پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

بدیهی است که مقصود از «ایمان مذهبی»، همان ایمان دینی به اصول عقاید دین اسلام می‌باشد که البته بدون شناخت، حاصل نمی‌شود و به شناخت نیز محدود نمی‌گردد.

«ایمان» یعنی خود را در پناه و چارچوب کسی یا چیزی در «امنیت» دیدن؛ لذا ممکن است کسی خود را در پناه قدرت‌های کاذب در امنیت ببیند و یا امنیت خود را در ثروت، شهرت و توان ارضای انواع شهوات (مشتهیات - خواستنی‌های نفس) ببیند و به آنها ایمان بیاورد! و البته در فرهنگ دینی، «مؤمن» که از اسامی خداوند سبحان می‌باشد، به کسی می‌گویند که خداوند سبحان، معاد، نبوت، قرآن مجید، ولایت و امامت را [یه حد خود] شناخته و این شناخت به قلبش وارد شده و به اعتقاد، باور و ایمان رسانده است.

خوش بینی

«خوش‌ بینی» که در مقابل «بد بینی» می‌باشد، به خودی خود نه خوب است و نه بد؛ بلکه خوش بینی بجا یا نابجا - خوش بینی نسبت به چه و به چه میزان -و- چرایی خوش بینی یا بد بینی است که درست یا نادرست و خوب یا بد بودن آن را تعیین می‌نماید.

فرض کنید که دشمن به کشور و ملّتی حمله کرده تا سرزمین آنها را غصب کند و سرمایه‌های مادی و معنوی آنان را به تاراج ببرد؛ اما فرد یا افرادی بگویند: «ما باید خوش‌بین باشیم - امیدواریم که برای دشمنی نیامده باشد - امیدواریم که شوخی باشد - امیدواریم که منافع و خیر ما را در نظر داشته باشد و ...»؛ بدیهی است که این نوع از خوش‌بینی، نه تنها حماقت و خود فریبی می‌باشد، بلکه ریشه در تنبلی و راحت طلبی دارد و فرد و جامعه را به فلاکت و هلاکت می‌کشاند؛ چنان که سیدة النساء العالمین، حضرت فاطمة الزهراء علیها السلام، در تحلیل چرایی و علّت انحراف، سکوت، بی‌غیرتی و بی‌تفاوتی و در نتیجه جای گرفتن در جبهه باطل منحرف شدگان، فرمودند:

«اَلا، وَ قَدْ أَرى اَنْ قَدْ اَخْلَدْتُمْ اِلَى الْخَفْضِ - آگاه باشید! می‌بینم که در راحت طلبی (تن آسایی) فرو رفته‌اید»

خوش بینی حقیقی و خوب

بدیهی است که این دنیا فانی و زودگذر، با این همه مشکلات و نیز دشمنی‌ها، چیزی برای «خوش بینی» ندارد. تولدش خبر از مرگ می‌دهد - قدرت جوانی‌اش، خبر از ضعف پیری می‌دهد - هر نوع خوشی در آن، موقتی است و به پایان رسیدنش را به همراه دارد و نشان می‌دهد و ...؛ چنان که امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام فرمودند:

«إِنَّ لِلَّهِ سُبْحَانَهُ مَلَكا يُنَادِي فِي كُلِّ يَوْمٍ يَا أَهْلَ اَلدُّنْيَا لِدُوا لِلْمَوْتِ وَ اِبْنُوا لِلْخَرَابِ وَ اِجْمَعُوا لِلذَّهَاب» (غرر الحکم و درر الکلم، ج 1، ص 167)

- به درستى که خداوند را فرشته‌اى است که هر روز ندا می‌دهد: «اى مردم دنیا! بزایید براى مُردن، و بسازید براى ویران شدن و جمع کنید براى از بین رفتن!»

بنابراین، فقط می‌توان به خداوند سبحان، رحمت، مغفرت، فضل، جود، کرم و لطف بی‌پایانش خوش‌بین بود. این خوش‌بینی است که سبب توکل به او می‌گردد و مؤمن را در برابر مشکلات و سختی‌ها، صبور و امیدوار به آیندۀ روشن می‌نماید و انگیزۀ حرکت، مقاومت، تلاش و جهادِ با نشاط را در او تقویت می‌نماید.

نقش ایمان

اسلام عزیز که دین برگزیدۀ خداوند علیم و حکیم برای هدایت، رشد و کمال انسان می‌باشد؛ دین عقلانیت است؛ دین علم، تفکر، تدبر و بصیرت است؛ لذا نه به انسان خوش‌بینی بی‌دلیل می‌دهد و نه بدبینی بی‌دلیل و یأس‌آور؛ بلکه «واقع بینی» می‌دهد.

این نگاه واقع بینانه است که سبب می‌شود آدمی خود و دیگران را فریب ندهد، بلکه خوش‌بینی و بدبینی بجا، به حق و درست داشته باشد.

مؤمن، نسب به ابلیس لعین و سایر شیاطین جنّ و انس و ترفندها و دروغ‌هایشان، هیچ گونه خوش‌بینی ندارد و پنجه و مشت آهنین زیر دستکش مخملین را می‌بیند؛ در عین حال، به وعده‌های الهی که حتماً محقق می‌گردد - به نصرت الهی - به مغفرت - به استجابت دعا - به هدایت - به نجات و رستگاری در دنیا و آخرت، امیدوار و خوش بین می‌باشد.

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه