پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

قرآن مجید در اختیار شما قرار دارد، می‌توانید آیه و برگردان (ترجمۀ) آن را بخوانید و خودتان کمی تأمل و تفکر کنید که آن چه در این آیه فرموده، چه ربطی به شادی، غم، زیست مسالمت‌آمیز همراه با غم و ... دارد؟! و اگر ربطی نیافتید، بدانید که اینها تفسیر به رأی، جهت ایجاد انحراف و ضمناً القای یأس و ناامیدی و سیاه‌نمایی می‌باشد.

«لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ» (البلد، 4)

- همانا ما انسان را در رنج (سختی و زحمت) آفریدیم.

1- «رنج و سختی»، به مثابۀ «غم» نمی‌باشد. نُه ماه بارداریِ مادر، خیلی سخت است، اما شادی هم دارد - گذر از دوران نوزادی و کودکی و رسیدن به مراحل رشد، خیلی سخت است، اما هم برای پدر و مادر و هم برای فرد، شادی هم دارد - تحصیل علم نیز بسیار سخت است، چنان که تلاش برای تأمین معاش و به ویژه کسب حلال نیز خیلی سخت است، اما رضایت و خشنودی دارند - هر نوع جهاد [تلاش دشمن‌ستیز]، در جبهه‌های علمی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی ... و نظامی نیز بسیار سخت است، حتی گذشت از مال و جان می‌طلبد، اما بسیار رضایت بخش و خوشحال کننده است - گذران دوران پیری نیز سخت است، اما حال و هوا و نشاط خودش را دارد؛ به ویژه وقتی آدمی، ثمرات خودش را می‌بیند - از همه سخت‌تر «مرگ» است که برای مؤمنان، پایان فراغ و دوری از محبوب - رسیدن به وصال و لقاء الله - رفتن از دنیای محدود و فانی با تمامی مشکلاتش - ورود به عالمی عاری از گرفتاری‌ها، بیماری‌ها، مظلومیت‌ها ... و غرق شدن در نعمات (بهشت برزخی) و دیدن حقایق و ... می‌باشد که حتی تفکرش بسیار خشنود کننده است؛ لذا اولیاء الله و مؤمنان، مشتاق گذر از این عالم می‌باشند، و روحیۀ تقوا و نیز شهادت‌طلبی آنان به همین دلیل می‌باشد.

2- امید و ترس - غم و شادی - راحتی و ناراحتی و ... را خداوند سبحان در وجود آدمی نهادینه کرده است، چرا که این نیروها و حالات، لازمۀ حیات، رشد و تکامل بشر می‌باشد؛ لذا هیچکدام بد نیستند؛ منتهی اگر آدمی در راه راست قرار نگیرد، هر کدام از اینها، برایش مشکل‌ساز می‌شود، چه خوشحالی و چه غم! مثل کسی ثروتی به دست آورده و خوشحال می‌شود، اما می‌داند که این ثروت برای او همیشه ماندنی نیست و همیشه به نفعش تمام نمی‌شود، پس در این خوشحالی، مغموم می‌شود؛ مگر آن هدف و مقصدش خدا باشد و بداند این ثروت و فقر را باید راه‌کار و ابزار رشد بداند و بداند که در هر دو حال، ابزار، اسباب و راه‌های آزمایش می‌باشند.

انسان دنیاپرست و دنیاگرا، حتی از یاد وحدانیت خداوند سبحان، حالش بد و دگرگون می‌شود، اما وقتی سخن از خوشایندهایش به میان می‌آید، بسیار خوشحال و شاد می‌شود!

«وَإِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَإِذَا ذُكِرَ الَّذِينَ مِنْ دُونِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ» (الزمر، 45)

- و چون خدا به تنهايى ياد شود، دلهاى كسانى كه به آخرت ايمان ندارند مشمئز (متنفر و منزجر) مى‌گردد و چون كسانى غير از او ياد شوند بناگاه آنان شادمانى مى‌كنند.

اما، دل‌های مضطرب مؤمنان، با یاد خدا آرامش می‌یابد و با یاد معبودِ محبوب، خرسند می‌گردد:

«الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (الرّعد، 28)

- همان كسانى كه ايمان آورده‌اند و دلهايشان به ياد خدا آرام مى‏‌گيرد؛ آگاه باش كه با ياد خدا دلها آرامش مى‏‌يابد.

بنابراین، افراد هر دو گروه، دائماً خوشحال و غمگین می‌شوند، منتهی علت، موضوع و جهت‌شان متفاوت است.

زندگی مسالمت‌آمیز

تا وقتی انحراف، اخلاق حیوانی و زیاده‌خواهی کفار، مشرکان، منافقان، فاسقان، مفسدان و ظالمان وجود دارد و به واسطۀ نظامات سلطه بر مردمان تحمیل می‌شوند؛ «زندگی مسالمت‌آمیز»، یک شعار تو خالی و یک دروغ فریبنده می‌باشد و اگر دقت کنید، پرچمش را نیز ظالمانِ جنگ‌افروز، جنایتکار، بچه‌کش و چپاولگر بلند کرده‌ و می‌کنند!

چرا امریکایی‌ها در کنار هم، زندگی مسالمت‌آمیز ندارند و نژادپرستی، ظلم، جنایت و تجاوز بیداد می‌کند؟! چرا خوشحالی‌اش برای مستکبران و غم و اندوهش برای رنگین‌پوستان و سایر زیر دستان می‌باشد؟!

«زندگی مسالمت‌آمیز، توأم با غم» و القای «شادی وجود ندارد» نیز شعارهای دروغ در جنگ شناختی و جنگ تبلیغاتی می‌باشد. می‌گویند: اولاً هر چند ما با شما مخالفیم و به شما حمله‌ور می‌شویم، جنایت و چپاول می‌کنیم؛ اما شما باید بسیار خندان و راضی، ما را در کنار خود بپذیرید و در پی «زندگی مسالمت‌آمیز» در کنار ما باشید - ثانیاً ما هنگام ظلم، جنایت و چپاول، خوشحالیم، اما شما بپذیرید که خوشحالی وجود ندارد و زندگی مسالمت‌آمیز با ما، توأم با غمی جبری می‌باشد و اصلاً در دنیا خواهان راحتی، آسایش، آرامش، امنیّت و ... نباشید، چون وجود ندارد!

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه