ایران‌پی‌ان – یادداشت/ ع. چینی‌چیان: بشر حالات و رفتارهای گوناگونی دارد که اغلب به آنها و به ریشه یا سبب آنها توجهی ندارد. یکی از این حالات، «موضع‌گیری» است که لحظه به لحظه، دم به دم و آن به آن در قبال هر چیزی صورت می‌گیرد.
فرق نمی‌کند که موضوع یا مورد چه باشد، از خداوند سبحان گرفته تا یک لیوان آب برای نوشیدن، از مسائل ساده زندگی فردی (مثل لباس پوشیدن) گرفته تا مهم‌ترین و شدیدترین مسائل اجتماعی که در رأس آنها سیاست و حکومت است همه در همین قاعده قرار گرفته است.
ما دائم در حال «موضع‌گیریِ» مثبت و منفی، موافق و مخالف، دوستی و دشمنی و در یک کلمه «حبّ و بُغض» هستیم، هر چه را دوست بداریم، به سراغش می‌رویم و هر چه را دشمن بداریم از آن دوری می‌کنیم و در نهایت همین مواضع است که شاکله‌ی ما را می‌سازد و مهم است که چه چیزی را دوست و چه چیزی را دشمن می‌داریم و چرا؟
به زندگی روزمره خود دقت کنیم، با هزاران هزار موضوع، شخص، مورد یا مسئله مواجه می‌شویم و فوری در مقابل آنها موضعی می‌گیریم و به تناسب موضع خود عمل می‌کنیم.
به زندگی روزمره خود دقت کنیم، با هزاران هزار موضوع، شخص، مورد یا مسئله مواجه می‌شویم و فوری در مقابل آنها موضعی می‌گیریم و به تناسب موضع خود عمل می‌کنیم.
در قبال خانه و خانواده، رفتار با مردم، کسب و معاش و کلیه‌ی مسائل فرهنگی، اقتصادی، ملی، سیاسی و حکومتی، موضع داریم و گریزی از این موضع‌گیری نیست. بی‌توجهی نوعی موضع‌گیری است، میل یا تنفر نیز موضع‌گیری است؛ مخالف موضع‌گیری است؛ موافقت و هواداری موضع‌گیری است و سکوت هم موضع‌گیری است.
حق و باطل، درست و غلط، ارزش و ضد ارزش، اصلاح و فساد، حلال و حرام و ...، همه موضع‌گیری‌های ماست. موضع‌گیری مقابل انواع و اقسام موارد است که شخصیت فردی و اجتماعی را می‌سازد و سرنوشت فردی و اجتماعی را رقم می‌زند.
به عنوان مثال: در مسائل فردی به نوع پوشش، نوع مصرف، نوع کسب، نوع تفریح، نوع ارضای غرایز و سایر شهوات چون: شهوت اشتهار و معروف شدن، شهوت میز و قدرت، شهوت مال و جاه، شهوت ریاست و ... توجه کنیم و در مسائل اجتماعی به چگونگی موضع‌گیری خود در قبال تمامی حوادث و اتفاقات محیط پیرامون، کشور، نظام و آن چه در جهان سیاست وجود دارد توجه کنیم و دقت کنیم که در قبال همه آنها نوعی موضع‌گیری درست یا غلط داریم. پس باید در مواضع خود تأمل و تدبر نماییم.
یکی مقابل شهوات، آخرت بین است و حسابشده عمل می‌کند و حاکم مملکت وجود خودش است و دیگری افسار را به دست نفس امّاره سپرده است. یکی در مقابل طاغوت زمان، اهداف، مظاهر و مظالمش می‌ایستد و به خدا ایمان می‌آورد و مصداق «فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِن بِاللّه» می‌گردد، دیگری به بندگی و نوکری طاغوت همّت می‌گمارد، اهداف او را تعقیب می‌کند، از شخص یا حکومت طاغوت خوشش می‌آید یا می‌ترسد، هر چه او بگوید و بخواهد را می‌پسندد و اطاعت می‌کند و شخصیت، رفاه و فایده‌ی خود را در این بندگی ذلت‌بار و رذیلانه می‌بیند.
پس، هنر این است که مواضع خودمان را در هر موقفی اصلاح کنیم. شب قدر، شب تقدیر است، شب اندازه‌گیری‌هاست، قَدر خودمان را بدانیم. اندازه‌ها، استعدادها، امکانات، نعمات و فرصت‌های خود را خوب بشناسیم.
پس، هنر این است که مواضع خودمان را در هر موقفی اصلاح کنیم. شب قدر، شب تقدیر است، شب اندازه‌گیری‌هاست، قَدر خودمان را بدانیم. اندازه‌ها، استعدادها، امکانات، نعمات و فرصت‌های خود را خوب بشناسیم.
ماه مبارک رمضان نیز ماه تمرینِ حاکمیت بر مملکت وجود و بر نفس است، ماه اصلاح موضع‌گیری‌ها در قبال خداوند سبحان و منان، اسلام، قرآن، ولایت، رمضان و دنیا و مواهبش و آخرت است. پس با تطبیق خوشایندها و ناخوشایندهای خود به اوامر و رضایت الهی که تنها سبب رشد و کمال است، مواضع‌مان را اصلاح کنیم. موافقت‌ها و مخالفت‌ها، اطاعت‌ها و نافرمانی‌ها، خصومت‌ها و دوستی‌هایمان به محضر قرآن و ولایت ببریم و آن چنان اصلاح کنیم.
