پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): بی‌تردید خود این شخص نیز قرآن کریم را نمی‌خواند و احیاناً حتی همین سه آیه را نیز نخوانده است و اگر خوانده، نخواسته اندکی در متنی که به خیال خود بر آن ایراد گرفته، تأملی نماید؛ لذا او نیز این سؤال و شبهه را از جای دیگری عیناً کپی کرده است!

البته همیشه پرسش و سؤال بسیار خوب است؛ چنان که همین سؤال نیز خوب است و سبب آگاهی و توجه بیشتر می‌شود، اما پرسش و پاسخ آن فقط وقتی مفید است که برای دانستن و متذکر شدن طرح شود. لذا این پاسخ را خودتان بخوانید که بدانید، اما برای او، ابتدا بپرسید که «حالا اگر پاسخ را دانستی چه می‌شود؟ آیا صدق الله العلی العظیم خواهی گفت، یا به دنبال بهانه و ضد تبلیغ دیگری می‌گردی»؟!

روز و روزگار، در زبان فارسی و نیز زبان‌های دیگر، به معنانی متفاوتی به کار رفته و می‌رود و الزامی ندارد که حتماً مقصود زمان قابل شمارش باشد و به 24 ساعت محاسبه گردد:

روز وصل دوستداران یاد باد

یاد باد آن روزگاران یاد باد (حافظ)

ای باقی و بقای تو بی‌روز و روزگار

شد روز و روزگار من اندر وفای تو

صد روز و روزگار دگر گر دهی مرا

بادا فدای عشق و فریب و ولای تو (مولوی)

●- حال به آیاتی که به آن استناد نموده و ترجمه‌ی آنها توجه نماییم که به شرح زیر می‌باشند:

«وَيَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَإِنَّ يَوْمًا عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ» (الحج، 47)

ترجمه: آنان از تو تقاضای شتاب در عذاب می‌کنند؛ در حالی که خداوند هرگز از وعده خود تخلّف نخواهد کرد! و یک روز نزد پروردگارت، همانند هزار سال از سال‌هایی است که شما می‌شمرید!

توضیح: کفار و مشرکین، چون هم جاهل و هم متکبر می‌باشند، ضمن تکذیب، استهزاء (مسخره) نیز می‌کردند و می‌گفتند: «تو می‌گویی اگر کافر و مشرک بمانیم، معذب خواهیم بود! خب حالا ما هم کافریم و هم مشرک، پس بگو عذاب هر سریع‌تر برسد – اگر امروز کفر ورزیدیم، همین امروز یا فردا، باید عذاب برسد».

خداوند سبحان پاسخ می‌دهد که زیاد عجله نکنید، چون خداوند خلف وعده ندارد و این عذاب حتماً به شما می‌رسد. منتهی برای خداوند متعال، زمان به این شکلی که برای شما از گردش شب و روز به نظر می‌رسد، مطرح نیست. "یوم" نزد او یک دوره است و این دوره‌ای که او می‌فرماید: «یک روز یا یک روزی»، می‌تواند به محاسبه شما هزار سال هم طول بکشد.

«يُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ ثُمَّ يَعْرُجُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ» (السجده، 5)

ترجمه: امور این جهان را از آسمان به سوی زمین تدبیر می‌کند؛ سپس در روزی که مقدار آن هزار سال از سال‌هایی است که شما می‌شمرید بسوی او بالا می‌رود.

توضیح: در این آیه به دو نکته‌ توجه داده است، اول آن که تدبیر امور، سیر نزولی دارد و از آسمان به زمین است. به تعبیری از "عرش" نازل می‌گردد. سپس به سیر صعودی اشاره نموده و فرموده که همه چیز در نهایت به سوی او در یک روز بالا می‌رود (يَعْرُجُ إِلَيْهِ)، البته نه بالا رفتن فیزیکی. اما این یک روز نیز از روزهای شما نیست و اگر بخواهید برای امکان تصوری از آن، زمانی را در نظر بگیرید، مانند هزار سال نزد شما می‌باشد.

«‌تَعْرُجُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ‌» (المعارج، 4)

ترجمه: فرشتگان و روح، در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى «او» بالا مى‌روند.

توضیح: در این آیه به عروج ملائکه و روح در یک روز اشاره دارد که مدتش به حساب شما، پنجاه هزار سال می‌شود.

ملائکه و روح، یک چیز نیستند، چنان که ملائکه را جمع به کار برده و روح را "مفرد" به کار برده است، یعنی خودش موجودی مستقل است. چنان که در سوره قدر نیز فرموده: « تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ».

این فرشتگان و روح، در طبقات گوناگونی آسمانی جای دارند که به انجام امور محوله از سوی پروردگار عالم مشغولند و البته بسیاری از آنها به زمین نیز نزول دارند. چنان که وحی به انبیا یا الهام به تمامی آحاد بشر را می‌آورند – روزی را تقسیم می‌کنند – اعمال را ثبت می‌کنند – حفاظت می‌کنند – جان را به هنگام مرگ می‌گیرند – و تمامی اموری که مربوط به تمامی موجودات، اعم از جامد، گیاه، حیوان، جن و انسان می‌باشد را به انجام می‌رسانند.

هنگام برپایی قیامت، مأموریت اینها نیز به پایان می‌رسد و همانگونه که انسان‌ها از اول تا آخر، محشور می‌گردند، آنها نیز از تمامی آسمان‌ها و زمین، به سوی او می‌روند، در یک روزی که طولش به محاسبه ما، پنجاه هزار سال می‌باشد.

بی‌تردید، فرشتگان و روح، آخرین موجوداتی می‌باشند که از زمین و آسمان‌ها جمع شده و به سوی او می‌روند، چرا که سایر تحولات آخرتی در زمین و آسمان‌ها نیز توسط آنان به انجام می‌پذیرد. لذا پس از همه مأموریت‌ها که به اتمام رسید، نوبت به عروج خودشان می‌رسد.

فرمود: عالم هستی مانند یک کتابی است که باز شده، صفحه به صفحه معلوم می‌گردد و در نهایت دوباره جمع شده و دو جلد این کتاب روی هم آید و بسته می‌شود. آنگاه است که کتاب عالم آخرت باز می‌شود.

ادوار و ایام گوناگون آخرتی:

به همین کره زمین نگاه کنید. تا جایی که علم امروز کشف کرده است، بیش از 4.5 میلیارد سال از عمر زمین می‌گذرد و دوره‌ها (ایام) گوناگونی را سپری نموده است که هر کدام چند میلیون یا چند صد میلیون سال طول کشیده است.

بدیهی است که عظمت جهان هستی (اعم از مادی و غیر مادی)، به مراتب بزرگتر از زمین است و دوره‌ها (ایام) متفاوت بیشتری را سپری نموده است و نیز در پیش دارد.

بنابراین، بسته شدن کتاب این عالم و گشوده شدن کتاب عالم آخرت، یا آغاز حیاتی دیگر، حادثه‌ای نیست که ناگهان و ظرف یک ثانیه (به حساب ما) رخ دهد، بلکه آن نیز مراحل و مراتب گوناگونی دارد، اتفاقاتی دارد که هر یک پس از دیگری رخ می‌دهند و هر کدام دوره‌ای دارند. در یک مرحله، آن دوره‌ به حساب ما هزار سال است و در مرحله دیگر، دوره‌ی یک روزه‌ی آن به حساب ما پنجاه هزار سال می‌باشد. مثل این است که گفته شود: کره زمین، چند عصر یخبندان را پشت سر گذاشته است – شاید در هر صد هزار سال، یک چنین دوره‌ای به وجود آمده باشد – گاهی یک دوره هزار سال و گاهی چند هزار سال طول کشیده است. گفته می‌شود که از آخرین دوره‌ی یخبندان زمین، 11 هزار سال می‌گذرد و شاید در گستره‌ی تحقیقات آتی، سنوات دیگری به دست آید.

دقت در آیات فوق:

نباید آیات قرآن کریم (و البته هیچ متن دیگری) را با اشتراک یک کلمه در چند آیه، با هم مقایسه نمود، بلکه باید "اشتراک موضوع" نیز باشد. اگر کسی بگویید: فاصله تهران تا قم 120 کیلومتر و تهران تا اصفهان 400 کیلومتر است، دیگر کسی اعتراض نمی‌کند که چرا یک جا گفتید 120 کیلومتر و جای دیگر گفته‌اید: 400 کیلومتر.

یک – در آیه اول، سخن از عذابی است که بر آن تعجیل نمودند، و فرمود: در یک روز به شما می‌رسد، روزی که به حساب شما هزار سال است. حال اگر فرض کنیم که مقصود همان روز بردن کفار و معاندین به جهنم باشد، هزار سال طول می‌کشد، اما شاید رسیدن به همین مرحله در توقفات دیگر محشر و حساب و کتاب، حتی چند ده هزار سال نیز طول بکشد.

دو – آیه دوم درباره بازگشت امور است، نه ورود به جهنم یا ...، که فرمود آن نیز در یک روز (یک دوره) است که به حساب شما هزار سال می‌شود.

سه – آیه‌ی سوم، به هیچ کدام از این مراحل اشاره ندارد، بلکه در خصوص عروج ملائکه و روح از آسمان‌ها و محل‌های مأموریت خود در این عالَم، به سوی عالمَ آخرت می‌باشد، که این روز به حساب شما، پنجاه هزار می‌باشد.

بنابراین، هر آیه، در مورد دوره‌ی کاری مستقل و موضوعی جداگانه بحث می‌نماید.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

پرسش:

در کانال ضد تبلیغی تلگرامی پرسیده: چرا طول روز آخرتی به حساب دنیا، در دو آیه هزار سال بیان شده و در یک آیه پنجاه هزار سال؟!

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9395.html

 

 

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

  

 

کلمات کلیدی:  قرآن   آیات قرآن