ایران‌پی‌ان – یادداشت/ علی اکبر ب.: ما انتقادهای بسیاری به دولت‌های نهم و دهم (یعنی آقای احمدی نژاد و کابینه‌اش) داشتیم، اما اکنون فهمیدیم که هر چه کرده‌اند، از روی بی‌تدبیری و «بد» بوده است. دقت نمایید که عرض شد «هر چه کرده‌اند» از روی بی‌تدبیری و بد بوده است، یعنی فرقی نمی‌کند که چه کرده باشند، بالاخره آن هم بد بوده است. حال می‌خواهد هسته‌ای کردن کشور باشد – ساخت چندین هزار سانتریفیوژ باشد – دستیابی به نانو تکنولوژی باشد – فرستادن ماهواره و حتی موجود زنده به فضا باشد – تولید داروهای خاص باشد – جاده سازی و برق رسانی و گسترش زیر ساخت‌های حیاتی به روستاها باشد – کنار گذاشتن چند قدرت استکباری و ورود به حیات خلوت امریکا در امریکایی جنوبی و لاتین باشد – سفر استانی باشد ... و یا مسکن مهر و صاحبخانه کردن شش میلیون خانوار. در هر حال هر چه کرده‌اند بد بوده است و اکنون دولت یازدهم مجبور است با کلّی «تدبیر» همه چیز را به حالت اول برگرداند، یعنی کشور را یک دهه به عقب براند و سپس از اول حرکت رو به جلو داشته باشد، آن هم به گونه‌ای که «امید»ساز نیز باشد! خوب کار خیلی مشکلی است و باید همه کمک کنند تا دولت «تدبیر و امید» که کلید مشکلات را در جیب دارد، بتواند این عقب‌گرد و سپس حرکت رو به جلو را سهل‌تر و سریع‌تر انجام دهد.
الحمدلله، همه دولت‌ها در جمهوری اسلامی ایران از همان ابتدای استقرار خود گفته‌اند که به شدت و بسیار علاقمندانه، پذیرای «انتقاد» و نیز «طرح» هستند و همین استقبال سبب شد تا طرح ذیل را تقدیم نمایم.
آقای روحانی در گزارش 100 روز کار خود که بیشتر به نقد عملکرد 8 ساله‌ی دولت قبل اختصاص یافته بود، به معضل «مسکن مهر» که همچون «خاری در چشم»، بسیاری را آزار می‌دهد اشاره کردند و آن را منشأ اصلی گرانی‌ها قلمداد نمودند.
وی در این گزارش گفت: «تاکنون 43 هزار میلیارد تومان برای مسکن مهر از بانک مرکزی استقراض شده است». وی کل پایه پولی کشور از اول خلقت پول تا به حال را 100 هزار میلیارد تومان اعلام کرد و افزود: «43 هزار میلیارد تومان از این میزان - یعنی بخش بزرگی از تورم ما از اینجا نشأت می‌گیرد و بخش بزرگی از تورمی که مردم تحت فشار آن هستند، مربوط به مسکن مهر است».
وی با بیان این‌که "تورم یعنی مالیات فقرا"، خاطرنشان کرد: «آیا از مردم اجازه گرفته شده است که از جیب فقرا بگیریم و برای عده‌ای مسکن درست کنیم؟»
ارزیابی قیمت تمام شده برای ساخت یک واحد مسکونی:
با چند و چون بیان ایشان کاری ندارم، نقطه مثبتش را می‌گیرم. معلوم شد که دولت 43 هزار میلیارد تومان (به صورت استقراض یا ...) برای این پروژه عظیم سرمایه‌گذاری کرده است که با توجه به بهره‌برداری از 5 میلیون واحد، هزینه تمام شده‌ی هر واحد از محل بودجه دولتی، فقط 8.600.000 تومان بوده است [که البته اگر مراحل تکمیلی یک میلیون واحد دیگر را نیز محاسبه و کسر کنیم، قیمت تمام شده ارزان‌تر می‌شود].
فرض می‌کنیم که دولت برای ثبت نام و تحویل هر واحد، از مردم نیز بین 12 تا 20 میلیون تومان، یعنی حد وسط 15 میلیون تومان اخذ کرده است. پس هزینه تمام شده هر واحد تا اینجا 23.600.000 تومان شد.
آن چه دولت استقراض کرده و اضافه بر آن را نیز مردم به صورت بازپرداخت وام، به بانک‌ها عودت می‌دهند.
یک طرح جایگزین برای مسکن مهر، که هم ملّت راضی باشند و هم دولت:
گفتند: ساخت و ساز مسکن مهر، مثل بقیه کارهای دولت احمدی‌نژاد، خیلی بد بود. مناطق انتخاب شده برای برخی از مجموعه‌ها مناسب نبود – برخی دیگر فاقد زیر ساخت هستند – آشپزخانه‌ها فراخ نیست، کابینت‌هایش قشنگ نیست و بسیاری از خانم‌ها خانه‌دار گله‌مند هستند.
همه قبول – حال 10 میلیون تومان برای اختصاص محل مناسب در نظر می‌گیریم و 10 میلیون تومان نیز برای فراخ‌تر کردن آشپزخانه‌ها و بهبود کیفیت مناسب کابینت‌ها در نظر می‌گیریم و اصلاً 10 میلیون تومان نیز هزینه زیر ساخت (خیابان، آب، برق، تلفن و ...) که البته بر عهده‌ی دولت است را بر مالکین تحمیل می‌کنیم. این شد 30 میلیون تومان که به اضافه 23.600.000 تومان، می‌شود 53.600 میلیون تومان یا اصلاً 60 یا 70 میلیون تومان.
پیشنهاد می‌گردد دولت یازدهم، به جای مناطق نامناسب در شهرها، مثلاً در شهری چون تهران، تپه‌های عباس آباد، مناطق وسیع و بکر شمیرانات و ... را برای مردم بی‌بضاعت در نظر بگیرد و به جای آن که تمامی تپه‌های شمال شهر تهران (مثل امامزاده قاسم (ع) و ... را بفروشد تا خانه‌سازی و برج سازی غیر منطقی صورت بگیرد، این مناطق را به مردم یا به قول آقای روحانی «عده‌ای» اختصاص دهد و بگوید: «هر کس 60 یا 70 میلیون تومان را خودش نقداً بپردازد، ما یک واحد مسکونی بسیار مناسب، در منطقه‌ای فوق لوکس، با آشپزخانه‌ای فراخ و کابینتی بسیار شیک و مدرن، به او تحویل می‌دهیم»، البته ممکن است، 10 – 20 یا 30 میلیون نیز به بانک بدهکار شود.
با این روش چند مشکل اساسی حل می‌شود، که اهمّ آنها عبارتند از:
- تمام پول ساخت و ساز را مردم از جیب مبارک می‌دهند و نه تنها از بانک استقراضی نمی‌شود تا منشأ گرانی‌های شود، بلکه به بانک‌ها پول نقد تزریق می‌گردد.
- نقدینگی نیز به شکل مناسب جمع می‌شود.
- چند میلیون خانوار دیگر در کنار آن پنج یا شش میلیون، صاحبخانه می‌شوند.
- قیمت خانه و یا ودیعه و اجاره این طور سرسام‌آور رشد نمی‌یابد.
- از عواقب سوء بی‌خانمانی در بُعد فرهنگی، از هم پاشیدن خانواده‌ها، عدم امکان ازدواج برای جوانان، بُعد اقتصادی و ... که همه هزینه‌های کلانی را به مردم یا همان «فقرا» تحمیل می‌‌کند نیز جلوگیری می‌شود. [همان فقرایی که رییس جمهوری می‌گوید، مسکن مهر بدون اجازه با پول آنها برای یک عده خانه ساخته است].
مردم نظر دهند، آیا حاضر نیستند به جای آن که دست کم صد میلیون تومان پول ودیعه دهند و سپس ماهی چند صد هزار تومان نیز اجاره بدهند و سر یک سال آواره شوند، 60 یا 70 میلیون تومان بدهند و در یک منطقه‌ی خوش و آب و هوا و برخوردار از همه زیرساخت‌ها و ...، صاحب واحدی مسکونی مناسبی با آشپزخانه فراخ و کابینت لوکس شوند؟
