارد که رفع اضطراب بدنی (مثل خستگی یا بیماری)، نیز اضطراب روحی و روانی را مرتفع سازد.

اضطراب بدن انسان، با ساعاتی خواب، قرص مسکن، مواد مخدر و یا حرکات نرمشی و حتی تمرکز بر اذکار من‌درآوردی بر طرف می‌شود، مانند آن چه در یوگا و یا مرتاض‌های هندو و بودا انجام می‌دهند، اما اضطراب و بیماری روح (قلب) باقی می‌ماند تا زمانی که از آن بیماری به هلاکت افتد. یعنی کلاً روح و قلب خود را بمیراند و به آن هیچ توجهی نداشته باشد. چنین فردی، نسبت به همه چیز بی‌تفاوت و بی‌غیرت می‌شود و انسانیت خود را می‌میراند و گمان می‌نماید که از آرامش روحی برخوردار شده است!

●- بنابراین، به طور قطع و یقین، مقصود از توکل، ذکر، دعا، توسل و تلاوت قرآن مجید، این نیست که به گوشه‌ای بروید و در یک آرامش بدنی، کلمات یا اورادی را تلفظ نمایید؛ اگر چه همین مقدار نیز بی‌اثر نیست، ولی به آرامش نمی‌رساند.

●- فرمود قرآن مجید را تا تعقل، تفکر و تأمل بخوانید؛ پس کسی که اندکی در آیات الهی دقت نماید، نسبت به حقایق و چه باید کردها و ...، شناخت پیدا می‌کند و راه‌کار می‌یابد و همین خود سبب آرامش می‌گردد.

کلمۀ استرجاع «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ» را در سربرگ اطلاعیۀ مرگ و مجلس ترحیم هر مسلمانی می‌نویسند؛ اما فقط کسانی که با تفکر قرآن می‌خوانند، می‌فهمند که این آیه برای زندگان نازل شده است و نه برای اموات - زنده‌ها این را می‌گویند و نه اموات - و می‌فهمد که «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ»، جهان‌بینی، شناخت و ایمان یک مؤمن می‌باشد.

●- اضطراب و تألم روحی، همیشه به خاطر از دست دادن‌هاست و قلب هیچ کسی به خاطر به دست آوردن، متألم نمی‌گردد.

●- "از دست دادن"، به خاطر "اصابت" یک "مصیبت" رخ می‌دهد، مانند تیری که به هدفی اصابت نماید، و اضطراب ناشی از آن، به خاطر احساس و یا احتمال در تنگنا قرار گرفتن، ضرر، خسران می‌باشد.

خداوند متعال می‌فرماید:

«وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ»

- قطعاً همۀ شما را با چيزى از ترس، گرسنگى، و كاهش در مالها و جانها و ميوه‌ها (ثمره‌ها)، آزمايش مى‌كنيم؛ و بشارت ده به استقامت كنندگان!

«الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ»

- آنها كه هر گاه مصيبتى به ايشان مى‌رسد، مى‌گويند: «ما از آنِ خدائيم (مخلوقات و بندگان اوییم)؛ و به سوى او بازمى گرديم!

«أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ» (البقره، 155 تا 157)

- اينها، همانها هستند كه الطاف و رحمت خدا شامل حالشان شده؛ و آنها هستند هدايت يافتگان!

یعنی: بندگان مؤمنِ من، با مصیبت‌ها و از دست دادن‌ها، خودشان را نمی‌بازند، چنان که با موفقیت‌ها و به دست‌آوردن‌ها غره نمی‌شوند و از مسیر انسانیت و عبودیت خارج (فاسق) نمی‌گردند؛ بلکه در نعمات شاکرند و در مصیبت‌ها می‌گویند: «ما از پدر، مادر، همسر، فرزند، ثروت، قدرت و شهرت ... نیستیم که اگر تیری به آنها اصابت کرد، بود ما نابود شود؛ و بازگشت ما نیز به سوی آنها نیست که اگر نباشند، ما آواره، بی‌هدف، بی‌جهت، بدون تکیه‌گاه و حامی بمانیم و بالتبع ناامید و هلاک شویم، بلکه مخلوقات و بندگان خدایی هستیم که نیستی و فنا به او راه ندارد -  إله و ربّ است - علیم و حکیم است - غنی، قادر و حمید است، و به سوی او بازمی گردیم».

پس، این اندیشه، باور، ذکر و گفتار است که به روح (قلب)، آرامش حقیقی و پایدار می‌دهد.

فرمود: اینها کسانی هستند که صلوات الهی شامل آنها می‌گردد: (أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ)، یعنی به رحمت او "وصل" می‌شوند؛ و هیچ از دست دادنی، کسی را که متصل به رحمت الهی است، متزلزل، مضطرب و هراسناک نمی‌سازد.

●- نماز، دعا، ذکر، توکل، توسل، همه راه‌کارها و مصادیق "اتصال" به رحمت واسعۀ الهی می‌باشند، بنابراین قلب را مطمئن می‌سازند و آرامش حقیقی می‌دهند:

«الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (الرّعد، 28)

- آنها كسانى هستند كه ايمان آورده‌اند، و دلهايشان به ياد خدا مطمئن (و آرام) است؛ آگاه باشيد، تنها با ياد خدا دلها آرامش مى‌يابد!

نکتۀ مهم و اصلی:

توکل، توسل، نماز، دعا، قرائت قرآن مجید و هیچ کار دیگری، به تنهایی و به صورت مستقل، نمی‌توانند هیچ آرامشی بدهند، چنان که بسیاری با تلاوت آیات، نماز، اذکار و ...، منحرف‌تر نیز می‌شوند و به خسران بیشتری می‌افتند؛ بلکه این خداوند منّان است که به قلوب آرامش می‌دهد؛ لذا این راه‌کارها، همه به خاطر توجه به او، هدف گرفتن او و اتصال به رحمت اوست. وقتی کسی او را یاد کرد و با اخلاص و جهت قُرب به او کاری کرد، خداوند او را مشمول رحمت و لطفش می‌گرداند، نصرتش می‌نماید و قلبش آرامش می‌دهد.

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما؛ متشکریم.

پرسش:

می‌گویند: هنگام حوادث ناگوار (مثل مرگ عزیزان یا ...) به خدا توکل کنید و قرآن بخوانید تا آرامش یابید. می‌خواهم بدانم اینها چگونه سبب آرامش می‌شوند.

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/shortanswer/11898.html 

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   سوره بقره