ایران‌پی‌ان – یادداشت/ عبدالرضا ر.: دوره‌ی رقابت‌های انتخاباتی معمولاً در آغاز فصل آخر دولت حاضر شروع می‌شود و رفته رفته تشدید می‌گردد و در یکی دو هفته‌ی آخر که تبلیغات رسمی و مجاز نیز آغاز می‌شود، به اوج خود می‌رسد. اما، انصافاً باید اذعان داشت که رقابت‌های تخریبی با دولت‌های نهم و دهم (آقای احمدی‌نژاد)، از همان اولین روز انتخاب وی با رأی اکثریت قاطع مردم آغاز گردید و هر روز نیز شدید شد و در انتخابات 88 و نیز 92 اوج گرفت، که البته قابل قیاس نیستند. در 88 فتنه شد و در 92 خودزنی‌های تخریبی بسیار زشتی انجام گرفت.

البته این اوج، مثل کف روی آب است، در هنگامی که دریا طوفانی و متلاطم می‌گردد؛ اما زودگذر است، کف می‌رود و آن چه می‌ماند، واقعیت‌های به جا مانده و ثابت است.

اکنون نیز هر چه بود گذشت و مردم در این دوره با اکثریت قاطع آرا، به حجت‌الاسلام حسن روحانی، با شعار «دولت تدبیر و امید» رأی دادند و بالتبع انتظارات خود را بانضمام وعده‌های دولت، مطالبه خواهند نمود.  

اکنون نیز هر چه بود گذشت و مردم در این دوره با اکثریت قاطع آرا، به حجت‌الاسلام حسن روحانی، با شعار «دولت تدبیر و امید» رأی دادند و بالتبع انتظارات خود را بانضمام وعده‌های دولت، مطالبه خواهند نمود.

دولت تدبیر و امید آقای روحانی نیز باید در دو سنگر «سیاست‌های داخلی» و «سیاست‌های خارجی»، به کار، فعالیت و خدمت صادقانه و شبانه‌روزی بپردازد.

سیاست‌های داخلی:

قطعاً هر دولت دیگری به جای دولت‌های نهم و دهم آقای دکتر احمدی‌نژاد بر سر کار می‌آمد، در پایان دوره، کارنامه‌ای به مراتب درخشان‌تر از دوره‌ی هشت ساله آقای خاتمی ارائه می‌داد، چه در سیاست داخلی و امور اجرایی، که آن دوره به مثابه‌ی هشت سال درجا زدن و حتی از دست دادن فرصت‌های طلایی بود و چه در سیاست خارجی که به مثابه از دست دادن موقعیت‌ها جهانی و جایگاه منطقه‌ای و بین‌المللی بود. و انصافاً رقت‌آور و تأسف‌زا بود.

اما دولت احمدی‌نژاد، بدون رنگ و بدون شعار خاصی به میدان آمد و مخلصانه کار کرد، هر چند ضعف‌هایی هم داشت، اما بسیار خوب کار کرد. ایران در این مدت، ضمن رفع برخ از نواقص چشمگیر، نه تنها وارد عرصه‌‌های جدید شد، بلکه در برخی میادین گوی سبقت را نیز ربود.

اکنون که طوفان و تلاطم فروکش کرده است، عملکردها و دستآوردها خود را نشان می‌دهند که به برخی از فهرست آنها در تقدیم دو گزارش خدمت مقام معظم رهبری و با حضور همه مسئولین کشوری و لشکری اشاره شد و تأیید، رضایت، خشنودی و افتخار ایشان و بالتبع ملت را به همراه داشت.

اگر در دو دولت گذشته از 30% تا سه برابر مجموع دولت‌های قبلی کار شد، این دولت دستآورد بیشتری داشته باشد. چه از این بهتر؟ اصلاً رأی دادیم برای همین بهتر شدن  

حال، دولت تدبیر و امید آقای حسن روحانی، باید باید قوی‌تر، مدیرتر، پرکارتر و خالص‌تر به میدان بیاید و اگر در دو دولت گذشته از 30% تا سه برابر مجموع دولت‌های قبلی کار شد، این دولت دستآورد بیشتری داشته باشد. چه از این بهتر؟ اصلاً رأی دادیم برای همین بهتر شدن:

مقام معظم رهبری: «اين فرصت بسيار مهمى است، فرصت خوبى است و براى كشور ما عيد است؛ يعنى واقعاً اين جابه‌جائى قدرتها مبارك است. هر مجموعه‌اى هم كه سر كار مى‌آيد، با نگاه مثبت به مجموعه‌ى قبل از خود نگاه كند. خب، اين گزارش مبسوط آقاى رئيس جمهور، آقاى دكتر احمدى‌‌ى قبل از خود نگاه كند. خب، اين گزارش مبسوط آقاى رئيس جمهور، آقاى دكتر احمدى‌نژاد را شنيديد. كارهاى فراوانى شده، كارهاى برجسته‌اى انجام گرفته. ممكن است دولت بعدى بيايد همين مقدار كار يا دو برابر اين كار يا بيشتر، بر آنچه كه انجام گرفته است، بيفزايد؛ چه چيزى از اين بهتر براى كشور؟»

سیاست‌های خارجی:

هنوز تلخی عقب‌نشینی‌ها و تحقیرهای پیاپی دوره‌های هفتم و هشتم از کام ملت بیرون نرفته است. هر چه با لبخند ملیح و دردناک سخن از گفتمان، اصلاحات، مذاکره، تفاهم و ... از این طرف بیشتر می‌شد، از آن طرف چنگ و دندان بیشتری نشان داده می‌شد؛ تا جایی که نمایندگان امریکا و اروپا در کاخ سعدآباد پا روی میز گذاشتند و به یک دیگر تبریک گفتند که حتی اجازه ندادند ایران یک سانتریفیوژ بسازد و کلاً پروژه‌ی هسته‌ای را معلق کردند و تا جایی که برای رییس جمهور اسبق حکم جلب فرستادند، ایران را محور شرارت خواندند و با اعزام ناوها به خلیج فارس، تهدید به جنگ کردند.

اما این قائله با صلابت، قدرت متکی بر رهبری و مردم و نیز روحیه‌ی تهاجمی دولت‌های نهم و دهم علیه مهاجمین، خاتمه یافت و جمهوری اسلامی ایران مجدداً محور قدرت منطقه و محبوب قلوب آزادیخواهان جهان گردید.

امروز دوباره نداهای نامطلوبی به گوش می‌رسد. اگر چه امریکا، انگلیس و متحدان اروپایی و نوچه‌های غیر اروپایی آنها، در آرتیست‌بازی سیاسی خود، خشنودی از انتخاب آقای حسن روحانی را اعلام می‌کنند و اصلاً به روی‌شان نمی‌آورند که بالاخره ایشان یکی از نامزدهای ریاست جمهوری همین نظام بود و توسط مردم ما انتخاب شد و نه توسط مردم احزاب امریکایی یا 1+5 ، اما آن چه که در عمل نشان دادند، مبین امیدواری به تهاجم بیشتر آنها می‌باشد.

پس از انتخاب ایشان، موضع‌گیری دشمنان به جای آن که کمتر شود، بیشتر شد. دامنه‌ی تحریم‌ها گسترش یافت، ریال هم در فهرست تحریم قرار گرفت، نتانیاهو به خود جرأت و اجازه داد که ضمن تهدید به حمله نظامی، به رییس جمهور منتخب اهانت کند و اکنون نیز زمزمه اعزام و یا به جای گذاشتن ناو جنگی «هری اس ترومن» که گروه ضربت است، در خلیج فارس به گوش می‌رسد(؟!) و خوب است که دولت تدبیر و امید، این عملکردها را لیست کند.

در چنین شرایطی لازم است که دولت «تدبیر و امید»، شجاع‌تر، نترس‌تر و تهاجمی‌تر از دولت‌های نهم و دهم به میدان بیاید و خدایی ناکرده در اوهام و رؤیا فرو نرود و گمان نکند که هیچ دولتی با ما سر دشمنی ندارد، اگر اختلافی هم هست، با چند تا لبخند، چهاربار گفتگو، اعزام چهار نماینده و ... حل می‌شود! این تخیل‌ها، بی‌بصیرتی است. مشکل امریکا، وجود ماست و با لبخند و گفتمان کنار نمی‌آید، چه رسد که عقب بنشیند.

مقام معظم رهبری: «دومين نكته‌اى كه در اين زمينه وجود دارد، مسئله‌ى تعامل با دنيا است؛ كه اين روزها زياد هم گفته ميشود. ما معتقد به تعامل با دنيا هستيم. در تعامل با دنيا، بايد طرف مقابل را شناخت؛ اگر نشناسيم، پشت پا خواهيم خورد. پرونده‌ى خصوم خودمان را فراموش نكنيم. ممكن است انسان يك وقتى سابقه‌اى را به رو نياورد؛ اشكالى ندارد. شما يك وقتى با يك شخصى مواجه‌ايد، ميخواهيد يك كارى را انجام دهيد، يك سابقه‌اى هم از او داريد، مصلحت نميدانيد به رو بياوريد؛ اين اشكالى ندارد، اما اين سابقه يادتان نرود؛ اگر يادتان رفت، پشت پا خواهيد خورد، ضربه خواهيد خورد.

  آمريكائى‌ها ميگويند ما ميخواهيم با ايران مذاكره كنيم. خب، سالها است كه ميگويند ميخواهيم مذاكره كنيم؛ اين يك فرصتى نيست كه براى ما به‌وجود آوردند. من اول سال گفتم كه خوشبين نيستم. در مسائل خاص، مذاكره را منع نميكنم - مثل مسئله‌ى خاصى كه در قضيه‌ى عراق داشتيم، و بعضى از قضاياى ديگر - ليكن من خوشبين نيستم؛ چون تجربه‌ى من اين را نشان ميدهد. آمريكائى‌ها، هم غيرقابل اعتمادند، هم غير منطقى‌اند، هم در برخوردشان صادق نيستند. اين چهار ماهى هم كه از آن صحبت ما گذشت، همين را تأييد كرد؛ موضعگيرى‌هاى مسئولان و دولتمردان آمريكا نشان داد كه همين مطلبى كه ما گفتيم - كه گفتيم خوشبين نيستيم - درست است؛ خود آنها عملاً اين را تأييد كردند.»