«x-shobhe  »: - دروغ می‌گویند و از جسارت در تحریف فرمایشات آن حضرت (ع) نیز معلوم می‌شود نه تنها با جمهوری اسلامی مخالفند، بلکه اساساً اعتقادی به خدا، قیامت، مقام عصمت و ولایت و ... نیز ندارند.

مدعی شده‌اند که حضرت علی علیه‌السلام دشمنان و حتی محاربین خود را منافق یا فتنه‌گر نخواند و نگذاشت یارانش جواب «شعارهای زشت یاران معاویه را بدهند»؟! و اگر کمی بیشتر رو و فرصت پیدا کنند، بعید نیست بگویند: [العیاذ بالله] علی (ع) با دسته گل و شیرینی به محضر دشمنانش شرفیاب شد و گفت: اصلاً حق با شماست(؟!)

آیا ممکن است کسی بگوید به دشمنان قسم خورده و دنیاپرست و ظالم اسلام، مسلمین، حکومت اسلامی و ولایت، کافر یا فتنه‌گر نگویید که هیچ، بلکه حتی پاسخ شعارهایشان را ندهید؟! نکند باید بگوییم «برادر مسلمان، بفرمایید این کلید طلایی شهر؟!». واقعاً این تحریف‌ها و اتهامات به مقام معصوم (ع)، کفر، فتنه و ظلم آشکار به ایشان از یک سو و احمق فرض کردن مسلمین و به ویژه شیعیان از سوی دیگر نیست؟! در حالی که بفرموده‌ی امام سجاد (ع) خودشان احمق هستند.

مسئله اصلاً چنین نیست. بلکه یاران معاویه (مانند معاویه‌ای‌های امروز) به جای حرف منطقی، شعار یا حتی رجز، فحش‌های رکیک می‌دادند. برخی از سپاهیان حضرت (ع) نیز متقابلاً همان فحش‌ها را نثار خودشان کردند و حضرت (ع) از فحش دادن – که در شأن یک مسلمان و حتی یک انسان عاقل نیست – نهی نمودند. پس، معلوم می‌شود که ترجمه‌ی «فحش» به «شعار» و تحریف به خاطر القای کذب در نتیجه‌گیری به چه منظورهایی است.

اصل بیان آن حضرت (ع) که در ذیل ایفاد می‌گردد، مبنی بر این است که فحش ندهید، بلکه از صفات و کارهایشان (ظلم، فتنه، نفاق، جنایت،‌ تحریف، دنیا‌طلبی، کفر و ...) بگویید، که خود ایشان نیز در فرمایشات متعدد، دشمنان اسلام و ولایت و حکومت اسلامی را به همین صفات توصیف نموده‌اند:

متن بیان: «من ناراحت می‌شوم [بدم می‌آید، یا خوش ندارم] از این که شما فحاش (سبّاتین) باشید. ولی اگر شما کردارهای آنان را توصیف کنید و حالاتشان را یادآور باشید، در سخن گفتن راه راست را انتخاب می‌کنید. و برای معذور شدن، شما کاری رساتر و صحیح‌تر را انجام می‌دهید. به جای ناسزا گفتن، با خدا چنین نیایش کنید: خداوندا؛ خون‌ها ما و خون‌های آنان را از ریخته شدن حفظ فرما و بین ما و آنان را اصلاح فرما و آنان را از گمراهی که در آن غوطه‌ور شدند، به راه راست هدایت فرما. تا بشناسد حق و حقیقت را، کسی که بدان نادان است. و بر گردد از گمراهی و تجاوز، کسی که میل به آن دارد» (نهج البلاغه، کلام 208،‌ ترجمه مرحوم علامه جعفری «ره»).

توضیح: چنان چه واضح است، حضرت (ع) دشمنان ولایت را نادان، گمراه، تجاوز‌گر توصیف نموده و راه صلح و جلوگیری از درگیری و ریخته شدن خون دو طرف را نجات یافتن آنان از گمراهی و هدایت به راه راست و شناخت حق و حقیقت برشمرده‌اند. نه این که هر طور خواستند باشند، هر چه خواستند بگویند و هر کاری خواستند [اگر چه فتنه و آشوب و جنگ برای براندازی] انجام دهند، ولی از این طرف هیچ کس چیزی نگوید و کاری هم نکند!

 

مطالب مرتبط:

در فرازی از متنی که تحت عنوان «علی این گونه بود» در سطح وسیعی توزیع شده آمده است: «کسانی که با او جنگیدند را “محارب و منافق و فتنه گر” نخواند، بلکه گفت: «برادران مسلمان مایند که در حق ما ظلم کردند!». آیا چنین است؟

کلمات کلیدی:  تاریخی