پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): اگر چه تمامی تحرکات امامان علیهم السلام، به ویژه در برابر ظلم و جور، یک "قیام" است، اما مقصود در این سؤال، قیام مسلحانه است که مستلزم جنگ و خونریزی می‌باشد. حال در کجا و طبق چه سندی، امام حسین علیه السلام، هدف از حرکت‌شان را "قیام و آن هم قیام مسلحانه برای جنگ" اعلام نموده‌اند؟! هیچ گاه صورت مسئله غلط، به پاسخ نمی‌رسد! آیا در ایامی که باید بیشتر در "امام‌شناسی" تدبر و تفکر نماییم، ذهن بدین سو رفته است که آیا امام حسین علیه السلام، فعل حرام انجام داده است یا خیر؟!

●- از آنجا که رویارویی "حق و باطل" همیشه تداوم دارد، فکر کنید که در آن زمان و موقعیت قرار دارید، اسلام یزیدی، یزید، عمر سعد و شمر و خولی لعنة الله عیهم در یک جبهه و امام حسین و اصحاب و یاران علیهم السلام نیز همه در جبهه مقابل؛ و قرار است که شما انتخاب کنید. اما به جای آن که نگاه به "ولایت الهی" نمایید، و نیز جهل، کفر و ظلم جبهه‌ی مقابل را ببینید، بگویید: «بگذارید اول فکر کنم و که آیا فعل امام معصوم علیه السلام، حرام است یا خیر»؟!

 ●- اگر بپرسید: «چرا امام در این ایام حرکت نمودند»؟ یک پرسشی می‌باشد که پیدایش آن برای هر ذهنی جایز است؛ اما وقتی با "قیام و آن هم در ماه‌های محرم» شروع می‌شود و پرسیده می‌شود: «آیا حرکت امام حرام نبود»؟ دیگر سؤال نیست، بلکه یک "شبهه" است، یعنی حق و باطل چنان به هم نزدیک و شبیه می‌شوند که ذهن دچار شبهه می‌گردد!

●- همیشه در مواجه با هر پرسش و یا شبهه‌ای که به ذهن خطور می‌کند و یا به طرق مختلف به آن القا می‌شود، به جوانب آن نیز بیندیشید. چه بسا در اندیشه مسائلی برای ذهن باز شود که بسیار مهم‌تر از اصل آن سؤال یا شبهه و پاسخش می‌باشد. از جمله جوانب همین شبهه، که بیانگر ضعف و اشکال اساسی در امام شناسی و باور امام می‌باشد، و مسائلی چون کربلا و عاشورا و ... همه فرع بر آن است.

آیا [العیاذ بالله] امام حسین علیه السلام علم به قرآن کریم و  احکام نداشتند؟! یا آن که تقوای رعایت قرآن و احکام را نداشتند؟! آیا ما به این ضعف علمی، اعتقادی، ایمانی، نظری و عملی؛ فهمیدیم که چه کاری حلال است و چه کاری حرام، اما امام حسین علیه السلام نفهمیده بودند و اتفاقاً در مسیری حرام و باطل، جان خود و خاندان رسول اکرم صلوات الله علیه و آله، و بهترین بندگان خدا و یاران را فدا می‌نمایند؟!  

●●●- پس، شبهه را به یک پرسش معقول مبدل می‌نماییم که «چرا این حرکت و واقعه‌ی کربلا، در ماه‌های حرام اتفاق افتاد»؟!         

الف – امام حسین علیه السلام دانستند که قرار است در یک عملیات تروریستی، خون ایشان در حال طواف کعبه ریخته شود، و گفته شود: «ما که با ایشان مشکل نداشتیم، لاید یکی دشمنی شخصی داشته که ایشان را ترور نموده و در بین جمعیت گم شده است ...»، لذا از انجام مناسک حج صرف نظر نمودند، تا این توطئه خنثی شود.

ب – به امام حسین علیه السلام، در مدینه گفته شد که دستور یزید است که یا از تو بیعت بگیریم و یا تو را بکشیم! پس مجبور شدند از مدینه نیز خارج شوند، یا از مسیر حج به آن باز نگردند.

ج – بزرگان کوفه در دعوتنامه‌هایی نوشتند: «حال که الزاماً نمی‌توانید در مدینه، مکه و سرزمین حجاز بمانید، به سوی عراق و کوفه، که مرکز حکومت پدرتان بود تشریف بیاورید، که ما همه طرفدار شما و مخالف یزید هستیم، اما امام نداریم و با جان و دل منتظر شما هستیم، تا به ولایت و امامت شما، در مقابل زیاده‌خواهی‌های یزید و لشکرکشی او از شام بایستیم».

اهداف خروج:

ایشان نفرمود کن "من قیام می‌کنم"، بلکه فرمود: «من خروج می‌کنم = خارج می‌شوم» - و نفرمود که هدف من قیام است، بلکه فرمود: «هدف من اصلاح امت جدم می‌باشد» - و نفرمود که می‌خواهم بجنگم، بلکه فرمود: «می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر نمایم» - و نفرمود که قصد دارم این هدف را به روش جنگ سخت در میدان محقق نمایم، بلکه فرمود: قصد دارم این کار را به سیره‌ی پدرم و جدم رسول الله صلوات الله علیه و آله انجام دهم».

●- بنابراین، این چینش که گفته شود: «ایشان قیام نمود – لازمه قیام خونریزی است – جنگ در ماه‌های حرام، حرام است» تا نتیجه‌گیری شود که «ایشان فعل حرام انجام داده‌اند»، کلاً خطاست.

نکته:

یک - چرا گفته نمی‌شود که «این یزید کافر، شرابخوار، میمون‌باز، ظالم و جنایتکار، در ماه حرام، راه امام و همراهانش را سد کرد و همگی را ترور و قتل عام نمود»! بلکه گفته می‌شود: «امام قیام کرد، لازمه قیام خونریزی است و ...»!

دو – به هیچ وجهی لازمه‌ی "امر به معروف و نهی از منکر" جنگ و خونریزی نمی‌باشد، حتی لازمه‌ی مقابله با آن، یا ایجاد جوّ خفقان نیز جنگ و خونریزی نمی‌باشد، مگر این که دشمنان خدا، اسلام، مسلمین، انسان و انسانیت، یعنی همان نظام سلطه‌ی استکباری، حتی وجود و حیات نیکان و خیرخواهان و بیدارگران یک امت را برنتابند و چون همیشه‌ی تاریخ، قصد ریختن خون آنان و قتل عام و یا ترورشان را نمایند. درست مانند زمان معاصر.

سه – مواضع و بیانات سیدالهشداء علیه السلام، به خوبی نشان می‌دهد که هدف ایشان یک قیام مسلحانه نبود و اگر چنین هدفی داشتند، راه و رسم تشکیل و تجهیز سپاه و آرایش جنگی را خوب بلد بودند.

وقتی در راه کوفه، راه ایشان و همراهان را در کربلا سد می‌کنند، می‌فرمایند: «من به دعوت بزرگان کوفه به این سمت آمدم، اگر نمی‌خواهند بر می‌گردم»، گفتند: نمی‌شود! فرمودند: «راه سومی را می‌روم»، گفتند: خیر، نمی‌گذاریم. ما دستور داریم که یا بیعت بگیریم و یا تا آمدن سپاهیان شام تو را در اینجا نگه داریم که نتیجه‌اش مرگ است. پس ایشان مبنی بر منطق والای «هَیهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة»، بعیتی که به ذلت و در نهایت باز هم به ترور و کشته شدن می‌انجامید، تن ندادند.

●- حال ما در بررسی وقایع، به منظور جهت‌گیری خودمان، چه کنیم؟ آیا از خود و تاریخ بپرسیم: «معاویه و یزید، عمر سعد و شمر و خولی که بودند، چه می‌خواستند، چه کردند و چرا»؟! یا بپرسیم: «چرا امام حسین، در ماه حرام قیام کرد، آیا فعل ایشان حرام نبود»؟!

جنگ در ماه حرام:

خداوند متعال، به هیچ بهانه‌ای، اجازه ذلت، خواری، تسلیم، توسری خوری و اطاعت از طواغیت را به بندگانش نمی‌دهد، لذا هیچ گاه به بندگان مؤمن و مطیعش نمی‌فرماید که «اگر این طرف صورتت را سیلی زدند، آن طرف را بیاور تا یکی دیگر هم بزنند» و یا «اگر دشمن در ماه حرام به شما حمله کرد، و یا به مکه که شهر امن است و جنگ در آن حرام است، حمله کرد، شما دست روی دست بگذارید و به تحمل و تماشای ظلم‌هایش بنشینید و بگویید: «جنگ در این مکان حرام است – جنگ در این ماه حرام است و ...»! بلکه همان خدایی که فرمود: مکه شهر امن است، جنگ در این چهار ماه حرام است؛ فرمود: اگر به شما حمله کردند، به شدت مقابله کنید. و در همین آیه است که می‌فرماید: «فتنه [جنگ نرم با توطئه، فریب و ...] از جنگ سخت در میدان بزرگتر است»!

«يَسْأَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِيهِ قُلْ قِتَالٌ فِيهِ كَبِيرٌ وَصَدٌّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَكُفْرٌ بِهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِخْرَاجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَالْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَلَا يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا وَمَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَيَمُتْ وَهُوَ كَافِرٌ فَأُولَئِكَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَأُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ»

ترجمه: از تو، در باره جنگ کردن در ماه حرام، سؤال می‌کنند؛ بگو: «جنگ در آن، (گناهی) بزرگ است؛ ولی جلوگیری از راه خدا (و گرایش مردم به آیین حق) و کفر ورزیدن نسبت به او و هتک احترام مسجد الحرام، و اخراج ساکنان آن، نزد خداوند مهمتر از آن است؛ و ایجاد فتنه، (نامساعد نمودن محیط برای رشد، آلوده نمودن فضا، شبهه افنکنی، فضاسازی برای انحراف، زمینه‌سازی برای براندازی حق ...) حتّی از قتل بالاتر است. و مشرکان، پیوسته با شما می‌جنگند، تا اگر بتوانند شما را از آیین‌تان برگردانند؛ ولی کسی که از آیینش برگردد، و در حال کفر بمیرد، تمام اعمال نیک (گذشته) او، در دنیا و آخرت، برباد می‌رود؛ و آنان اهل دوزخند؛ و همیشه در آن خواهند بود.

مرتبط:

فهرست و لینک پاسخ به سؤالات، شبهات مرتبط با "امام حسین علیه السلام، محرم، کربلا، عاشورا و مباحث مرتبط" که در این پایگاه درج گردیده است.

مشارکت و هم افزایی (موضوع و نشانی لینک متن یادداشت)، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی.

پرسش:

امام حسین (ع)، هدف از حرکت‌شان را قیام اعلام نمودند که مستلزم خونریزی است، در حالی که جنگ در این ماه‌ها حرام است. آیا فعل حرام نبوده است؟!

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9964.html

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

  

  

       

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   امام حسین(محرم)   قیام