پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس  - شبهه):

بر اساس چه دلیل، منطق یا گزاره‌ای، گمان می‌شود که اگر کسی معصوم و دارای عزت نفس و علم غیب باشد، سنگ می‌شود و دیگر هیچ درد روحی و جسمی را درک نمی‌کند؟! پس اهل عصمت علیهم السلام، چرا خوشحال و ناراحت می‌شدند، می‌خندیدند و یا گریه می‌کردند؟! آدمی هر چه کامل‌تر باشد، لطیف‌تر است؛ و این کفر، شرک، نفاق، گناه و ظلم است که سبب شقاوت و قساوت قلب می‌گردد. لذا شیاطین جن و انس، می‌خواهند القا کنند که ناراحت نباشد، عکس العمل نشان ندهید، چرا که آنان هیچ مصیبتی را درک نکرده‌اند!

اگر چه گریه بر مصیبت‌های اهل بیت علیهم السلام فضیلت دارد، اما معرفت (شناخت) و سپس ایمان و تبعیت، فضیلت به مراتب بیشتری دارد؛ لذا گریه کردن، ملاک نمی‌باشد، چرا که هر کسی ممکن است با کمی تحریک احساسات، گریه کند. لذا آن گریه‌ای ارزشمند است که ریشه در معرفت، ایمان، محبت و مودت داشته باشد، و سبب توجه، بیداری دل و حرکت گردد.

به مصیبت‌های وارده نیز نباید نگاه مادی و فیزیکی داشت؛

آیا اگر سر سیدالشهداء علیه السلام را از بدنش جدا نمی‌کردند، مصیبتی بر ایشان وارد نشده بود؟!

آیا مصیبت رویگردانی مردم و آن هم به اسلام بیشتر است، یا مصیبت تشنگی؟!

آیا مصیبت بی‌احترامی، هتک حرمت، فحاشی به ایشان و پدرشان سخت‌تر است، یا مصیبت قطع شدن دست؟!

آیا مصیبت نفوذ کفار به جامعه اسلامی و اذهان عمومی مردم و حاکمیت و سلطۀ مستکبران کافر، و فراگیری ظلم و جنایت شدیدتر است، یا مصیبت قتل فرزندان خردسال، یا اسارت و آوارگی؟!

بنابراین، در درجه نخست، این مصیبت‌هاست که دل را به درد می‌آورد و چه بسا سبب اشک ریختن نیز بشود [یا نشود].

اما، موضوع بعدی، "محبت و موّدت" می‌باشد؛ که هم سبب حزن و حتی اشک فراق می‌گردد، و هم اگر خبر ناراحتی محبوب برسد، محبّ را مغموم می‌سازد.

اگر کسی مادرش، پدرش، فرزندش، دوست صمیمی‌اش، یا حتی ملتش را دوست داشته باشد و بشنود که او بیمار شده و یا حادثه‌ای برای او رخ داده که رنج می‌کشد، محزون و مغموم می‌گردد و چه بسا گریه هم بکند.

بنابراین، نه اختصاص نگاه به مصیبت فیزیکی درست است و نه اشک ریختن فیزیکی فایدۀ چندانی دارد؛ بلکه تأثیر در همان معرفت (شناخت)، محبت، موّدت، دوست‌شناسی، دشمن‌شناسی، خیانت و جنایت شناسی و احساس مسئولت می‌باشد.

در زیارت عاشورا، اولین گروهی را که ملعون (دور از رحمت خدا) می‌خوانید، آن گروهی نیست که سر بریدند و یا به اسارت کشیدند، بلکه آن امتی (نه چند نفر) است که حق ولایت و امامت را ضایع کردند و این مصیب‌های عظیم را برای تمامی مسلمانان و جامعۀ بشریت تا آخر الزمان پدید آوردند.

پس اگر هم حق و جایگاه و نقش امامان علیهم السلام را بشناسیم، و هم دشمن و  مکرها، دسیسه‌ها و جنایات‌شان را بشناسیم، هم مصیبت و عمق آن را درک کنیم، دلمان به درد می‌آید و بسیار طبیعی است که اشک‌مان نیز سرازیر شود.

●- اگر در بخش جستجو در سایت، کلمات مرتبطی چون: «عزاداری – گریه» را درج و کلیک نمایید، مطالب بسیاری درج شده که در اختیارتان قرار می‌گیرد.

مشارکت و هم‌افزایی – پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی.

پرسش:

می‌دانم گریه بر مصیبت‌های معصومان (ع) فضیلت دارد، اما به نظرم آنها چون معصوم و برخوردار از عزت نفس و علم غیب بودند، هیچ گونه درد روحی یا جسمی نداشته‌اند؟!

پاسخ (نشانی لینک):

 

http://www.x-shobhe.com/shobhe/10909.html

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه   عزاداری