امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام:

نهج البلاغه - بخشی از خطبه 177 – ترجمه حجت الاسلام و المسلمین، انصاریان

...

اَيُّهَا النّاسُ، اِنَّ الدُّنْيا تَغُرُّ الْمُؤَمِّلَ لَها وَ الْمُخْلِدَ اِلَيْها،

ای‌ مردم، دنیا کسی‌ را که به او آرزو و دلبستگی‌ دارد می‌فریبد،

وَلا تَنْفَسُ بِمَنْ نافَسَ فيها، وَ تَغْلِبُ مَنْ غَلَبَ عَلَيْها.

و بر جان کسی‌ که به او رغبت کند بخل نمی‌ورزد، و بر هر که آن را به دست آورد چیره شود.

وَ ايْمُ اللّهِ ما كانَ قَوْمٌ قَطُّ فى غَضِّ نِعْمَة مِنْ عَيْش فَزالَ عَنْهُمْ اِلاّ بِذُنُوب اجْتَرَحُوها،

سوگند به خدا ملّتی‌ خرمی‌ نعمت و عیش زندگی‌ را از دست ندادند مگر به خاطر گناهانی‌ که مرتکب شدند،

لِاَنَّ اللّهَ لَيْسَ بِظَلاّم لِلْعَبيدِ.

زیرا خداوند هرگز ستمکار به بندگان نیست.

وَ لَوْ اَنَّ النّاسَ حينَ تَنْزِلُ بِهِمُ النِّقَمُ، وَ تَزُولُ عَنْهُمُ النِّعَمُ فَزِعُوا اِلى رَبِّهِمْ بِصِدْق مِنْ نِيّاتِهِمْ، وَ وَلَه مِنْ قُلُوبِهِمْ، لَرَدَّ عَلَيْهِمْ كُلَّ شارِد، وَ اَصْلَحَ لَهُمْ كُلَّ فاسِد   .

و اگر مردم به وقتی‌ که بلاها بر آنان فرود آید، و نعمتها از دستشان برود، با نیّت‌های‌ صادقانه و دلهای‌ مشتاق به پروردگار پناه ببرند، آنچه را از دستشان رفته به آنان بازمی‌گرداند، و هر فسادی‌ را برایشان اصلاح می‌کند.

وَ اِنّى لأخْشى عَلَيْكُمْ اَنْ تَكُونُوا فى فَتْرَة،

من بر شما از اینکه در غرور و جهل قرار بگیرید می‌‌ترسم،

وَ قَدْ كانَتْ اُمُورٌ مَضَتْ مِلْتُمْ فيها مَيْلَةً كُنْتُمْ فيها عِنْدى غَيْرَ مَحْمُودينَ،

کارهایی‌ گذشت که شما نسبت به آن رغبت کردید و بدین سبب نزد من پسندیده نبودید،

وَ لَئِنْ رُدَّ عَلَيْكُمْ اَمْرُكُمْ اِنَّكُمْ لَسُعَداءُ.

و اگر روش نیکی‌ که داشتید به شما برگردد از نیک بختان خواهید شد،

وَ ما عَلَىَّ اِلاَّ الْجُهْدُ، وَ لَوْ اَشاءُ اَنْ اَقُولَ لَقُلْتُ.

من تکلیفی‌ ندارم جز اینکه بکوشم، اگر می‌‌خواستم (معایب گذشتگان را) بگویم می‌‌گفتم.

عَفَا اللّهُ عَمّا سَلَفَ.

 

خداوند بگذرد از آنچه گذشت.

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه