ایکس - شبهه (    www.x-shobhe.com  ): همان‌طور که از سیاق کلام ایشان مشهود است، بدیهی است منظور ایشان این نبوده که واژه‌ی «من» و کاربردهایش از ادبیات فارسی حذف شود و دیگر هیچ فعلی به فاعلش اطلاق نگردد و مثلاً دیگر کسی نگوید: من می‌روم – من می‌آیم – من غذا می‌خورم – من می‌جنگم – من نماز می‌خوانم یا ...، بلکه پرهیز از «منیّت» و خودبزرگ بینی، آن هم در مقابل خداوند متعال و اسلام عزیز بوده است.

آن «من» که شیطان گفت و موجب اخراجش از ظل رحمت الهی گردید، «منِ» استکباری و «خود بزرگ‌بینی»، آن هم در مقابل اراده و امر الهی بود. چنان چه وقتی خداوند متعال از او می‌پرسد: چرا وقتی امر کردم که سجده کنید، تو سجده نکردی، آیا تکبر کردی، یا این از گروه «عالّین» [که امر سجده بر آنها دلالت نداشت] بودی؟ و ابلیس پاسخ داد: «من از او بهترم»! یعنی تکبر کرد.

این بیان ژرف حضرت امام خمینی (ره) نیز در پاسخ «من، من» گفتن‌های بنی‌صدر فراری بود. او گمان کرده بود که اگر مردم به او رأی دادند، او را بر خدا و اسلام نیز ترجیه داده‌اند و با تکیه به آن، مرتب در مقابل اسلام «من، من» می‌کرد. لذا امام بدین مضمون فرمود: که نگویید من، این من از شیطان است. و برای این که بنی‌صدر و امثال او گمان نکنند که رأی مردم به شخص و  منیّت آنهاست و بفهمند که هر اعتباری که نزد مردم دارند، از اسلام است، اشاره کردند که مردم به خاطر اسلام به شما رأی می‌دهند و بدین مضمون فرمودند که: اگر امر واقع شود بین من و رسول‌الله (ص) مردم رسول‌الله (ص) را انتخاب می‌کنند و اگر امر واقع شود بین شما و اسلام، مردم اسلام را انتخاب می‌کنند.

پس، حضرت امام خمینی (ره) نه تنها هیچ‌گاه از باب منیّت «من» نگفت، بلکه همه بیانات، دعوت و سیره‌ی ایشان دال بر الهی بودن ایشان است.

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه