ایکس – شبهه: همین طور است که می‌فرمایید. در برخی از آیات می‌فرماید «من»، در برخی دیگر می‌فرماید «ما» و در برخی ضمیر او «هو» را به کار می‌برد. البته هر کدام نیز حکمت‌ها و تعلیماتی برای گسترش معرفت در بر دارد. مثل آن که اگر سخن از ذات خود و عالم امر باشد، می فرماید «أنَا – یعنی من» مثل «اَنَا الله، لا إله اِلّا أَنَا – من الله هستم و الهی جز من نیست»، اگر سخن از ارتباط با بنده  و عالم خلق باشد می‌فرماید «ما» مثل «انّا ارسلناک – یا – انّا اعطیناک» . چنان چه در این ارتباط حتماً واسطه هایی نیز وجود دارد، مثل آن که او وحی می فرستد، ولی توسط حضرت جبریئل (ع) یا او روزی می دهد توسط حضرت میکائیل (ع) یا جان می ستاند، توسط حضرت عزرائیل و جنودشان. و اغلب که سخن از آیات و نشانه‌هایش باشد، می فرماید: «هو» یا ضمیر غایب به کار می‌برد. چرا که آن نشانه معرف یک غیر است. نشانه همیشه غیر خود را نشان می‌دهد، «او» را نشان می‌دهد و معرف اوست. و امروزه فلسفه غرب اذعان دارد که هیچ چیز خودش نیست و همه چیز نشانه است. یعنی غیر خود را نشان می‌دهد. زمین و آسمان و بهشت و جهنم و ... که انسان می‌بیند (مثل همان آیه مذکور) همه نشانه‌ها و آیات اوست. و ضمیر غایب به کار رفته است. ضمیر «او – هو».

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه