پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): البته که شرایط زمانی و مکانی نیز در استجابت دعا مؤثر هستند و زیر قبهی حرم مطهر سید الشهداء، امام حسین علیهالسلام، یا در جوار قبور مطهر اهل عصمت علیهمالسلام، یا به هنگام حج در وادی منا و عرفات، از این مکانهاست، اما برای کسی که اولاً دعا میکند و ثانیاً امید استجابت دارد و ثالثاً برای استجابت تلاش مینماید.
بدیهی است کسی که از ابتدا میگوید: «میدانم، دعایم مستجاب نمیشود»، دعایش در هیچ کجا و هیچ زمانی مستجاب نمیشود، چرا که دعای او فقط لفظ است و از رحمت الهی نیز مأیوس است.
الف - یأس از رحمت الهی در هر امری و از جمله استجابت دعا، گناهی در حد شرک است، لذا فرمود که هر گناهی قابل بخشودن است، الاّ یأس از رحمت من و شرک. چرا که مأیوس از رحمت الهی، اولاً منکر آن رحمت، رحمانیت و رحیمیّت خداوند سبحان است، ثانیاً به خدا اهانت میکند و ثالثاً قابلیت ترحم در خودش را از بین میبرد و مشمول رحمت نمیگردد.
حال به این چند آیه با دقت و تأمل و تعمق توجه کنید (به ترجمه اکتفا نکنید و خود آیات را نیز با دقت بخوانید):
*- خداوند متعال در آیهی ذیل، نه تنها امر به دعا نمود و استجابت را وعده داد، بلکه دعا نکردن را از مصادیق استکبار در عبادت برشمرد:
«وَ قَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ» (غافر، 60)
*- خداوند متعال در آیهی ذیل، دعا را سبب شمول عنایت الهی بر شمرده و میفرماید:
«قُلْ مَا يَعْبَأُ بِكُمْ رَبِّي لَوْلَا دُعَاؤُكُمْ فَقَدْ كَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ يَكُونُ لِزَامًا» (الفرقان، 77)
ترجمه: بگو اگر دعاى شما نباشد پروردگارم هيچ اعتنايى به شما نمىكند در حقيقتشما به تكذيب پرداختهايد و به زودى [عذاب بر شما] لازم خواهد شد.
*- و در آیه ذیل نیز با وعده بخشش تمامی گناهان، باب یأس و ناامیدی را بسته و بندگان گناهکار خود را «بندگان من» خطاب مینماید و دستور به پرهیز از ناامیدی میدهد:
قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ» (الزّمر، 53)
ترجمه: بگو اى بندگان من كه بر خويشتن زيادهروى روا داشتهايد از رحمتخدا نوميد مشويد در حقيقتخدا همه گناهان را مىآمرزد كه او خود آمرزنده مهربان است.
حال در چنین شرایطی، کسی که مأیوس از رحمت الهی و استجابت دعایش باشد، چه حسن ظنّی به خداوند منّان داشته و چه انتظاری دارد؟
ب – دعا، خواستن است. انسان ذاتاً فقیر و نیازمند است، پس همیشه میخواهد، لذا کسی که از خدا ناامید شود، به دیگران [که مثل خودشان فقیر هستند] امیدوار میشود، که البته شرک است و کسی که از خدا نخواهد، حتماً از دیگران میخواهد که البته آنان خودشان چیزی ندارند که بخواهند به دیگری بدهند:
«قُلِ ادْعُواْ الَّذِينَ زَعَمْتُم مِّن دُونِهِ فَلاَ يَمْلِكُونَ كَشْفَ الضُّرِّ عَنكُمْ وَلاَ تَحْوِيلًا» (الإسراء، 56)
ترجمه: بگو كسانى را كه به جاى او [معبود خود] پنداشتيد بخوانيد [آنها] نه اختيارى دارند كه از شما دفع زيان كنند و نه [آنكه بلايى را از شما] بگردانند.
پس، ما بالاخره دعا کننده و خواهان هستیم، پس چرا از خودش نخواهیم و از غیر بخواهیم. لذا ما وقتی توسل میکنیم نیز از غیر خدا چیزی نمیخواهیم و او را در عطا نمودن، مستقل نمیدانیم، بلکه چنان چه اسمش بیانگر است، توسل میکنیم، یعنی وسیلهای برای تقرب و دعای مستجاب قرار میدهیم، چنان چه به یک دیگر نیز التماس دعا میگوییم.
ج – اما، «دعا» خواستن جدی است، نه جادو و جنبل. لذا کسی که چیزی میخواهد، در پیاش نیز میرود. پس کسی که دعا میکند و از خدا چیزی میخواهد نیز باید در پی آن برود و برای استجابت دعایش تلاش کند.
از این رو امام رضا علیهالسلام بدیه مضمون فرمودند که: «کسی که دعا کند و در پی تحققش نرود [تلاش نکند]، خودش را مسخره کرده است».
بدیهی است در چنین شرایطی، فرق نمیکند که دعا کننده، خودش را در چه زمانی و در کجا مسخره کند؟ در سحرگاه باشد یا ماه مبارک رمضان، در زیر قبهی امام حسین علیهالسلام باشد یا منا و عرفات، یا روی سجادهاش در گوشه دنج یک اتاق.
پس لازم است: با حسن ظنّ، با خداشناسی و خدا باوری، با امید به رحمت واسعهی الهی و با انتظار استجابت، دعا کنیم و در پی تحقق آن نیز صادقانه تلاش نماییم. خصوصاً در دعا برای آدم شدن، متقی شدن، ازدیاد و استحکام ایمان و ...:
«رَبَّنَا لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنتَ الْوَهَّابُ» (آل عمران، 8)
ترجمه: [مىگويند] پروردگارا پس از آنكه ما را هدايت كردى دلهايمان را دستخوش انحراف مگردان و از جانب خود رحمتى بر ما ارزانى دار كه تو خود بخشايشگرى.
کلمات کلیدی:
گوناگون دعا