پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

الف - خداوند سبحان در قرآن کریم، به این حالات متفاوت انسان متذکر شده است و آدمی را به خودش معرفی نموده است، تا دچار این ضد و نقیض‌ها و دگرگونی‌ها نگردد! فرمود:

«كَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَيَطْغَى * أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى» (العلق، 7)

- این چنین نیست [که انسان قدر شناس و سپاس گزار باشد] مسلماً انسان سرکشی می‌کند * هنگامی که خود را بی‌نیاز می‌بیند!

*- دقت شود که نفرمود: «انسان اگر غنی شود، طغیان می‌کند»، بلکه فرمود: «اگر خودش را غنی و بی‌نیاز ببیند، طغیان می‌کند»؛ چرا که نه انسان و نه هیچ مخلوق دیگری، هیچگاه غنی و بی‌نیاز نمی‌شوند و در اصل وجودشان فقیر درگاه اویند و تنها بی‌نیاز خداوند سبحان می‌باشد؛ اما گاهی آدمی با برخورداری از کمی نعمت، احساس غنا و بی‌نیازی می‌کند:

«يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ» (فاطر، 15)

- ای مردم! شما (همگی) نيازمندان به خدا هستيد، تنها خداوند است كه بی‌نياز و ستوده ( شايسته هرگونه حمد و ستايش) است.

بنابراین، آنان که شناخت و ایمان ضعیف‌تری دارند، هنگام نیاز، بیشتر یاد خداوند قادر و برآورندۀ حاجات می‌افتند و وقتی نیاز برطرف شد، فراموش می‌کنند!

«وَإِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ إِلَّا إِيَّاهُ فَلَمَّا نَجَّاكُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ وَكَانَ الْإِنْسَانُ كَفُورًا» (الإسراء، 67)

- و هنگامی كه در دريا ناراحتی به شما برسد، همه كس (هر کسی جز او را که می‌خواندید) را فراموش خواهيد كرد، اما هنگامی كه شما را به خشكی نجات دهد روی می‏گردانيد، و انسان كفران كننده است!

ب - آدمی، گمان می‌کند که خودش کسی است و مطرح می‌باشد، اما اگر دقت کند، متوجه می‌شود که هر کسی با هدف، معبود، إله و محبوبش تعریف می‌شود؛ چرا که خودش چیزی نیست!

به عنوان مثال: «انسان ماده‌گرا (ماتریالیست)، خود را حیوانی چون سایر حیوانات می‌بیند، لذا تعریفش همان «حیوان ناطق، حیوان ایستاده، حیوان با شعور بیشتر، حیوان ابزارساز» می‌باشد؛ چنان که خداوند خالق، پیش از دیگران، کسانی را که از مرحلۀ حیوانی عبور نکرده‌اند و به زندگی حیوانی مشغولند را «حیوان - مثل چهارپایان» تعریف و توصیف می‌نماید:

«وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لَا يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَا يَسْمَعُونَ بِهَا أُولَئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ» (الأعراف، 179)

- در حقيقت بسيارى از جنيان و آدميان را براى دوزخ آفريده‏ ايم [چرا كه] دلهايى دارند كه با آن [حقايق را] دريافت نمى‌كنند و چشمانى دارند كه با آنها نمى ‏بينند و گوش‌هايى دارند كه با آنها نمى‌‏شنوند؛ آنان همانند چهارپايان بلكه گمراه‏‌ترند، [آرى] آنها همان غافلانند.

راه‌کار

کسی که خودش را نوعی از حیوانات ببیند و تعریف کند (ماتریالیسم)، حیوانی بیش نیست - کسی که خودش و خوشبختی را در ارضای شهوات جنسی ببیند (فرویدیسم) ببیند، فقط بنده و ابزار شهوت است - آن که خودش، خوشبختی و کمالش را در مال و ثروت ببیند (مارکسیسم و امپریالیسم که دو لبۀ یک قیچی هستند)، فقط نیروی کار و ابزار تولید و کسب درآمد است؛ اما آن که تعریف انسان را می‌داند و خودش را انسان می‌بیند (اسلام)، در هر حالتی به سوی رشد و کمال انسانی گام برمی دارد.

*- بیان شد که آدمی، خودش چیزی نیست و با معبود، إله و محبوبش تعریف می‌شود؛ لذا تنها راه‌کار این است که هر کسی خداوند سبحان را خوب بشناسد - به او ایمان بیاورد - فقط او را بندگی نماید - به آخرت و روز بازگشت به سوی او بیندیشد و هرگز و در هیچ حالتی، خدا را فراموش نکند، چرا که سبب خودفراموشی (خود دگربینی) می‌گردد، از قالب و مسیر آدمیت خارج شده و فاسق می‌گردد؛ لذا فرمود:

«وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ» (الحشر، 19)

- و مانند کسانی مباشید که خدا را فراموش کردند، پس خدا هم آنان را دچار خودفراموشی کرد؛ اینان همان فاسقانند.

●- مؤمن، هنگام دارایی، خداوند منّان را شکر می‌گذارد و هنگام گرفتاری و نیاز، دست دعا به سوی او بلند می‌کند و در هیچ حالتی، او را فراموش نمی‌کند، لذا در انسانیت رشد می‌کند و به کمال و قُرب او می‌رسد.

*- از حکمت‌های وجوب نمازهای پنجگانه (یومیه)، این است که آدمی هیچگاه خدا و نیازش به خداوند سبحان را فراموش نکند - بداند که اگر نعمتی به او برسد نیز از اوست - در هر حال و وضعیتی، به یاد او باشد، با او مرتبط گردد و مناجات نماید؛ لذا راه‌کار عملی، نماز و اطاعت امر، محبّت و بندگی اوست:

«إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي» (طه، 14)

- من الله هستم، إلهی (معبودی) جز من نيست، مرا پرستش كن و نماز را برای ياد من به پادار.

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال و انتشار؛ متشکریم.

پرسش:

چرا انسان هنگام گرفتاری و ناداری، بیشتر یا خدا می‌کند و هنگام برخورداری، آن توجه و تضرعش کم می‌شود - راه‌کار چیست؟!

پاسخ (پیوند):

https://www.x-shobhe.com/shortanswer/12951.html

 

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه