پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): برای تمامی مستحبات، بدانیم که ترکش اشکالی ندارد، منتهی انجامش فضیلت‌هایی دارد کسی با ترک آنها، به آن فضیلت‌ها نمی‌رسد.

آیة الکرسی:

نامش "آیة الکرسی" است، و نه "آیات الکرسی"، پس همان یک آیه می‌باشد:

«اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَا يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ» (البقره، 255)

ترجمه: هیچ إله (قابل پرسشتی) نیست جز خداوند یگانه زنده، که قائم به ذات خویش است، و موجودات دیگر، قائم به او هستند؛ هیچگاه خواب سبک و سنگینی او را فرانمی‌گیرد؛ (و لحظه‌ای از تدبیر جهان هستی، غافل نمی‌ماند؛) آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، از آن اوست؛ کیست که در نزد او، جز به فرمان او شفاعت کند؟! (بنابراین، شفاعت شفاعت‌کنندگان، برای آنها که شایسته شفاعتند، از مالکیت مطلقه او نمی‌کاهد.) آنچه را در پیش روی آنها [= بندگان‌] و پشت سرشان است می‌داند؛ (و گذشته و آینده، در پیشگاه علم او، یکسان است.) و کسی از علم او آگاه نمی‌گردد؛ جز به مقداری که او بخواهد. (اوست که به همه چیز آگاه است؛ و علم و دانش محدود دیگران، پرتوی از علم بی‌پایان و نامحدود اوست.) تخت (حکومت) او، آسمانها و زمین را دربرگرفته؛ و نگاهداری آن دو [= آسمان و زمین]، او را خسته نمی‌کند. بلندی مقام و عظمت، مخصوص اوست.

ثواب مداومت در قرائت آیة الکرسی:

الف – تمامی احادیث موثقی که درباره‌ی فضیلت و ثواب قرائت سوره‌ها و آیات آمده است، حق است، از جمله "آیة الکرسی" که بسیار به مداومت تلاوت آن سفارش شده است.

ب – اگر چه تمامی آیات قرآن کریم، چون کلام الله است، همه نور و حکمت هستند و حتی نگاه به آنها نیز ثواب دارد، چه رسد به قرائتش، اما "ثواب" یعنی همان نتیجه خوب، به اضافه‌ی پاداش؛ لذا ثواب‌ها، کم و زیاد و یا "شدت و ضعف مرتبه" دارند.

بنابراین، آن فضیلت‌ها و ثواب‌هایی که در احادیث می‌خوانید نیز صرفاً برای روخوانی یا از بر خوانی نمی‌باشد، بلکه برای تأمل و تعمق در آیات الهی می‌باشد و ثواب روخوانی، نازل‌ترین مرحله است.

ج – به قول معروف «آدمی از راه گوش فربه شود»؛ یعنی بیشتر بخوانید، تا بیشتر بفهمید، تا بیشتر در آن تأمل نمایید، تا بیشتر به عقل و قلب‌تان نفوذ کند، یعنی دائم به خود متذکر شوید که « اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ »، تا مبادا فراموش کنید و حتی یک لحظه دچار شرک گردید.

حالا فرض کنید که کسی روزی ده بار آیة الکرسی بخواند و بگوید: « اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ »؛ و یا روزی صدبار بگوید: «لا إله الاّ الله»، ولی نه تنها نداند که چه می‌گوید، بلکه خدانشناس باشد و قلبش بتکده باشد! خب، چه بهره‌ای می‌برد؟! طوطی هم می‌تواند این کلمات را تکرار نماید، آیا موحد، مؤمن، متقی، و با معرفت و معلومات می‌گردد!

د – اگر از شما بپرسند: مگر خوارج حافظ قرآن کریم نبودند، مگر اهل نماز و حتی نماز شب نبودند، مگر روزی چندبار آیت الکرسی نمی‌خوانند و ...، پس چرا تا حد امام کُشی منحرف شدند؟ و یا همین‌طور بیشتر مسلمانان پس از رحلت، در بیعت با معاویه و یزید لعنة الله علیهما، حضور در میان لشکریان یزید و عمر سعد در کربلا ...، و بسیاری از ظالمان و منحرفان در طول تاریخ و در دوران معاصر؟ اینها که همه اهل قرائت و تلاوت قرآن کریم و اهل نماز و روزه بودند، پس چرا منحرف شدند؛ چه پاسخی خواهید داد؟!

خداوند متعال خودش پاسخ فرموده که این قرآن کریم و آیاتش، که برای هدایت همگان نازل شده، برای اهل ایمان شفا و رحمت است، اما برای ظالمان، جز به خسرانشان نمی‌افزاید: « وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَارًا / الإسراء، 82 ».

بنابراین، نه تنها کفار، مشرکان، ظالمان و منافقان، بلکه حتی آدم‌های متحجر و خرافی نیز هر چه بیشتر آیة الکرسی یا آیات دیگر را بخوانند، منحرف‌تر می‌شوند، چرا که برخوردشان با قرآن کریم و آیاتش، ظالمانه است و نه متقیانه.

*- بنابراین، هر چه نمازهای واجب و مستحب، اذکار، تسبیحات، آیة الکرسی، حمد، توحید و هر آیه‌ی از قرآن کریم، با ایمان و اخلاص بیشتر خوانده شود، اثر (ثواب) بیشتری دارد و البته که شناخت، مطالعه و تفکر در بُعد نظری و اهتمام به انجام در بُعد عملی، ایمان را راسخ‌تر و اخلاص را بیشتر می‌نماید و بالتبع نتیجه و اثر (ثواب) به مراتب بیشتر می‌گردد.

ثواب و خواص حمل آیات:

مقوله‌ی ثواب و خواص حمل آیات نیز مانند همان قرائت آیات می‌باشد. یعنی تمامی احادیث موثقی که در این باره آمده است، همه حقیقت دارد، منتهی نه برای همه. لشکریان معاویه لعنة الله علیه نیز که در جنگ صفین دیدند شکست می‌خورند، قرآن را بر سر نیزه حمل کردند و گفتند: «ما در پناه قرآن مجید درآمدیم»! عده‌ی بسیاری از یاران احمق، دگم و خرافی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام نیز نه تنها دست از جنگ کشیدند، بلکه به امام زمان‌شان یورش بردند و گفتند: «تو با قرآن و اهل قرآن می‌جنگی، پس ما نمی‌جنگیم و حتی اگر ادامه دهی، تو را می‌کشیم»!

بنابراین، به لحاظ این که قرآن مجید، خودش یک روح زنده است، حکیم است، پس نگهدارنده و هدایت کننده است، لذا حمل آن یا برخی از آیاتش نیز مانند قرائتش، آثار خودش را دارد، اما خداوند متعال راجع به برخی از حمل کنندگان می‌فرماید: «مانند الاغی هستند که بارش کتاب است»:

«مَثَلُ الَّذِينَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ يَحْمِلُوهَا كَمَثَلِ الْحِمَارِ يَحْمِلُ أَسْفَارًا بِئْسَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ» (الجمعة، 5)

ترجمه: کسانی که مکلف به تورات شدند ولی حق آن را ادا نکردند، مانند درازگوشی هستند که کتابهایی حمل می‌کند، (آن را بر دوش می‌کشد اما چیزی از آن نمی‌فهمد)! گروهی که آیات خدا را انکار کردند مثال بدی دارند، و خداوند قوم ستمگر را هدایت نمی‌کند!

اگر شما صد جلد کلام الله مجید و یا صد تابلوی خطاطی شده از آیت الکرسی را بر پشت الاغ و یا وانت‌بار بگذارید، از حمل آن چه بهره‌ای می‌برند؟!

بنابراین، حمل آیات، نباید چنین حملی باشد.

تنبلی:

روخوانی به مراتب راحت‌تر از حفظ کردن است و حفظ کردن، به مراتب راحت‌تر از تأمل و تفکر است، و حمل یک نوشتار، به مراتب راحت‌تر از فهم و عمل به آن می‌باشد. چنان که ذکر لفظی، به مراتب راحت‌تر از ذکر قلبی است، اما آن چه سبب اطمینان و آرامش قلب می‌گردد، همان یاد خدا در قلب است، نه اکتفا به تلفظ آن به زبان. لذا فرمود که مؤمنان ذکر (یاد) خدا را در قلب دارند:

«الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (الرّعد، 28)

ترجمه: همان كسانى كه ايمان آورده‏‌اند و دلهايشان به ياد خدا آرام مى‌گيرد آگاه باش كه با ياد خدا دلها آرامش مى‌يابد.

تنبلی، سبب گرایش و باور بسیاری از خرافات می‌باگردد، و چه بسا تنبل به مسئله حقی [قرآن کریم، آیة الکرسی، ذکر و ...]، به دید خرافی نگاه کند که این همان برخورد ظالمانه می‌باشد.

تنبل، حال و حوصله ندارد که فکر کند، مطالعه نماید، شناخت حاصل کند، دوست شناسی و دشمن شناسی کند، برای همراهی دوست و دور کردن دشمن تدبیر کند، تلاش و مجاهدت کند، آگاهی و بصیرت کسب نماید و ...، می‌گوید: صبح یک آیة الکرسی می‌خوانم و یک نوشته را به بازویم می‌بندم، همه‌ی کارها درست می‌شود! و بعد که نشد، می‌گوید: لابد یکی علیه من سحر کرده است!

عزیز شدن:

برخی گمان دارند که "عزیز" یعنی دوست داشتنی (محبوب)، و به همین معنا به کسانی که دوست دارند [پدر، مادر، همسر، فرزند، رفیق صمیمی و ...] "عزیزم" می‌گویند! اما "عزیز" یعنی: «نفوذ ناپذیر»، و بالتبع «شکست ناپذیر»!

از این‌رو، در قرآن کریم، مکرر متذکر گردیده است که فقط و فقط خداوند متعال "عزیز" است و تمام "عزت" مال اوست و به هر کس که بخواهد می‌دهد، و آنها مؤمنان هستند. « وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ / المنافقون، 8»

مثال "به هر کس که بخواهد می‌دهد"، یعنی: نور و روشنایی هست، پس اگر خودت را در معرض تابش نور قرار دهی، تو نیز نورانی و روشن می‌شوی – باران رحمت می‌بارد، پس اگر تو دهانه‌ی کاسه‌ی وجودت را رو به آن بگیری، بهره‌مند می‌شوی، اما اگر بر عکس و روبه دنیا بگیری (حب الدنیا)، هر چند شبانه روز باران رحمت ببارد، یک قطره هم به تو نمی‌رسد.

بنابراین، هر کسی که "عزیز" را شناخت و به عزت او وصل شد، خودش نیز عزیز "نفوذ ناپذیر و بالتبع غالب و پیروز" می‌شود. و البته که هر کس به آیة الکرسی وصل شد نیز "عزیز" می‌گردد، چرا که خودش را در پناه « الْحَيُّ الْقَيُّومُ » قرار داده است و او عزیز است.

چند آیه، درباره‌ی "عزت":

«الَّذِينَ يَتَّخِذُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ أَيَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا» (النساء، 139)

ترجمه: کسانی که کافران را به جای مؤمنان، دوست [و سرپرست] خود انتخاب می‌کنند. آیا عزّت و آبرو (قدرت و سربلندی را) نزد آنان می‌جویند؟ با اینکه همه عزّت‌ها از آن خداست؟!

منافقین که عزت را در پول و قدرت و تسلیحات و ... می‌دیدند و می‌بینند، و استراتژی آنها نیز قتل، جنگ و اخراج از سرزمین‌هاست، گفتند وقتی به مدینه برگریم، مسلمانان را اخراج می‌کنیم!

«يَقُولُونَ لَئِنْ رَجَعْنَا إِلَى الْمَدِينَةِ لَيُخْرِجَنَّ الْأَعَزُّ مِنْهَا الْأَذَلَّ وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَلَكِنَّ الْمُنَافِقِينَ لَا يَعْلَمُونَ» (المنافقون، 8)

ترجمه: [منافقین] مى‌گويند اگر به مدينه برگرديم قطعا آنكه عزتمندتر است آن زبون‏تر را از آنجا بيرون خواهد كرد و[لى] عزت از آن خدا و از آن پيامبر او و از آن مؤمنان است ليكن اين دورويان نمى‌دانند.

«وَلَا يَحْزُنْكَ قَوْلُهُمْ إِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ» (یونس علیه السلام، 65)

ترجمه: سخن آنان تو را غمگين نكند زيرا عزت همه از آن خداست او شنواى داناست.

●●● – پس عزت (نفوذ ناپذیری و بالتبع سربلندی و چیرگی) را از خداوند عزیز و منّان بخواهیم و در راه اخذ آن تلاش کنیم، که او وعده داده که بندگان مؤمنش را "عزیز" خواهد کرد و البته "عزیزِ" نزد خدا، نزد دوستان خدا، گرامی و دوست‌داشتنی، و نزد دشمنان خدا، منفور و مورد خشم خواهد بود.

مشارکت و هم افزایی (موضوع و نشانی لینک متن یادداشت)، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی.

پرسش:

آیا آیت الکرسی، با آن ثواب‌هایی که ذکر شده، یک آیه است یا سه آیه؟ و آیا حمل آیت الکرسی برای رفع بلا و عزیز شدن مؤثر است؟

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9643.html 

 پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

 

  

    

کلمات کلیدی:  قرآن   دعا   نماز