پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

دروغ می‌گویند و هدف‌شان بی‌غیرت، بی‌تفاوت، تسلیم و ذلیل کردن مردمان می‌باشد!

نمی‌توان و نباید راجع به انسان، مواضع، اندیشه و عملکردش، با انشاء و جمله‌سازی نظر داد.

سخن از "انسان بزرگ" و یا بزرگی [کرامت] انسان است، لذا نمی‌توان و نباید آن را با یک تعریف کوتاه، تک بُعدی و چه بسا نادرست و یا دست‌کم نارسا، بیان داشت!

سپس سخن از "دشمن" و چگونگی مواضع در مقابل اوست – و پس از آن نوبت به "انتقام" می‌رسد و "انتقام" وقتی معنا و مصداق دارد که در پاسخ به ضربۀ دشمن باشد.

حال فرض کنید که دشمن مقابل شما بسیج شده و صف‌آرایی کرده، اما هنوز اقدامی نکرده است، شما چه "انتقامی" می‌توانید بگیرید؟ انتقامش این است که در مقابلش بسیج شده و صف‌آرایی نمایید؛ و یا در گام نخست، علیه شما جوّسازی می‌کند و در گام بعدی تحریم کرده است، اینجا "انتقام" به چه شکلی می‌تواند باشد؟ باید ضد تبلیغش را خنثی نمود و چهره‌اش را نشان داد و تحریمش را بی‌اثر کرد.

*- اما، آیا اگر دشمن ضربه زد و طرف مقابل، اولین اندیشه‌اش انتقام نبود، انسان بزرگی می‌شود؟! این تعریف و توصیف، چه مبنایی دارد؟!

*- چه کسی در برابر دشمن، اولین اندیشه‌اش "انتقام" از او به این معنایی که متصور است می‌باشد، در حالی که همیشه در رویایی با دشمن، اولین اندیشه، مقاومت، مقابله و دور کردن دشمن و دفع دشمنی اوست.

الف – تا کسی "دوست" را نشناسد، هرگز "دشمن" را نخواهد شناخت – تا کسی "نفع" را نشناسد، هرگز "ضرر" را نخواهد شناخت – و تا کسی "خیر" را نشناسد، هرگز "شرّ" را نخواهد شناخت.

ب – اما، اکتفای به "دوست، یا نفع، یا خیر شناسی"، برای رویارویی با دشمن کفایت نمی‌کند، بلکه "دشمن" را نیز باید شناخت.

ج – در "دوست شناسی" و "دشمن شناسی" نیز نمی‌توان و نباید به شناخت شناسنامه‌ای بسنده نمود، مانند کسی که بگوید: «من ولایت الله جلّ جلاله را برگزیدم و شیطان را دشمن خدا و خودم می‌دانم»، اما از این دو به جز دو اسم، نشناسد!

●- خداوند سبحان، در آیات گوناگون، هم خودش را کامل معرفی می‌کند و هم شیطان [ابلیس لعین و سایر شیاطین جنّ و انس] را کامل معرفی می‌نماید. گاهی به اسماء جمالیه و جلالیه خودش اشاره دارد، گاهی به خالقیت، اولوهیت و ربوبیتش توجه می‌دهد، گاه به رویکردش نسب به افراد گوناگون متذکر می‌شود و گاه مرگ و بازگشتن همه به سوی خودش و برپایی معادش و چگونگی عدالت، پاداش یا کیفرش را تشریح می‌نماید:

«اللَّهُ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ قَرَارًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً وَصَوَّرَكُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَكُمْ وَرَزَقَكُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ ذَلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ فَتَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ» (غافر، 64)

ترجمه: الله، كسى است كه زمين را براى شما جايگاه امن و آرامش قرار داد و آسمان را همچون سقفى (بالاى سرتان)؛ و شما را صورتگرى كرد، و صورتتان را نيكو آفريد؛ و از چيزهايى پاكيزه به شما روزى داد؛ اين است خداوند پروردگار شما! جاويد و پربركت است خداوندى كه پروردگار عالميان است!

«اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكُمْ ثُمَّ رَزَقَكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ هَلْ مِنْ شُرَكَائِكُمْ مَنْ يَفْعَلُ مِنْ ذَلِكُمْ مِنْ شَيْءٍ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا يُشْرِكُونَ» (الرّوم، 40)

ترجمه: خداوند [الله جلّ جلاله]، همان كسى است كه شما را آفريد، سپس روزى داد، بعد مى‌ميراند، سپس زنده مى‌كند؛ آيا هيچ يك از همتايانى كه براى خدا قرار داده‌ايد چيزى از اين كارها را مى‌توانند انجام دهند؟! او منزّه و برتر است از آنچه همتاى او قرار مى‌دهند.

حال کسی که خداوند سبحان را آنگونه که خودش را معرفی ننموده نشناسد، از خدا به جز یک اسم، چه می‌شناسد؟!

●- و هم چنین گاه به معرفی ابلیس لعین و تکبر، تمرد و توجیهش می‌پردازد، و گاه به انواع و اقسام دشمنی‌ها، اهداف، کیدها، نقشه‌ها، فتنه‌ها، راه‌های نفوذ و فریب‌هایش اشاره دارد.

«هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ * تَنَزَّلُ عَلَى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ * يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ» (الشعراء، 221 تا 223)

ترجمه: آيا به شما خبر دهم كه شياطين بر چه كسى نازل مى شوند؟! * آنها بر هر دروغگوى گنهكار نازل مى‌گردند * آنچه را مى شنوند (به ديگران) القا مى كنند؛ و بيشترشان دروغگو هستند *   

[این فرمود: «بیشترشان دروغگو هستند» به این دلیل است که چه بسا گزارۀ راست و درستی را برای اهداف نادرست و باطل بیان و القا کنند]!

«إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُوا إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا» (الإسراء، 27)

ترجمه: حقاً كه تبذيركنندگان، برادران شياطينند؛ و شيطان در برابر پروردگارش، بسيار ناسپاس بود!

د – پس از "دوست و دشمن‌شناسی"، اولین اندیشه در مطالعۀ نقشه و نیروی دشمن، و سپس اندیشه در چگونگی نقشۀ متقابل و نیز تدارک نیرو و مهمات و ... خواهد بود:

«وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِينَ مِنْ دُونِهِمْ لَا تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ يَعْلَمُهُمْ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ شَيْءٍ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَأَنْتُمْ لَا تُظْلَمُونَ» (الأنفال، 60)

ترجمه: و در برابر آنها آنچه توانستيد از نيرو (ى انسانى، سلاح‌هاى روز، تدارکات و هزينۀ نبرد) و اسبان بسته و آماده شده (وسايط نقليۀ مناسب) آماده سازيد كه بدين وسيله دشمن خدا و دشمن خود و دشمنان ديگرى را غير آنها كه شما آنها را نمى‌شناسيد، خداوند آنها را مى‌شناسد، بترسانيد و هر چيزى كه در راه خدا انفاق كنيد (در روز جزا) به طور كامل به شما داده خواهد شد و بر شما هرگز ستم نخواهد شد.

انتقام

اگر دقت کرده باشید، به ویژه در فضای مجازی، بسیار علیه "اصل انتقام"، ضد تبلیغ می‌کنند و البته این ضد تبلیغ، سابقه چند هزار ساله دارد. می‌گویند: «اخلاق نیکو و کرامت انسانی این است که اگر دشمن به سمت راست صورت شما سیلی زد، سمت چپ را بیاورید تا یکی دیگر بزند!» - این منطق غلط یعنی: اگر مالتان را خواست، جانتان را پیش‌کِش کنید، اگر جانتان را خواست، نوامیس مادی و معنوی خود را تقدیم کنید، و خلاصه آن که نه تنها بدون هیچ مقاومتی تسلیم شوید، بلکه با لبخند رضایت، بیشتر از آن چه طمع کرده به او بدهید!

●●●- این تعریف و القای شیطانی از سوی مستکبران و ظالمان، بیشتر جنبه سیاسی دارد که در تمام تاریخ شاهد آن بوده‌ایم؛ حتی در طول تاریخ کوتاه مدت جمهوری اسلامی ایران، به ویژه در زمان آقایان خاتمی و روحانی، شاهد بودیم که وقتی دشمن از ایران امتیازاتی خواست، دولت وقت یکی دو امتیاز اضافه که درخواست نشده بود را نیز تقدیم نمود!

به رویکرد نظام سلطه [امریکا، انگلیس، اسرائیل و ...] دقت شود؛ می‌گویند: «وقتی ما حمله می‌کنیم، هیچ کس نباید مقاومت کند؛ اگر تسلیم شدند، انسان‌های روشنفکر و صلح‌طلبی هستند، اما اگر مقابله کنند و یا قصد انتقام داشته باشند، "مرتجع، جنگ‌طلب، خشن، تروریست و ..." می‌باشند!»

●●●- بنابراین، جبهه‌ای که از دشمن ضربه می‌خورد، عکس العمل نشان می‌دهد که به آن می‌گویند: "انتقام"، و کسی که در رویارویی با دشمن و پس از ضربه خوردن، در اندیشۀ "انتقام" نباشد، نه تنها انسان بزرگی نیست، بلکه بسیار ترسو، خودباخته، بی‌تفاوت و ذلیل می‌باشد.

خداوند سبحان، با تمام رحمت، مغفرت، غنا و بی‌نیازی خودش، از دشمنانش "انتقام" می‌گیرد، چرا که این انتقام، ایجاب عدالت است و اگر گرفته نشود، "ظلم" است.

«مِنْ قَبْلُ هُدًى لِلنَّاسِ وَأَنْزَلَ الْفُرْقَانَ إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَاللَّهُ عَزِيزٌ ذُو انْتِقَامٍ» (آل عمران، 4)

ترجمه: پيش از آن، براى هدايت مردم فرستاد؛ و (نيز) كتابى كه حق را از باطل مشخّص مى سازد، نازل كرد؛ كسانى كه به آيات خدا كافر شدند، كيفر شديدى دارند؛ و خداوند (براى كيفرِ بدكاران و كافران لجوج،) توانا و صاحب انتقام است.

مشارکت و هم‌افزایی – پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان.

پرسش:

اولین اندیشه ما برای رویارویی با دشمن چه باید باشد‌؟ می‌گویند: «چه وقت انسان بزرگی هستیم؟ هرگاه اولین اندیشۀ ما برای رویارویی با دشمن انتقام نباشد».

پاسخ (نشانی لینک):

http://www.x-shobhe.com/politic/11214.html

 

 

کلمات کلیدی:  سیاسی   جنگ و جهاد   اندیشه و مباحث نظری