پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

فقط تبلیغ نیست، بلکه در هر کار دیگری نیز باید مراقب «هوای نفس» بود، چنان که از ما خواسته شده تا تمام دین خود را خالص گردانیم.

«وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ» (البیّنة، 5)

- در حالی كه به آنها دستوری داده نشده بود جز اينكه خدا را پرستش ‍كنند با كمال اخلاص، و از شرك به توحيد باز گردند، نماز را برپا دارند، و زكات را ادا كنند، و اين است آئين مستقيم و صحيح و پايدار.

«قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّينَ * وَأُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِينَ» (الزّمر، 11 و 12)

- بگو: من مامورم كه خدا را پرستش كنم در حالی كه دينم را برای او خالص نمايم * و مامورم كه نخستين مسلمان (مسلمان‌ترین) باشم.

نکته: نقطۀ مقابل «اخلاص»، همان «شرک» است؛ یعنی شریک قرار دادن إله‌های دروغین و محبوب‌های کاذب! خواه کم باشد و یا زیاد!

عبادت

«وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ» (الذاریات، 56)

- من جن و انس را نيافريدم جز برای اينكه عبادتم كنند.

انسان، فقط با هدف قرار دادن الله جلّ جلاله و بندگی او به رشد، کمال و سعادت ابدی می‌رسد.

آدمی، برای عبادت (بندگی) خلق شده، پس همیشه (فطرتاً) إله و معبودی را برمی گزیند و به عبادت او می‌پردازد، حال خواه إله و معبود او الله جلّ جلاله باشد و یا إله‌های دروغین و یا حتی هوای نفس خودش!

«أَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ أَفَأَنْتَ تَكُونُ عَلَيْهِ وَكِيلًا» (الفرقان، 43)

- آيا ديدی كسی را كه هوای نفس خويش را إله (معبود) خود گرفته است؟ آيا تو می‌توانی وکیل او باشی؟! (او را هدايت كنی يا به دفاع از او برخيزی؟)

بنابراین، هر کسی و به ویژه هر مسلمانی، باید دقت کند که هر کار او، مصداقی از «عبادت - بندگی» می‌باشد، پس باید دقت کند که چه کسی یا چه چیزی را بندگی و اطاعت می‌کند؟!

هدفگذاری

آدمی، هیچ کار خوب یا بدی را بدون هدف انجام نمی‌دهد؛ حال یا هدفش خوب است و یا بد؛ یا خیر است و یا شرّ؛ یا بلند مدت است و یا کوتاه مدت و ... .

اما، مهم این است که اهداف به هم پیوسته‌اند تا برسند به هدف نهایی [هدف غایی]؛ پس مهم است که هدف غایی، الله جلّ جلاله باشد؛ نه غیر او «لا إله الّا الله».

*- خداوند سبحان، می‌فرماید که خالق، مالک، ربّ، رازق و إله شما منم و جز من هیچ إله، معبود و ربّ دیگری وجود ندارد؛ پس بندگی من، رضایت من و قُرب بیشتر به من را هدف غایی قرار دهید، چرا که بازگشت شما نیز به سوی من می‌باشد.

*- در قرآن مجید، به کارهای لازم، ضروری و مفید بسیاری اشاره شده، اما تأکید شده که «فی سَبیل الله» باشد؛ وگرنه ارزشی ندارد: «وَقاتِلوا في سَبيلِ اللَّه - و بجنگید در راه خدا» (البقره، 244) - «وَجَاهِدُوا بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنْفُسِكُمْ فِي سَبِيلِ اللَّه - با اموال و جان‌هایتان جهاد کنید، در راه خدا» (التوبة، 41) - «وَأَنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ - و انفاق کنید در راه خدا» (البقرة، 195) و ... .

تبلیغ

کسی که می‌خواهد با تبلیغ دین خدا، بینش و دانش مردم را ارتقا بخشد و آنان را به سوی خدا دعوت کند؛ باید بداند که اگر هوای نفس بر او غالب شود، مردم را به خودش دعوت می‌کند و نه به خداوند سبحان؛ لذا نه تنها کارش هیچ ارزش و اثر مثبتی ندارد، بلکه به ضد ارزش مبدل می‌گردد و تأثیر معکوس می‌گذارد.

*- بنابراین، مؤمن پیش از تبلیغ، نیّتش را خالص می‌گرداند که کار را فقط به امر خدا و در راه خدا به انجام رساند و اگر دید هوای نفس نیز سهمی می‌خواهد، یا آن را کنار می‌گذارد و یا صبر و تلاش می‌کند تا سلطۀ هوای نفس از بین برود و سپس کار را تماماً برای خدا به انجام رساند.

دو نکته:

1- اگر مُبلّغِ دین خدا، پیوسته توجه داشته باشد که هر چه دارد [از علم، استعداد، ذوق، امکان تبلیغ، مخاطب، اثر و ...» از خداوند منّان است و خود را متذکر گردد که «فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا - و در حقیقت، تمامی عزّت از آن خداوند است» (النساء، 139)، هرگز دچار غفلت نمی‌شود و تابع هوای نفس خود و دیگران نمی‌گردد.  

2- هیچ لزومی ندارد که کار برای خدا، حتماً مخفیانه باشد - هیچ اسمی آورده نشود - مُبلّغ شناخته نشود و ...؛ گاه تمامی اینها برای تبلیغی بهتر، لازم و حتی ضروری است؛ بلکه کافیست که مُبلّغ، هدفی جز او نداشته باشد. کار را برای اهداف دیگری چون مشهور و معروف شدن و یا ارتزاق انجام ندهد - کار را به قصد «ریا - خودنمایی جهت فریب مردم» به انجام نرساند - کار را برای خوشایند دیگران و یا از ترس ناخوشایندی دیگری به انجام نرساند و یا از آن ابا نکند، بلکه فقط و فقط خدا را در نظر داشته باشد؛ چرا که رسالت تبلیغ را که رسالت انبیا و اولیای الهی است، بر دوش گرفته است:

«الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَيَخْشَوْنَهُ وَلَا يَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَكَفَى بِاللَّهِ حَسِيبًا» (الأحزاب، 39)

- (پيامبران پيشين) كسانی بودند كه تبليغ رسالتهای الهی می‏كردند و (تنها) از او می‏ترسيدند و از هيچكس جز خدا واهمه نداشتند، و همين بس ‍ كه خداوند حسابگر (و پاداش دهنده اعمال آنها) است.

پرسش:

چگونه میتوان تبلیغ را انجام داد و گرفتار هوای نفس و مطرح کردن خود نشد و در این کار اخلاص داشت‌؟

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/worship/12727.html

 

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   عبادت