امیرالمؤمنین علیه السلام:

وَ اعْلَمْ اَنَّ الَّذى بِيَدِهِ خَزائِنُ السَّمواتِ وَ الأرْضِ قَدْ اَذِنَ لَكَ فِى الدُّعاءِ، وَ تَكَفَّلَ لَكَ بِالإجابَةِ؛

آگاه باش آن که خزائن آسمان‌ها و زمین در اختیار اوست به تو اجازه دعا داده، و اجابت آن را ضمانت نموده است؛

وَ اَمَرَكَ اَنْ تَسْاَلَهُ لِيُعْطِيَكَ، وَ تَسْتَرْحِمَهُ لِيَرْحَمَكَ؛

و دستور داده از او بخواهى تا ببخشد، و رحمتش را بطلبى تا رحمت آرد؛

وَ لَمْ يَجْعَلْ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ مَنْ يَحْجُبُهُ عَنْكَ وَ لَمْ يُلْجِئْكَ اِلى مَنْ يَشْفَعُ لَكَ اِلَيْهِ؛

و بین خودش و تو کسى را حاجب قرار نداده و تو را مجبور به توسل به واسطه ننموده؛

وَ لَمْ يَمْنَعْكَ اِنْ اَسَأْتَ مِنَ التَّوْبَةِ، وَ لَمْ يُعاجِلْكَ بِالنِّقْمَةِ؛

و اگر گناه کردى از توبه مانعت نشده، و در عقوبتت عجله نکرده است؛

وَ لَمْ يُعَيِّرْكَ بِالإنابَةِ، وَ لَمْ يَفْضَحْكَ حَيْثُ الْفَضيحَةُ بِكَ اَوْلى؛

و به بازگشتت سرزنشت ننموده، و آنجا که سزاوار رسوا شدنى رسوایت نکرده است؛

وَ لَمْ يُشَدِّدْ عَلَيْكَ فى قَبُولِ الإنابَةِ، وَ لَمْ يُناقِشْكَ بِالْجَريمَةِ،

در پذیرش توبه بر تو سخت گیرى روا نداشته، و به حسابرسى گناهانت اقدام نکرده است؛

وَ لَمْ يُؤْيِسْكَ مِنَ الرَّحْمَةِ بَلْ جَعَلَ نُزُوعَكَ عَنِ الذَّنْبِ حَسَنَةً؛

و از رحمتش ناامیدت ننموده، بلکه خوددارى از معصیت را برایت حسنه قرار داده است؛

وَ حَسَبَ سَيِّئَتَكَ واحِدَةً، وَ حَسَبَ حَسَنَتَكَ عَشْراً؛

و یک گناهت را یک گناه، و یک خوبیت را ده برابر به شمار آورده،

وَ فَتَحَ لَكَ بابَ الْمَتابِ وَ بابَ الإسْتيعابِ، فَاِذا نادَيْتَهُ سَمِعَ نِداءَكَ،

باب توبه و باب خشنودیش را به رویت گشوده، هرگاه او را بخوانى صدایت را بشنود؛

وَ اِذا ناجَيْتَهُ عَلِمَ نَجْواكَ، فَاَفْضَيْتَ اِلَيْهِ بِحاجَتِكَ، وَ اَبْثَثْتَهُ ذاتَ نَفْسِكَ؛ وَ شَكَوْتَ اِلَيْهِ هُمُومَكَ، وَاسْتَكْشَفْتَهُ كُرُوبَكَ، وَاسْتَعَنْتَهُ عَلى اُمُورِكَ؛

 

چون با او به راز و نیاز برخیزى رازت را بداند، پس نیاز به سوى او مى برى، و راز دل با او در میان مى گذارى، از ناراحتى‌هایت به او شکایت مى‌برى، و چاره گرفتاری‌هایت را از او مى‌خواهى،

وَ سَاَلْتَهُ مِنْ خَزائِنِ رَحْمَتِهِ ما لايَقْدِرُ عَلى اِعْطائِهِ غَيْرُهُ؛

بر امورت از حضرتش یارى مى‌طلبى، از خزائن رحمتش چیزهایى را مى خواهى که غیر او را بر عطاکـردنش قـدرت نیست؛

مِنْ زِيادَةِ الأعْمارِ، وَ صِحَّةِ الأبْدانِ، وَ سَعَةِ الأرْزاقِ؛

از قبیل زیاد شدن عمرها، سلامت بدنها، و گشایش روزی‌ها؛

ثُمَّ جَعَلَ فى يَدَيْكَ مَفاتيحَ خَزائِنِهِ بِما اَذِنَ لَكَ فيهِ مِنْ مَسْاَلَتِهِ؛

پس خداوند، کلیدهاى خزائن خود را در اختیار تو گذاشته به دلیل آنکه به تو اجازه درخواست از خودش را داده؛

فَمَتى شِئْتَ اسْتَفْتَحْتَ بِالدُّعاءِ اَبْوابَ نِعْمَتِهِ؛

پس هرگاه بخواهى مى‌توانى درهاى نعمتش را با دعا باز کنى،

واسْتَمْطَرْتَ شَآبيبَ رَحْمَتِهِ،

و باران رحمتش را بخواهى.

فَلايُقْنِطَنَّكَ اِبْطاءُ اِجابَتِهِ، فَاِنَّ الْعَطِيَّةَ عَلى قَدْرِ النِّيَّةِ، وَ رُبَّما اُخِّرَتْ عَنْكَ الإجابَةُ لِيَكُونَ ذلِكَ اَعْظَمَ لاَجْر السَّائِلِ، وَ اَجْزَلَ لِعَطاءِ الاْمِلِ.

پس تأخیر در اجابت دعا ناامیدت نکند، زیرا عطا و بخشش به اندازه نیّت است، چه بسا که اجابت دعایت به تأخیر افتد تا پاداش دعاکننده بیشتر، و عطاى امیدوار فراوان تر گردد.

وَ رُبَّما سَاَلْتَ الشَّىْءَ فَلاتُؤْتاهُ وَ اُوتيتَ خَيْراً مِنْهُ عاجِلاً اَوْ آجِلاً،

و چه بسا چیزى را بخواهى و به تو داده نشود، ولى بهتر از آن در دنیا یا آخرت به تو عنایت گردد،

اَوْ صُرِفَ عَنْكَ لِما هُوَ خَيْرٌ لَكَ.

یا به خاطر برنامه نیکوترى این دعایت مستجاب نشود.

فَلَرُبَّ اَمْر قَدْ طَلَبْتَهُ فيه هَلاكُ دينِكَ لَوْ اُوتيتَهُ.

و چه بسا چیزى را مى‌خواهى که اگر اجابت گردد دینت را تباه کند.

فَلْتَكُنْ مَسْاَلَتُكَ فيما يَبْقى لَكَ جَمالُهُ، و يُنْفى عَنْكَ وَبالُهُ، فَالْمالُ لايَبْقى لَكَ وَ لا تَبْقى لَهُ  .

روى این حساب باید چیزى را بطلبى که زیباییش براى تو برقرار، و وبالش از تو برکنار باشد، که ثروت براى تو باقى نیست و تو نیز براى آن باقى نخواهى بود.

نهج البلاغه – بخشی از نامه 31 / با استفاده از ترجمه‌ی حجت الاسلام و المسلمین انصاریان.

 

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه   ولایت (امام علی)   دعا