پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

جدا سازی دین خدا از اهل عصمت علیهم السلام و سپس بررسی رابطۀ این دو، نگاه و تقسیم‌بندی نادرستی می‌باشد. «رسول الله، کتاب الله، دین الله، حجّة الله و ولیّ الله»، همه یک حقیقتند.

این پرسش، مانند آن است که پرسیده شود: «آیا امامان علیهم السلام نیز به فرامین الهی، از جمله آیات جهادی، عمل می‌نمودند؟»

توضیحات:

الف - خداوند متعال، بندگی و اطاعت از خودش را در بندگی و اطاعت از دینش قرار داده است، چنان که یاری دینش را به خودش نسبت می‌دهد و می‌فرماید:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ» (محمد صلوات الله علیه و آله، 7)

-  اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! اگر خدا را [دین خدا را] يارى كنيد، ياريتان مى‌‏كند و گامهايتان را استوار مى‌دارد.

چنان که حتی دادن قرض الحسنه به نیازمند را قرض دادن به خودش بیان می‌نماید:

«مَنْ ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَيُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا كَثِيرَةً وَاللَّهُ يَقْبِضُ وَيَبْسُطُ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ» (البقرخ، 245)

- کیست آنکه به خدا وام نیکو دهد، تا آن را برایش چندین برابر بیفزاید؟ و خداست که [روزی را] تنگ می گیرد و وسعت می‌دهد؛ و [همه شما برای دریافت پاداش] به سوی او بازگردانده می‌شوید.

خداوند منّان، حتی زیارت مؤمن را زیارت خودش محسوب می‌نماید؛ چنان که پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله فرمودند:

«مَن زارَ أخاهُ المؤمنَ إلى مَنزِلِهِ لا حاجَةً مِنهُ إلَيهِ كُتِبَ مِن زُوّارِ اللهِ، وكانَ حَقيقا على اللهِ أن يُكرِمَ زائرَهُ» (بحار الأنوار: ج، 11، ص 192)

- هر كه نه به قصد نياز خواهى بلكه به نيّت ديدن برادر مؤمن خود به خانۀ او رود، از ديداركنندگان خدا نوشته شود و بر خداوند است كه ديدار كننده خود را گرامى دارد.

*- هر چه در راه خدا انفاق کنید، صدقه و یا قرض الحسنه دهید، خداوند غنی، آن را «وام» به خودش محسوب می‌کند، چرا که «باز می‌گرداند» و البته چند برابر.

ب - هم چنین، «دین خدا» را نباید از پیامبر اکرم و اهل بیتش صلوات الله علیهم اجمعین جدا نمود و دو چیز دانست. انسان کامل، هم تجلی تامّ اسمای الهی می‌باشد و هم حقیقت قرآن کریم و دین خدا. چنان که در آیات بسیاری اطاعت از خودش و رسولش و اولی الامر (صاحبات ولایت الهی) را مترادف هم بیان نمود و فرمود:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا» (النساء، 59)

- اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد خدا را اطاعت كنيد و پيامبر و اولياى امر خود را [نيز] اطاعت كنيد؛ پس هر گاه در امرى [دينى] اختلاف نظر يافتيد اگر به خدا و روز بازپسين ايمان داريد آن را به [كتاب] خدا و [سنت] پيامبر [او] عرضه بداريد؛ اين بهتر و نيك‏فرجام‏تر است.

ج - هر کسی یا هر چیزی با اسم‌هایش (نشانه‌هایش) شناخته می‌شود؛ خداوند سبحان نیز خودش را با اسماءاش (نشانه‌هایش) شناسانده است و فرموده است که تمامی «اسماء الحسنی»، یعنی اسم‌ها و نشانه‌های کمالی (هستی)، اسم‌های اوست و باید خداوند را با این اسم‌ها بخوانید و آنان که در اسماء او الحاد می‌ورزند را رها کنید:

«وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا وَذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمَائِهِ سَيُجْزَوْنَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ» (الأعراف، 180)

- و اسم‌های نيكو به خدا اختصاص دارد؛ پس او را با آنها بخوانيد و كسانى را كه در مورد نامهاى او به كژى مى‌گرايند رها كنيد؛ زودا كه به [سزاى] آنچه انجام مى‏‌دادند كيفر خواهند يافت.

و حضرت امام صادق علیه السلام در شرح این آیه فرمودند:

«نَحْنُ وَ اَللَّهِ اَلْأَسْمَاءُ اَلْحُسْنَى اَلَّتِي لاَ يَقْبَلُ اَللَّهُ مِنَ اَلْعِبَادِ عَمَلاً إِلاَّ بِمَعْرِفَتِنَا» (الکافي، ج۱، ص۱۴۳)

- سوگند بخدا مائيم آن نامهاى نيكو كه خدا عملى را از بندگان نپذيرد مگر آنكه با معرفت ما باشد.

جان و مال

آدمی در این دنیا، به غیر از «جان و مال»، چیزی ندارد که بخواهد در راه خداوند سبحان و یا خدایان دروغین «فدا» نماید؛ لذا در تمامی آیات جهادی نیز به همین دو دارایی تصریح شده است، مانند:

«لَكِنِ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ جَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ وَأُولَئِكَ لَهُمُ الْخَيْرَاتُ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ» (التوبة، 88)

- ولى پيامبر و كسانى كه با او ايمان آورده‏‌اند با مال و جانشان به جهاد برخاسته‏‌اند و اينانند كه همه خوبيها براى آنان است اينان همان رستگارانند.

«وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ - پيامبر و كسانى كه با او ايمان آورده‏‌اند»، پیش و بیش از هر کسی، اهل بیت علیهم السلام را شامل می‌گردد؛ بنابراین، هم رسول الله و هم اهل عصمت علیهم السلام و هم تمامی مؤمنان، با جان و مال به میدان آمده و می‌آیند؛ و این جان و مال است که در راه خدا و دین خدا «فدا» می‌شوند.

مقصود از «جان»، همان زنده بودن در دنیا و حیات دنیوی می‌باشد و بدن انسان، خانواده، اموال، موقعیت، اعتبار، امنیّت، شهرت، قدرت و ...؛ همه جزو همان (اموال) محسوب می‌گردند؛ پس، اهل عصمت علیهم السلام، پیش و بیش از همه، «جان و مال»شان را برای محافظت و گسترش دین اسلام به میدان آوردند و این امانات را سالم و کامل به خداوند منّان باز گردانند؛ چنان که سید الشهداء، امام حسین علیه السلام، در تبیین اهداف خود فرمودند:

«اللهم إِنَّکَ تَعْلَمُ إِنَّهُ لَمْ یَکُنْ مِنَّا تَنافُساً فی سُلطانٍ، و لا التِماساً مِنْ فُضُولِ الحُطامِ، وَ لکِنْ لِنَرَیَ المَعالِمَ مِنْ دِینِکَ، و نُظْهِرَ الإصْلاحَ فی بِلادِکَ و یَأمَنَ الْمَظْلوُمُونَ مِنْ عِبادِکَ، وَ یَعْمَلَ بِفَرائِضِکَ و سُنَّتِکَ وَ أحْکامِکَ» [12]

- خداوندا! تو می‌دانی که حرکت و قیام ما، برای رقابت در امر زمامداری و یا به چنگ آوردن ثروت و مال نبوده، بلکه هدف ما آن است که نشانه‌های دین تو را آشکار سازیم و اصلاح و درستی را در همه بلاد آشکار نماییم، تا بندگان مظلومت آسوده باشند و به فرایض و سنت‌ها و احکامت عمل شود».

همگان فدا کننده‌اند:

پرستش فطری است، لذا هیچ کسی بی إله و معبود نیست، منتهی اگر کسی إله حق را نشناسد و نپرستد، إله‌های دروغین و باطل را می‌پرستد، حتی اگر «هوای نفس» خود را إله خویش قرار دهد:

«أَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ أَفَأَنْتَ تَكُونُ عَلَيْهِ وَكِيلًا» (الفرقان، 43)

- آيا ديدی كسی را كه هوای نفس خويش را إله [معبود] خود برگزيده است‌؟ آيا تو می‏توانی وکیل او شوی؟ (او را هدايت كنی و يا به دفاع و صیانت از او برخيزی‌؟)

بر همین اساس، هیچ کسی بی‌دین، بی‌ ولیّ امر و بی‌امام نیست، منتهی برخی بدلی‌ها و جعلی‌ها را جایگزین می‌کنند!

در قرآن کریم، به پیامبرش صلوات الله علیه و آله فرمود که به کفار بفرماید: «لَكُمْ دِينُكُمْ وَلِيَ دِينِ - دین شما برای خودتان و دین من برای خودم» (الکافرون، 6)، یعنی: «کفار نیز دینی دارند».

بر همین اساس، همگان در طول حیات، چه گام به گام و چه به صورت دفعی و یکجا، جان و مال خود را فدای دین خود می‌کنند. همگان و همیشه، با مال و جان، در جنگند، حال یا در راه خدا و در راه طاغوت‌های درونی و برونی، لذا بدون استثناء نمودن یک عدۀ متفاوت فرمود:

«الَّذِينَ آمَنُوا يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ الطَّاغُوتِ فَقَاتِلُوا أَوْلِيَاءَ الشَّيْطَانِ إِنَّ كَيْدَ الشَّيْطَانِ كَانَ ضَعِيفًا» (النساء، 76)

- كسانى كه ايمان آورده‏‌اند در راه خدا كارزار مى‌كنند و كسانى كه كافر شده‌اند در راه طاغوت مى‌جنگند پس با ياران شيطان بجنگيد كه نيرنگ شيطان [در نهايت] ضعيف است.

●- بنابراین، امامان علیهم السلام که در رأس مؤمنان می‌باشند، پیش و بیش از دیگران با جان و مال به میدان آمدند تا دین خدا را حفظ نموده و گسترش دهند، چنان که 11 امام معصوم و حضرت فاطمه علیها السلام، در این راه به شهادت رسیدند و البته مقصود از «حفظ دین خدا» همان مساعد نمودن شرایط و امکان برای «دینداری مردم» می‌باشد.

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما؛ متشکریم.

پرسش:

آیا امامان علیهم السلام، خود را فدای دین نموده‌اند؟

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/jihad/12454.html

 

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   جنگ و جهاد