نهج البلاغه، نامه 41 (برگرفته از متن و ترجمه حجت الاسلام انصاریان)

... اَمّا بَعْدُ، فَاِنّى كُنْتُ اَشْرَكْتُكَ فى اَمانَتى، وَ جَعَلْتُكَ شِعارى وَ بِطانَتى،

اما بعد، من تو را در امانتم (حكومت) شريك خود نمودم، و نسبت به خويش از همه نزديك‌تر (صمیمی‌تر) قرار دادم،

وَ لَمْ يَكُنْ فى اَهْلى رَجُلٌ اَوْثَقَ مِنْكَ فى نَفْسى لِمُواساتى وَ مُوازَرَتى وَ اَداءِ الأَمانَةِ اِلَىَّ.

هيچ يك از خاندانم، براى موافقت و مدد كردن به من و رساندن امانت به سويم در نظر من مطمئن تر از تو نبود.

فَلَمّا رَاَيْتَ الزَّمانَ عَلَى ابْنِ عَمِّكَ قَدْ كَلِبَ، وَ الْعَدُوَّ قَدْ حَرِبَ، وَ اَمانَةَ النّاسِ قَدْ خَزِيَتْ،

چون ديدى زمانه بر پسرعمويت سخت شد، و دشمن بر او كينه ورزيد، و امانت مردم تباه شد،

وَ هذِهِ الاُمَّةَ قَدْ فَتَكَتْ وَ شَغَرَتْ، قَلَبْتَ لاِبْنِ عَمِّكَ ظَهْرَ الْمِجَنِّ،

و اين امّت به فتنه دچار و به خونريزى دلير و پراكنده و بى پناه شدند، پيمانت را با پسرعمويت دگرگون نمودى،

فَفارَقْتَهُ مَعَ الْمُفارِقينَ، وَ خَذَلْتَهُ مَعَ الْخاذِلينَ، وَ خُنْتَهُ مَعَ الْخائِنينَ!

و همراه جداشدگان از او جدا شدى، و با آنان كه دست از ياريش برداشتند همراه (و گمراه) گشتى، و با خيانت كنندگان به او خيانت نمودى!

فَلاَ ابْنَ عَمِّكَ آسَيْتَ، وَ لاَ الاَمانَةَ اَدَّيْتَ.

نه با پسرعمويت همراهى نموده، نه امانت را ادا كردى.

وَ كَاَنَّكَ لَمْ تَكُنِ اللّهَ تُريدُ بِجِهادِكَ، وَ كَاَنَّكَ لَمْ تَكُنْ عَلى بَيِّنَة مِنْ رَبِّكَ،

گويا تلاشت براى خدا نبود، و انگار از جانب پروردگارت حجّتى نداشتى،

وَ كَاَنَّكَ اِنَّما كُنْتَ تَكيدُ هذِهِ الاُمَّةَ عَنْ دُنْياهُمْ، وَ تَنْوى غِـرَّتَـهُـمْ عَـنْ فَيْـئِـهِمْ.

و مثل اينكه در مقام بودى تا اين امت را به خاطر اموالشان فريب دهى، و قصد داشتى

غافلگيرشان كرده و بيت المال آنان را غارت كنى.

فَلَمّا اَمْكَنَتْكَ الشِّدَّةُ فى خِيانَةِ الاُمَّةِ اَسْرَعْتَ الْكَرَّةَ، وَ عاجَلْتَ الْوَثْبَةَ،

چون زمينه تشديد خيانت به امت برايت فراهم شد، به سرعت حمله كرده، و به شتاب از جاى جَستى،

وَ اخْتَطَفْتَ ما قَدَرْتَ عَلَيْهِ مِنْ اَمْوالِهِمُ الْمَصُونَةِ لاَرامِلِهِمْ وَ اَيْتامِهِمُ، اخْتِطافَ الذِّئْبِ الاَزَلِّ دامِيَةَ الْمِعْزَى الْكَسيرَةِ،

و آنچه توانستى از اموالى كه براى بيوه زنان و يتيمان نگهدارى مى‌شد مانند، گرگ تيزرو كه بزغاله مجروح از پا افتاده را بربايد ربودى،

فَحَمَلْتَهُ اِلَى الْحِجازِ رَحيبَ الصَّدْرِ بِحَمْلِهِ، غَيْرَ مُتَأَثِّم مِنْ اَخْذِهِ!

و آن مال را با خيال راحت به حجاز منتقل كردى، بدون اينكه در اين غارتگرى احساس گناه كنى!

كَاَنَّكَ ـ لا اَبا لِغَيْرِكَ ـ حَدَرْتَ اِلى اَهْلِكَ تُراثكَ مِنْ اَبيكَ وَ اُمِّكَ!

دشمنت بى‌پدر باد، انگار ميراث رسيده از پدر و مادرت را به جانب خانواده‌ات بردى!

فَسُبْحانَ اللّهِ! اَما تُؤْمِنُ بِالْمَعادِ؟ اَوَ ما تَخافُ نِقاشَ الْحِسابِ!

سبحان اللّه! آيا به قيامت ايمان ندارى؟ و از حسابرسى خدا نمى‌ترسى؟!

اَيُّهَا الْمَعْدُودُ كانَ عِنْدَنا مِنْ ذَوِى الاَْلْبابِ، كَيْفَ تُسيغُ شَراباً وَ طَعاماً

اى كسى كه نزد ما از خردمندان شمرده مى‌شدى، چگونه آشاميدن و خوردن اين مال را بر خود گوارا مى‌دانى

وَ اَنْتَ تَعْلَمُ اَنَّكَ تَأْكُلُ حَراماً، وَ تَشْرَبُ حَراماً؟

در حالى كه مى‌دانى حرام مى‌خورى و حرام مى‌آشامى؟!

وَ تَبْتاعُ الاِماءَ، وَ تَنْكِحُ النِّساءَ مِنْ مالِ الْيَتامى وَ الْمَساكينِ وَ الْمُؤْمِنينَ الْمُجاهِدينَ، الَّذينَ اَفاءَ اللّهُ عَلَيْهِمْ هذِهِ الاَمْوالَ، وَ اَحْرَزَ بِهِمْ هذِهِ الْبِلادَ.

كنيزان مى‌خرى، و با زنان ازدواج مى‌كنى، آن هم از مال يتيمان و مساكين و مؤمنان جهادكننده‌اى كه خداوند اين اموال را به آنان بخشيده، و به وسيله آنان اين شهرها را حفظ كرده.

فَاتَّقِ اللّه، وَارْدُدْ اِلى هؤُلاءِ الْقَوْمِ اَمْوالَهُمْ،

پس، از خدا پروا كن، به اين قوم اموال‌شان را برگردان،

فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تَفْعَلْ ثُمَّ اَمْكَنَنى اللّهُ مِنْكَ لاَعْذِرَنَّ اِلَى اللّهِ فيكَ،

اگر این کار نکنی (برنگردانى) آن گاه خداوند به من قدرت دست‌يابى به تو را بده،د چنان عقوبتت كنم كه عذرخواهم نزد حق باشد (حق تعالی از آن راضی باشد)

وَ لاَضْرِبَنَّكَ بِسَيْفِى الَّذى ما ضَرَبْتُ بِهِ اَحَداً اِلاّ دَخَلَ النّارَ.

و با شمشيرم گردنت را بزنم شمشيرى كه احدى را با آن نزدم جز اينكه وارد جهنّم شد. به خدا قسم

وَ وَاللّهِ لَوْ اَنَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ فَعَلا مِثْلَ الَّذِى فَعَلْتَ،

اگر حسن و حسينم آنچه را تو انجام دادى انجام مى‌دادند،

ما كانَتْ لَهُما عِنْدى هَوادَةٌ، وَ لا ظَفِرا مِنّى بِاِرادَة، حَتّى آخُذَ الْحَقَّ مِنْهُما،

از من نرمشى نمى‌ديدند، و به مرادى نمى‌رسيدند، تا اينكه حق را از آنان بازستانم،

وَ اُزيلَ الْباطِلَ عَنْ مَظْلَمَتِهِما.

و باطلى را كه از ستم‌شان به وجود آمده نابود سازم. به خداى جهانيان قسم

وَ اُقْسِمُ بِاللّهِ رَبِّ الْعالَمينَ، ما يَسُرُّنى اَنَّ ما اَخَذْتَهُ مِنْ اَمْوالِهِمْ حَلالٌ لى، اَتْرُكُهُ ميراثاً لِمَنْ بَعْدى.

آنچه از مال ايشان برده‌اى اگر برايم حلال بود شادم نمى‌كرد كه آن را براى اولادم به ارث گذارم.

فَضَحِّ رُوَيْداً، فَكَاَنَّكَ قَدْ بَلَغْتَ الْمَدى، وَ دُفِنْتَ تَحْتَ الثَّرى،

در اين غارتگرى آهسته بران، كه گويى به مرگ رسيده‌اى، و زير خاك دفن شده‌اى،

وَ عُرِضَتْ عَلَيْكَ اَعْمالُكَ بِالْمَحَلِّ الَّذى يُنادِى الظّالِمُ فيهِ بِالْحَسْرَةِ،

و اعمالت بر تو عرضه شده، آن هم در جايى كه ستمكار به حسرت فرياد برمى دارد،

وَ يَتَمَنَّى الْمُضَيِّعُ فيهِ الرَّجْعَةَ، وَ لاتَ حينَ مَناص.

و ضايع كننده عمر درخواست برگشت به دنيا دارد، در حالى كه آن زمان، زمان رهايى نيست.

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه