پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

آیا کسی که دائم، به همه چیز و همه کس می‌خندند، و دائم آهنگ گوش می‌کند، خداشناس و دیندار است؟!

در پاسخ این گویندگان و این اظهار نظرهای آبکی و سبک، باید همان گزارۀ معروف را گفت: «اگر نمی‌توانی حرف [درست] بزنی، آیا نمی‌توانی حرف نزنی»؟!

به ویژه پس از گسترش امکانات ارتباطی [فضای مجازی]، یک عده گمان کردند که باید در هر موضوعی اظهار نظر کنند! بسیاری احساس فیلسوف بودن، عارف بودن، نظریه‌پرداز بودن، جامعه‌شناس بودن ... و حتی پزشک بودن می‌کنند و هر روز قبل از خواب یا پس از بیدار شدن، پیامی را منتشر می‌کنند! و بدتر از آن این که یک عده گمان می‌کنند که باید هر پیامی را دریافت و درک کنند، به آن اهمیّت دهند و دربارۀ درستی یا نادرستی آن تحقیق نیز بنمایند!

●- مردم باید همگی دیوانه باشند که همه و در هر حالتی بخندند!

●- زندگی دنیوی، هر لحظه‌اش افت و خیز دارد – به دست آوردن و از دست دادن دارد – پیروزی و شکست دارد – سلامتی و بیماری دارد - تولد و مرگ دارد ...، پس خوشحالی و غم دارد.

●- آرزوی شادی دشمنان، اگر القایی از روی مرض و غرض نباشد، حتماً از بلاهت و حماقت محض است، چرا که شادی و خوشحالی دشمنان شما، در شکست، نابودی، آزار، اذیت، چپاول و کشتار شما می‌باشد!

در کدام اتفاقی ممکن است که موافق و مخالف، یا دوست و دشمن، هر دو راضی و خوشحال باشند و بخندند؟!

دین خدا

"دین الهی" و "اسلام عزیز" برای تبلیغ غم یا شادی نیامده است! دین که فیلم سینمایی، رُمان و یا جُنگ (شو) نیست! بلکه دین برای راهنمایی و هدایت بشر به سوی رشد و کمالش آمده است.

بله، بشر در کوتاه مدت و دراز مدت، آمدگاه‌های مطلوب و خوشایند و یا نامطلوب و ناخوشایند پیش‌رو دارد؛ لذا انبیا و رسولان فرستاده شدند تا از جانب خداوند سبحان، "بشیر و نذیر" باشند؛ یعنی به نتایج و مقصد‌گاه‌های مطلوب و خوشحال کننده بشارت دهند و از نتایج و مقصد‌گاه‌های نامطلوب و ناراحت کننده، بترسانند و انزار دهند.

بدیهی است که برای علم، فهم، درک، باور و پیروی از دین خدا، عقل بیدار – قلب سالم – فطرت محجوب نشده – علم به دنیا و آخرت – قوانین و احکام الهی – عمل صالح - و نیز دلیل (برهان)، حجّت، معلم، راهنما، الگو، مربی و رهبر الهی لازم است، نه خندیدن!

آهنگ

"آهنگ"، الزاماً خوشحال کننده و نشاط‌آور نیست - "آهنگ"، ممکن است شاد و یا غمناک، و یا نسبت به شادی و غم، خنثی باشد - "آهنگ"، ممکن است که برای سرود ملی، مارش نظامی، گزارشات خبری، موسیقی متن یک فیلم یا سریال، و یا میان برنامه "وُله" باشد و نه بر شادی بیفزاید و نه بر غم. "آهنگ"، ممکن است که حلال باشد، نواختن نُت بر اساس علم موسیقی باشد ...، چنان که قرآن مجید یا ادعیه نیز با "آهنگ" و نُت‌های موسیقیایی خوانده می‌شوند - و ممکن است که از نوع حرام [طرب] باشد.

●- بنابراین، گویندگان چنین سخنان سبکی، نه تنها اصلاً از موسیقی و آهنگ هیچ نمی‌دانند؛ بلکه دین خدا را هم نشناخته‌اند؛ آنها خود را نیز نشناخته‌اند، بدون تعقل و تفکر و بدون علم سخن می‌گویند، شعارهای پوچ می‌دهند و البته برخی از آنان، اهداف پلید و شیطانی خود را در القای اراجیف و ایجاد انحراف و اعواجاج در اذهان عمومی همگان، به ویژه دینداران و مسلمانان تعقیب می‌کنند.

مشارکت و هم‌افزایی – پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما.

پرسش:

می‌گویند: «الهی همه بخندن حتی دشمنامون»؛ و در رابطه با آهنگ می‌گویند: «دین فقط تبلیغ غم نیست اگر کسی فقط غم دین را تبلیغ کند خدا را نشناخته است»!

پاسخ (نشانی لینک):

http://www.x-shobhe.com/shortanswer/11380.html 

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه