پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): اگر نسبت به پاسخ سؤال یا شبهه‌ای آگاه و نیز مسلط هستید، ضرورت و امکان پاسخ را نیز تشخیص داده‌اید، نه تنها در این شرایط، بلکه در شرایط دیگر نیز تکلیف می‌شود.

بدیهی است که هر کسی که می‌داند و می‌تواند علمی را منتقل نماید، مکلف و موظف است که بخل ننموده و علم را منتشر نماید تا سطح علم و آگاهی جامعه ارتقا یابد؛ حال خواه علمش ادبیات یا ریاضیات باشد، یا فقه، یا پاسخ به پرسش‌‌ها و شبهاتی که فقط خطورات ذهنی نیستند، بلکه بیشتر القای دشمنان، در فضای مجازی، کلاس‌های دبیرستانی و دانشگاهی، و به روش‌های مستقیم و غیر مستقیم می‌باشد.

●- به غیر از آن که بیش از 40 هزار سایت، وبلاگ و نشانی‌های دیگر در فضای مجازی، به زبان فارسی، علیه اسلام، تشیع، ولایت، جمهوری اسلامی، ملت شریف ایران و ... ضد تبلیغ می‌کنند، برخی از دبیران و اساتید نیز خود را مکلف و مأمور می‌دانند که حتماً بخشی از وقت کلاس را به طرح و القای شبهات اختصاص دهند! کافیست در بخش "جستجو"، در کلماتی چون: "دبیر ما – معلم ما – استاد ما" را درج و کلیک نمایید، تا ببینید چقدر شبهه توسط برخی در همین قشر طرح و القا می‌گردد؟!

بنابراین، انتقال "علم"، به هر حدی و برای هر کسی که می‌تواند لازم است، چنان که امیرالمؤمنین علیه السلام، بر «زکات علم» تأکید می‌نمایند؛ و زکات از واجبات است و نه از مستحبات.

●- اما، بدیهی است که صرف دانستن [علم و آگاهی]، برای تعلیم (انتقال علم)، تربیت، تذکر، موعظه، تبلیغ و پاسخگویی به سؤالات و شبهات [به ویژه دینی و سیاسی]، کافی نیست، بلکه این کارها، خودش یک صنعت است، یک فن است که مستلزم برخورداری از: استعداد، ذوق، تمرین، دقت، بصیرت، مخاطب شناسی، زمان شناسی، مکان شناسی و ... نیز می‌باشد.

چه بسا دانشمندانی می‌توانند بهترین کتاب‌ها را بنویسند، اما نمی‌توانند یک ساعت تدریس یا سخنرانی نمایند – چه بسا دانشمندانی بتوانند سخنرانی‌های علمی، آموزنده و مؤثری داشته باشند، اما نمی‌توانند حتی ده دقیقه روضه نیز بخوانند که به غیر از عقل، عاطفه نیز متوجه مقصود گردد – چه بسا دانشمندانی از هر سه تخصص و هنر برخوردار باشند، اما نتوانند بحث یا مجادله‌‌ای احسن داشته باشند و پاسخگوی سؤالات و شبهات مخاطبین خود باشند.

بنابراین، نه تنها هیچ کس مکلف نیست در چیزی که به آن علم ندارد و یا تخصص ندارد و یا نمی‌تواند انجام دهد وارد شود، بلکه اگر وارد شود، به احتمال زیاد، نتیجه‌ی معکوس نیز می‌گیرد و ورودش بیشتر از منفعت، ضرر می‌رساند.

خداوند علیم و حکیم، از هیچ کس، بیشتر از آن چه به او داده نمی‌خواهد، «لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا مَا آتَاهَا»؛ و هیچ کس را نیز بیشتر از توانش مکلف نساخته است، «لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا».

چنان که امام صادق علیه السلام، به یکی از شاگردانش به نام هشام بن حکم، از همان نوجوانی اجازه‌ی بحث با هر فرقه و گروهی را می‌دادند و به شاگرد خوب دیگرشان که او نیز هشام نام داشت، چنین اجازه‌ای نمی‌دادند و تخصص شاگرد دیگرشان به نام "جابر بن حیان"، در علم شیمی بود و بالتبع به مباحث کلامی و یا فقهی، ورود پیدا نمی‌کرد.

حرص پاسخگویی:

حرص‌ها گاهی خوب هستند و گاهی بد. در قرآن کریم فرمود که این پیامبر به ایمان شما مردم حریص است. خب این یک حرص خوب است:

«لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ» (التوبه، 128)

ترجمه: قطعا براى شما پيامبرى از خودتان آمد كه بر او دشوار است‏ شما در رنج بيفتيد به [هدايت] شما حريص و نسبت به مؤمنان دلسوز مهربان است.

بنابراین، حرص تعلیم، تذکر، روشنگری و پاسخگویی به سؤالات و شبهات مخاطبین و اطرافیان و عموم مردم، حرص خوبی است، چنان که حرص مال و حرص دنیا، حرص مذمومی می‌باشد.

هر انسان عاقل، دلسوز، مهربان و مشفقی، دوست دارد که سطح علم و آگاهی مخاطبین خود را ارتقا بخشد، به پرسش‌هایشان پاسخ بگوید، و با رفع شبهات، آنان را از سقوط احتمالی برهاند؛ اما مگر مکلفیم که خود را منفعل هر چه از هر دهانی بیرون می‌آید بنماییم؟! امیرالمؤمنین، امام صادق و سایر ائمه اطهار علیهم السلام نیز به برخی از سؤالات و شبهات، اصلاً پاسخ نمی‌داند و بابرخی اصلاً بحث نمی‌کردند؛ چرا که نباید تحت عنوان پاسخگویی، بازی‌خورد و نباید منفعل شد، باید مکرها و تاکتیک‌های جنگ نرم را نیز شناخت. و البته که "هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد".

خداوند علیم و حکیم، در قرآن کریم، ضمن آن که به پیامبرش و سایر اهل ایمان، تقوا، علم، حکمت و عمل، می‌فرماید که دیگران را تعلیم دهید، موعظه نمایید، با حکمت دعوت کنید و ...، در آیاتی می‌فرماید: اصلاً پاسخ ندهید -  بحث را عوض کنید و یا اگر نشد، از مجلس خارج شوید و با آنها ننشینید، وگرنه خودتان هم مثل آنان هستید!

حال، متأسفانه عده‌ای، با نیت قبلی، به عمد و با اختیار، حتی وارد سایت‌های شبهه‌افکن می‌گردند، خودشان را در سیبل تیرهای مسموم آنان قرار می‌دهند و ذهن‌شان که مشوش شد، می‌پرسند: «در فلان سایت، یا فلان جمع، چنین شبهه‌ای مطرح شده است، حال چه پاسخی دهیم»؟! و ما نیز توصیه می‌کنیم که نه مخاطب آنها گردید که بازارشان گرم‌تر شود و نه پاسخ بگویید! گاه این تاکتیک برای بی‌اثر کردن ضدتبلیغ و شبهات، بسیار مؤثرتر از منفعل شدن و پاسخگویی می‌باشد.

کار خودشان است:

این که در مقابل هر مشکل، معضل و نقیصه‌ای بگویند: «کار خودشان است»، هم می‌تواند سخن درستی باشد، هم می‌تواند از روی ناآگاهی، جهالت، عوامی و دهن‌بینی و حتی بغض و دشمنی باشد.

خداوند متعال هم فرمود: «هر چه از بدی سرتان می‌آید و می‌کشید از خودتان است» - امام خمینی (ره) و امام خامنه‌ای نیز بارها تصریح نموده‌اند که بیشتر مشکلات از خودمان است، از سوء مدیریت‌هاست، از بی‌بصیرتی‌هاست، از عدم حساسیت و توجه به "نفوذ" است، از دشمن‌نشناسی است، از تعصبات جاهلانه است، از حرص به دنیا و تجمل‌گرایی مسئولان است و ... .

کیست که امروزه منصفانه بنگرد، و ضعف برنامه‌ریزی‌ها و سوء مدیریت‌ها در سطح کلان را یکی از علل و عوامل اصلی در بروز مشکلات فعلی (به ویژه در عرصه‌ی اقتصادی) تشخیص ندهد؟! کیست که امروز نداند، اگر برخی از معضلات ناشی از سوء مدیریت‌های نادانسته می‌باشد، برخی دیگر کاملاً عمدی است؟!

و البته در بسیار از موارد، شعار «از خودشان است»، از روی دشمنی و بغض و برای ضد تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی ایران و ولایت فقیه و مردم معتقد و در میدان می‌باشد.

به آنها بگویید: «قبول، از خودشان است»، اما "خودشان من، با خودشان شما متفاوت است" و شما بگویید که در نظر شما، «این خودشان، کیانند»؟! آیا فقط مسئولان و مدیران نالایق هستند، یا مردمی که آنها را انتخاب کردند، حمایت کردند و می‌کنند نیز جزو همین "خودشان" می‌باشند؟! آیا رییس و جمهور و دولت، یا رئیس مجلس و نمایندگان، «از خودشان» می‌باشند، یا آن سرمایه‌گذار در عرصه‌ی تولید فرآورده‌های لبنی و این افزایش قیمت بی حساب و کتاب و ... نیز از خودشان است؟! آن پزشک، جراح، مهندس ساختمانی یا مکانیک چطور؟! آن سبزی فروش بی‌انصفاف، آن تاجر محتکر، آن که از مواد اولیه در تولیدش کم می‌گذارد، یا استاد دانشگاه چطور؟! اگر گفت: اینها هم از خودشان هستند! بپرسید: پس دیگر به جز جنابعالی چه کسی باقی مانده است؟!

در اینجا به وضوح متوجه می‌شوید که مدعی نه تنها نمی‌داند چه می‌گوید و فقط تابع جوّهای دیکته شده می‌باشد، بلکه جوّسازان نیز جز "ولایت فقیه" را هدف نگرفته‌اند، و حال آن که تمامی مشکلات کلان کشور، از بی‌توجهی، بی‌بصیرتی، غفلت و حتی نافرمانی عمدی از بیانات، رهنمودها و دستورالعمل‌های ایشان، توسط برخی از مسئولین منتخب مردم می‌باشد.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

پرسش:

آیا پاسخگویی به سؤالات و شبهات، وظیفه‌ی همگان است؟ پاسخ آنان که مقابل هر مشکلی می‌گویند: «کار خودشان است» چیست؟

 پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9467.html 

  

  پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

 

   

  

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   جنگ و جهاد   جوان