نهج البلاغه، نامه‌ی 31 / با استفاده از ترجمه‌ی حجت الاسلام و المسلمین، انصاریان.

فَاِنّى اُوصيكَ بِتَقْوَى اللّهِ ـ اَىْ بُنَىَّ ـ وَ لُزُومِ اَمْرِهِ، وَ عِمارَةِ قَلْبِكَ بِذِكْرِهِ،

پسرم! تو را سفارش مى‌کنم به تقواى الهى، و ملازمت امرش، و آباد کردن دل به یادش،

وَ الإعْتِصامِ بِحَبْلِهِ؛ وَ اَىُّ سَبَب اَوْثَقُ مِنْ سَبَب بَيْنَكَ وَ بَيْنَ اللّهِ اِنْ اَنْتَ اَخَذْتَ بِهِ؟!

و چنگ زدن به ریسمانش؛ و کدام رشته محکم‌تر از رشته بین تو و خداوند است، اگر به آن چنـگ زنى؟!

اَحْىِ قَلْبَكَ بِالْمَوْعِظَةِ، وَ اَمِتْهُ بِالزَّهادَةِ، وَ قَوِّهِ بِالْيَقينِ، وَ نَوِّرْهُ بِالْحِكْمَةِ،

دلت را با موعظه زنده کن، و با بى رغبتى به دنیا بمیران، آن را با یقین قوى کن و با حکمت نورانى نما،

وَ ذَلِّلْهُ بِذِكْرِ الْمَوْتِ، وَ قَرِّرْهُ بِالْفَناءِ،

و [دلت را] با یاد مرگ فروتن و خوار کن، و به اقرار به فانى شدن همه چیز وادار نما،

وَ بَصِّرْهُ فَجائِعَ الدُّنْيا، وَ حَذِّرْهُ صَوْلَةَ الدَّهْرِ، وَ فُحْشَ تَقَلُّبِ اللَّيالى وَ الأيّامِ،

و به فجایع دنیا بینا (با بصیرت) گردان، و از صولت روزگار، و قبح دگرگونى شب‌ها و روزها برحذر دار،

وَ اعْرِضْ عَلَيْهِ اَخْبارَ الْماضينَ،

اخبار گذشتگان را به او ارائه کن،

وَ ذَكِّرْهُ بِما اَصابَ مَنْ كانَ قَبْلَكَ مِنَ الأوَّلينَ، وَ سِرْ فى دِيارِهِمْ وَ آثارِهِمْ، فَانْظُرْ فيما فَعَلُوا، وَ عَمَّا انْتَقَلُوا، وَ اَيْنَ حَلُّوا وَ نَزَلُوا،

آنچه را بر سر پیشینیان آمد به یادش آور، در شهرهاى آنان و در میان آثارشان سیاحت کن، در آنچه انجام دادند، و اینکه از کجا منتقل شدند و در کجا فرود آمدند و منزل کردند دقّت کن،

فَاِنَّكَ تَجِدُهُمْ قَدِ انْتَقَلُوا عَنِ الأحِبَّةِ، وَ حَلُّوا دِيارَ الْغُرْبَةِ،

پس به درستی تو مى‌یابى که از کنار دوستان رفتند، و به دیار غربت وارد شدند،

وَ كَاَنَّكَ عَنْ قَليل قَدْ صِرْتَ كَاَحَدِهِمْ.

و گویى تو هم به اندک زمانى چون یکى از آنان خواهى شد.

فَاَصْلِحْ مَثْواكَ، وَ لاتَبِعْ آخِرَتَكَ بِدُنْياكَ،

پس منزلگاه نهایى‌ات را اصلاح کن، و آخرتت را با دنیا معامله مکن،

وَ دَعِ الْقَوْلَ فيما لاتَعْرِفُ، وَ الْخِطابَ فيما لَمْ تُكَلَّفْ.

درباره آنچه علم ندارى سخن مگو، و درباره وظیفه‌اى که برعهده‌ات نیست حرفى نزن.

وَ اَمْسِكَ عَنْ طَريق اِذا خِفْتَ ضَلالَتَهُ، فَاِنَّ الْكَفَّ عِنْدَ حَيْرَةِ الضَّلالِ خَيْرٌ مِنْ رُكُوبِ الأهْوالِ.

در راهى که از گمراهى در آن بترسى قدم مگذار، زیرا حفظ خویش به هنگام سرگردانى بهتر از این است که آدمى خود را در امور خطرناک اندازد.

وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ تَكُنْ مِنْ اَهْلِهِ، وَ اَنْكِرِ الْمُنْكَرَ بِيَدِكَ وَ لِسانِكَ،

امر به معروف کن تا اهل آن باشى، با دست و زبان نهى از منکر نما،

وَ بايِنْ مَنْ فَعَلَهُ بِجُهْدِكَ. وَ جاهِدْ فِى اللّهِ حَقَّ جِهادِهِ، وَ لا تَأْخُذْكَ فِى اللّهِ لَوْمَةُ لائِم.

و با کوششت از اهل منکر جدا شو. در راه خدا جهاد کن جهدى کامل، و ملامت ملامت کنندگان تو را از جهاد در راه خدا بازندارد.

وَخُضِ الْغَمَراتِ لِلْحَقِّ حَيْثُ كانَ،

به راه حق هر جا که باشد در مشکلات و سختى‌ها فرو شو،

وَ تَفَقَّهْ فِى الدّينِ، وَ عَوِّدْ نَفْسَكَ التَّصَبُّرَ عَلَى الْمَكْرُوهِ، وَ نِعْمَ الْخُلُقُ التَّصَبُّرُ فِى الْحَقِّ.

در پى فهم دین باش، خود را در امور ناخوشایند به صبر و مقاومت عادت ده، که صبر در راه حق اخلاق نیکویى است.

وَ اَلْجِئْ نَفْسَكَ فِى اْلاُمُورِ كُلِّها اِلى اِلهِكَ، فَاِنَّكَ تُلْجِئُها اِلى كَهْف حَريز، وَ مانِع عَزيز.

وجودت را در همه امور به خداى خود واگذار، که در این صورت خود را به پناهگاهى محکم، و نگاهبانى قوى وامى گذارى.

وَ اَخْلِصْ فِى الْمَسْأَلَةِ لِرَبِّكَ،

در مسألت (درخواست) از خداوند اخلاص پیشه کن،

فَاِنَّ بِيَدِهِ الْعَطاءَ وَ الْحِرْمانَ، وَ اَكْثِرِ الإسْتِخارَةَ،

که بخشیدن و نبخشیدن به دست اوست. از خدایت بسیار طلب خیر کن،

وَ تَفَهَّمْ وَصِيَّتى، وَ لاتَذْهَبَنَّ عَنْها صَفْحاً، فَاِنَّ خَيْرَ الْقَوْلِ ما نَفَعَ.

و وصیّتم را بفهم، و از آن روى مگردان، مسلّماً بهترین سخن سخنى است که سود بخشد.

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه