ایکس – شبهه: مسئله عقیده، با عمل، به ویژه با عمل در صحنه اجتماع و مواردی که با حقوق دیگران مرتبط و چه بسا متعرض گردد، کاملاً متفاوت است و این مهم اختصاصی به اسلام ندارد و در همه دنیا چنین است. اگر قرار باشد هر کسی طبق عقیده خودش عمل کند که هرج و مرج و آنارشیسم حاکم می‌گردد. عقیده که فقط اسلام و ادیان و مکاتب تئوری نیست. شاید یکی عقیده‌ی برتری‌نژادی داشت، یکی عقیده ماکیاولی داشت، یکی عقیده داشت که انسان حیوان است و باید مانند حیوانات بچرخد و زیست کند و قانون حاکم بر جامعه باید قانون جنگل باشد و... . پس قوانین و التزام اجرایی آنها ضروری است.

به عنوان مثال: وقتی یک نفر مسلمان ایرانی مقیم کشور خارجی مثل آمریکا، آلمان یا آفریقای جنوبی می‌گردد، اگر چه به لحاظ اعتقادی خود را عضو جامعه اسلامی می‌داند و در نمازش «ایاک نعبد – ما تو را می پرستیم» می‌گوید – به لحاظ ملیت نیز خود را ایرانی می‌داند، اما نمی‌تواند تمامی قوانین آن کشور را لحاظ نکند. مثلاً بگوید من به عقیده، سنت، روش و قوانین خودم ازدواج می‌کنم، اما باید برخوردار از حقوق ازدواج و طلاق آلمان یا امریکا نیز باشم. خیر قانون ازدواج او را به رسمیت نمی‌شناسد و هیچ حقی را برای او قائل نمی‌گردد. یا بگوید من مالیات نمی‌دهم یا به شیوه‌ای که قبول دارم می‌دهم و یا اگر تابعیت مثلاً آلمان را پذیرفتم، ولی مسلمان بودم، ارث من باید همانگونه که اسلام فرموده تقسیم گردد. خیر. بلکه قانون وارد کار می‌شود و ارث او را طبق قوانین آلمان تقسیم می‌کند. و اگر کسی از قوانین تخلف کند نیز مجازات می‌شود.

این دسته از قوانین مدنی و اجتماعی اسلام نیز فقط در زمانی قابل اجرا است که حکومت اسلامی در سرزمینی حاکم گردد و احکام اسلام قوانین آن کشور شود. پس بدیهی است که التزام به قوانین اجتناب ناپذیر است.

دقت شود که مجازات همیشه و در هر کجا طبق قانون صورت می‌پذیرد. بدیهی است که افراد یک دیگر را مجازات نمی کنند، بلکه حکومت قادر به مجازات است و جرم ها و مجازات هایش نیز مبتنی بر قوانین‌اش می‌باشد. منتهی قانون یا مبتنی بر احکام الهی و فقه اسلامی است و یا متبنی بر منابع دیگر. لذا نمی‌شود به بهانه اجباری نبودن عقیده گفت: رعایت و التزام به قانون همه جا ضروری است، جز آنجا که حکومت اسلامی برقرار می‌باشد.

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه