ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: قتل نیز مانند هر عمل دیگر انسان، ممدوح و مذموم دارد. حتی عبادتی چون نماز هم بد و خوب دارد، چه رسد به قتل، که به هر شکلی که باشد، ظاهر خوشایندی ندارد.

بدی و خوبی اعمال، به هدف و جهت آن بر می‌گردد، لذا همان‌طور که نماز خالصانه مقبول و ممدوح است و نماز برای ریا و ... مذموم است و فرمود: « فَوَيْلٌ لِّلْمُصَلِّينَ ... – وای بر نمازگزاران، آنان که نسب به آن غافلند و آنان که برای ریا نماز می‌خوانند».

پس، قتلی که از روی نفس و برای منافع خود باشد را مذموم و حرام نمود، اما از قتل در راه خدا که گریزی نیست، چنان چه در قرآن کریم چند امر به «وَقاتِلوا» شده است.

الف – اگر انسان مطیع اوامر الهی نباشد، اولاً دیگر «عبد خالص» نیست و ثانیاً حتماً مطیع خدایان کاذب می‌گردد، اگر چه نفس خودش باشد. البته گاهی انسان از نفس‌اش یا طواغیت امر و دستور می‌گیرد و برای همان‌ها نیز انجام می‌دهد و گاهی دستور خدا را انجام می‌دهد، اما برای او انجام نمی‌دهد، اما مؤمن دستور خدا را برای خدا به انجام می‌رساند.

  ب – حضرت ابراهیم علیه‌السلام که عبد خالص و مخلص بود، اقدام به اطاعت امر الهی و تحقق وحی نمود و هدف و نیّتی نیز جز او نداشت.

  ج – حضرت ابراهیم علیه‌السلام، پیش و بیش از آن که بداند قتل بد است، یا چه قتلی ممدوح و چه تقلی مذموم است، می‌دانست که اولاً ربّ او علیم و حکیم است، لذا امر دور از حکمت از او صادر نمی‌گردد و ثانیاً می‌دانست که نافرمانی او، یعنی کفر و شرک و معصیت عالمانه و عامدانه که از قتل نیز تلخ‌تر و مذموم‌تر است.

 

  د – مردم معمولی، گاهی به خدا درس می‌دهند! مثلاً (به زبان حال و عمل) می‌گویند: درست است که تو فرمودی چنین کنم و یا چنان نکنم، اما درست نیست، من مصلحت نمی‌دانم، خیری ندارد، زیان دارد و ...؛ اما حتی یک مؤمن و عاقل نیز به خدا درس نمی‌دهد، چه رسد به یک نبی معصوم و آن هم حضرت ابراهیم خلیل علیه السلام. پس به محض آن که امر خدا صادر و به او ابلاغ شد، اقدام به عمل نمود.

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه