Iranpn – یادداشت: چندی پیش یک موسیقی با تک خوانی خواننده زن از شبکه رادیو جوان پخش شد  که با موج گسترده‌ای از اعتراضات و انتقادات مردمی مواجه گردید. اما گویا گوش شنوایی نیست و برخی بر این باورند که بالاخره باید با تکیه بر سیاست «راه بنداز، جا بنداز»، آنقدر این کار ناپسند را ادامه دهند تا کثرت تنوع و تکرار، قبح آن را از بین ببرد و دیگر کسی جایی برای اعتراض یا انتقاد نداشته باشد. درست مانند رواج فرهنگ منحط فمنیسم و یا ضدتبلیغ علیه اسلام در اغلب در سریال‌های تلویزیونی که دیگر رواج یافته و نه تنها با انتقاد زیادی مواجه نمی‌شود، بلکه گاه برای آنها تأیید و تشویق هم می‌گیرند.
بدیهی است پخش یک موسیقی با تک خوانی زن یا جمع خوانی زنان به همراه مردان، یک خطای گفتاری یا دیالوگی نیست که کسی بگوید عمدی نبوده است. برای تحقق این امر لازم است مراحل سنگین و دشواری چون: تصمیم هدفدار، طرح و تخصیص بودجه، سرودن یا انتخاب شعر، سفارش و ساخت موسیقی، تعیین و انتخاب خوانندگان، تمرین‌های مکرر و در نهایت ضبط استودیویی، کسب مجوز از مسئولین ذیربط ... و بالاخره انتخاب شبکه و ساعت پخش طی شود.
اخیراً دو موسیقی دیگر با خوانندگی زنان (همخوانی با مردان)، یکی در رادیو تهران سه‌شنبه مورخ 10/5/91 ساعت 15،45 دقیقه و دیگری در شبکه پیام، شنبه 14/5/91 ساعت 15،35 پخش شد که موجب اعتراض و انتقاد بسیاری گردید و این تحفه شبکه‌های رادیویی در ماه مبارک رمضان را بسیار نامبارک قلمداد کردند.
شاید برخی نزد خود بگویند: «این دیگر دگماتیسم است. مگر چه اشکالی دارد؟ اتفاقاً ما هم شنیدیم و چیز خاصی نبود»! و جالب آن که عده‌ای نیز برای توجیه به تفسیر فتاوا و تطبیق زوری مصادیق پرداخته و عده‌ای دیگر نیز [که لابد در صدا و سیما زیاد هستند] خود اجتهاد می‌کنند!
اما معترضین و منتقدین، به لایه‌ها و عواقب این ناهنجاری و بدعت توجه دارند. ظریفی می‌گفت: دختر خانمی که حجابش را خوب رعایت نکرده بود، بسیار مدعیانه و البته با آهنگی استهزائی پرسید: حالا مگر این چهارتا تار موی سر من، چه کار می‌کند؟ آیا مردان را تحریک می‌کند؟ به او گفتم: خیر. نه تنها الزاماً مردی را تحریک نمی‌کند، بلکه ممکن است مورد عدم پسند، ناخوشایندی و حتی چندش عده‌ی بسیاری نیز قرار گیرد. مهم این است که قبل از هر اثر سوء بیرونی، خودت را در مقابل حکم خدا قرار می‌دهد و خانه‌ی ایمانت را خراب می‌کند. و همین امر زمینه برای سقوط بیشتر خودت – و در صورت کثرت – جامعه می‌شود.
حال مسئله تولید و پخش موسیقی با خوانندگی زنان نیز همین‌طور است. این طور نیست که تا صدای آواز زنی شنیده شد، همه مردان تحریک شده و یا غش کنند، اما این طور هست که حرمت‌ها با بدعت‌های غیر ضروری شکسته می‌شود و آرام آرام آن فرهنگی که نباید رواج یابد، رواج می‌یابد و آن مفسده‌هایی که نباید صورت بپذیرد، عادی نیز می‌شود.
فقط ساده‌اندیشان و کوتاه نگران نمی‌دانند که پشت سر این بدعت و ناهنجاری رفتاری در صدا و سیما، چه اتفاقاتی خواهد افتاد؟ فقط آنها نمی‌دانند که چه اندیشه‌ها و اهداف شوم با سرمایه‌های کلانی مترصد ذبح شرعی حرمت خوانندگی زن در قربانگاه صدا و سیما هستند و چه طراحان عرصه‌ی تهاجم فرهنگی و جنگ نرمی از هم اکنون در حال تبیین استراتژی‌های لازم هستند؟! لذا انتظار می‌رود مسئولین ذیربط، به ویژه آقای ضرغامی، با هوشیاری، بصیرت و جدیت لازم، فرصت و امکانی برای تداوم این تک‌تازی‌های هدفمند و زیانبار ندهند.