x-shobhe: توسل دشمنان دین، نظام و کشور اسلامی ما به هر وسیله‌ای و از جمله دروغ، تهمت و نشر سایر اکاذیب، نشان از بغض آنها از یک سو و ضعف‌شان از سوی دیگر دارد.

بدیهی است اگر حضرت امام (ره) چنین نظری داشتند، ابتدا خود وارد صحنه‌ی سیاست نشده و این انقلاب را پیش و پس از پیروزی رهبری نمی‌نمودند و امثال آیت‌الله شهید دکتر بهشتی – آیت‌الله شهید مطهری و ... را به عضویت شورای انقلاب و سایر مسئولیت‌ها نمی‌گماردند و در تدوین قانون اساسی به شورای نگهبان رأی نمی‌دادند و شش فقیه را منصوب نمی‌نمودند و نماز سیاسی، عبادی جمعه را در سرتاسر کشور به امامت ائمه‌ی منتخب خود برپا نمی‌داشتند.

کدام شخصیت علمی، مذهبی، سیاسی یا حتی عوامی در این مملکت وجود دارد که از مواضع ایشان نسبت به ارتباط سیاست و دیانت بی‌خبر باشد و شعار «دیانت ما عین سیاست ماست» را با تأسی به مرحوم آیت‌الله کاشانی از ایشان نشنیده باشد و از هشدارهای ایشان مبنی بر نقشه‌ی دشمن بر کنار گذاشتن روحانیت از سیاست بی خبر باشد؟!

اساساً کجا و یا در چه سطح علمی یا عملی (سیاسی) بودند این آقایان و خانم‌های کذاب، آن گاه که حضرت امام (ره) همه‌ی اقشار مردم و از جمله روشنفکران و روحانیون را با سیاست [به معنای اعم] و حکومت اسلامی [به معنای اخص] که لازمه‌ی آن صدرات ولایت فقیه و حضور فقه، فقهات و فقها در بطن سیاست است، آشنا نمود؟!

وقتی امام (ره) می‌فرماید: «اسلام بدون روحانیت مانند مملکت بدون طبیب است»، نظرشان راجع به مملکت و حکومت بدون اسلام و نظام جمهوری اسلامی ایران بدون روحانیت نیز مشخص است. هر چند که فرمایشات ایشان در این زمینه آن قدر متواتر و روشن است که نیازی به استدلال و تحلیل ندارد.

البته نظر حضرت امام (ره) بر این بود که در تداوم استقرار و اداره‌ی نظام جمهوری اسلامی ایران، الزام و اصراری وجود ندارد که حتماً روحانیون پست‌ها و مشاغل سیاسی را بر عهده گرفته و وارد امور اجرایی کشور شوند. اما این به معنای اعتقاد به عدم دخالت روحانیت در سیاست نبوده و نشر چنین اکاذیبی به غیر از افترا، تحریف و سوء استفاده از نظرات و فرمایشات ایشان می‌باشد.

کلمات کلیدی:  سیاسی