پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): اکنون تردید در چیست؟ در وعده‌ی خدا، یا ایمان اهل سنّت؟! آهنگ این پرسش، آیه را زیر سؤال برده و از چرایی عدم تحقق وعده‌ی خدا می‌پرسد. از ویژگی‌های مؤمن این است که می‌داند وعده‌ی خدا حق است و تخلف نمی‌کند.

زود مسئله را "شیعه – سنّی" نکنید، مگر این همه شیعه، همه مؤمن هستند و همه اهل "ولایت" می‌باشند؟! چند نفر از شیعیانِ عاشق امامان علیهم السلام، در مورد "ولایت و امامت"، شناخت نسبی و قابل قبولی دارند و چند نفر واقعاً شیعه [پیرو] ایشان هستند؟!

●- دقت شود که مسئله‌ی "ایمان به خداوند متعال"، با شناخت او حتی قبول وجود او بسیار متفاوت می‌باشد؛ چنان که در قرآن مجید می‌خوانیم که بسیاری از کفار و مشرکان نیز وجود "الله جلّ جلاله" را به عنوان "خالق" قبول داشته و دارند، اما در ضمن بت‌پرست، طاغوت‌پرست، هوای نفس‌نفس و ... نیز بوده و هستند.

ایمان – یک حالت و رویکرد قلبی است. ممکن است کسی به خدا ایمان داشته باشد و یا به طاغوت ایمان بیاورد. چنان که یکی به طاغوت کفر می‌ورزد و دیگری به خداوند سبحان کفر می‌ورزد.

"ایمان"، یعنی انسان خودش را در پناه کسی، از هر حیث در "امان" می‌بیند و مؤمن به خداوند متعال، نسبت به او اینگونه است.

الف – پاسخ این پرسش را خداوند متعال، خود در قرآن کریم فرموده است. می‌فرماید: بسیار فرق است بین "اسلام آوردن و مسلمان شدن"، با "ایمان آوردن و مؤمن شدن"؛ و این حقیقت، شیعه و سنّی هم ندارد؛ برخی فقط تا مسلمانی پیش آمده‌اند، یعنی با توجه به شرایط یا هر علت دیگری، "تسلیم" شده‌اند، و برخی رشد نموده، فرا رفته و ایمان نیز آورده‌اند.

«قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَلَكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمَانُ فِي قُلُوبِكُمْ وَإِنْ تُطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَا يَلِتْكُمْ مِنْ أَعْمَالِكُمْ شَيْئًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ» (الحجرات، 14)

ترجمه: عرب‌هاى باديه نشين گفتند: «ما ايمان آورده‌ايم»؛ بگو: «شما ايمان نياورده‌ايد، ولى بگوييد اسلام آورده‌ايم؛ امّا هنوز ايمان وارد قلب شما نشده است! و اگر از خدا و رسولش اطاعت كنيد، چيزى از پاداش كارهاى شما را فروگذار نمى‌كند، خداوند، آمرزنده‌ی مهربان است».

ب – بنابراین، کسی که بگوید: «أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ وَأَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ»، و واقعاً هم از روی صدق بگوید، نه برای ریا، نفاق و ...؛ مسلمان می‌شود، اما هنوز تا "مؤمن" شدن، راه زیادی دارد. حال خواه شیعه باشد و یا سنّی.

●- تشیع بسیاری از شیعیان نیز همین‌گونه است؛ یعنی بیشتر اهل بیت علیهم السلام را دوست دارند، نه این که شیعه‌ی ایشان می‌باشند. چنان که [مانند آیه‌ی فوق]، یک عده نزد امام علیه السلام آمدند و اظهار تشیع کردند، و ایشان فرمود: «نگویید شیعه‌ی شما هستیم، بلکه بگویید: دوستدار شما هستیم».

شاخصه‌های مؤمن

"مؤمن"، شاخصه‌هایی دارد که خداوند متعال به آنها در قرآن مجید تصریح نموده است؛ پس هر کسی می‌خواهد ببیند که چقدر "مؤمن" است، باید ببیند که چقدر از این شاخصه‌ها و تا چه مقدار در او هست؟ به عنوان مثال، به چند شاخصه‌ی قرآنی اشاره می‌شود:

*- «الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (الرّعد، 28)

ترجمه: آنان كه ايمان آورده‌اند، و دلهايشان به ياد خدا مطمئن (و آرام) است؛ آگاه باشيد، تنها با ياد خدا دلها آرامش مى‌يابد!

بنابراین، آن مسلمان [شیعه یا سنّی]ای که دلش با پول، قدرت، شهوت، پست، مقام، پارتی و ... آرام می‌شود، و با اندکی کم و زیادی متاع دنیا ناآرام می‌شود، "مؤمن" نیست، چه رسد به شیعه؛ اگر چه شب تا صبح "حسین حسین" بگوید؛ و یا سنّی باشد و نماز تراوی بخواند.

*- «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ * الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ * أُولَئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا لَهُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَمَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ» (الأنفال، 2 تا 4)

ترجمه: مؤمنان، تنها كسانى هستند كه هر گاه نام خدا برده شود، دلهاشان ترسان ميگردد؛ و هنگامى كه آيات او بر آنها خوانده مى‌شود، ايمانشان فزون‌تر مى‌گردد؛ و تنها بر پروردگارشان توكل دارند * آنها كه نماز را برپا مى‌دارند؛ و از آنچه به آنها روزى داده‌ايم، انفاق مى‌كنند * (آرى،) مؤمنان حقيقى آنها هستند؛ براى آنان درجاتى (مهم) نزد پروردگارشان است؛ و براى آنها، آمرزش و روزى بى‌نقص و عيب است.

هم چنین در سوره "المؤمنون"، از همان آیه‌ی یک «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ ...» به بعد، صفات و ویژگی‌های مؤمنان بیان شده است. به عنوان مثال از همین سوره می‌فهمیم: تمامی مسلمانان اهل نماز هستند، چه بسا بسیاری از نمازهای خود را اول وقت و به جماعت و یا با قرائت و آداب کامل نیز بخوانند؛ اما نماز مؤمنان متفاوت است. اول آن که در نماز خشوع دارند «الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ»؛ و دوم آن که بسیار مراقبت دارند و از نمازشان محافظت می‌کنند که خودش و آثارش از بین نرود «وَالَّذِينَ هُمْ عَلَى صَلَوَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ».

وعده‌ی خدا

پس، همه مسلمان هستند، اما همه مؤمن نیستند و این وعده‌ها همه به مؤمنان می‌باشد، چنان که در امر ظهور و قیام جهانی نیز به مؤمنان وعده‌ی خلافت در زمین را می‌دهد «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ ... / النّور، 55»

درجات

ایمان نیز مانند علم، مراتب و درجات دارد، چنان که فرمود: «درجات مؤمنانی که بدون عذر نشسته‌اند، با درجات مؤمنانی که در راه خدا جهاد می‌کنند، مساوی نیست:

«لَا يَسْتَوِي الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ غَيْرُ أُولِي الضَّرَرِ وَالْمُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ عَلَى الْقَاعِدِينَ دَرَجَةً وَكُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَى وَفَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ عَلَى الْقَاعِدِينَ أَجْرًا عَظِيمًا» (النساء، 95)

ترجمه: (هرگز) افراد باايمانى كه بدون بيمارى و ناراحتى، از جهاد بازنشستند، با مجاهدانى كه در راه خدا با مال و جان خود جهاد كردند، يكسان نيستند! خداوند، مجاهدانى را كه با مال و جان خود جهاد نمودند، بر قاعدان [ترك كنندگان جهاد] برترى (درجه) مهمّى بخشيده؛ و به هر يك از اين دو گروه (به نسبت اعمال نيكشان،) خداوند وعده‌ی پاداش نيك داده، و مجاهدان را بر قاعدان، با پاداش عظيمى برترى بخشيده است.

بنابراین، هر کسی در یک مرتبه [یک کلاس] موفق باشد، به کلاس بالاتر برده می‌شود، خدا ایمانش را زیادتر و زیادتر می‌کند و این همان معنای «وَمَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ يَهْدِ قَلْبَهُ» می‌باشد؛ اما اگر توجه نکند، غفلت کند، برای رشد ایمانی خود تلاش نکند و ...؛ بیش از اینی که هست، هدایت نمی‌شود، چون خودش نمی‌خواهد. پس ایمان نیز باید زیاد و زیادتر شود؛ چه در شیعه و چه در سنّی.

«هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ السَّكِينَةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لِيَزْدَادُوا إِيمَانًا مَعَ إِيمَانِهِمْ وَلِلَّهِ جُنُودُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا» (الفتح، 4)

ترجمه: او كسى است كه آرامش را در دلهاى مؤمنان نازل كرد تا ايمانى بر ايمانشان بيفزايند؛ لشكريان آسمانها و زمين از آن خداست، و خداوند دانا و حكيم است.

مرتبط:

فهرست (لینک) تمامی پرسش‌ها و شبهات در باره‌ی قرآن مجید که در این پایگاه درج شده است.

مشارکت و هم افزایی‌   - پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی

پرسش:

مگر خدا وعده نداده (وَمَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ يَهْدِ قَلْبَهُ)، پس چرا این همه مسلمانِ  اهل سنت که به خدا ایمان دارند، به سمت ولایت امامان هدایت نشدند و نمی‌شوند؟

پاسخ (نشانی لینک):

 

http://www.x-shobhe.com/shobhe/10398.html

 

 پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

  

  

    

کلمات کلیدی:  قرآن   آیات قرآن