ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: در واقع برای اثبات مدعا، به این آیه متوسل شده است؛ پس آیا باز هم توسل را رد می‌کند؟!

متن و ترجمه آیه مبارکه که پس از چند تذکر به شرح آن در خصوص ارتباطش با توسل می‌پردازیم، به شرح ذیل می‌باشد:

« أَلَا لِلَّهِ الدِّينُ الْخَالِصُ وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى إِنَّ اللَّهَ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ فِي مَا هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ كَاذِبٌ كَفَّارٌ» (الزّمر، 3)

ترجمه: آگاه باشيد كه آيين و اعتقاد و طاعت خالص از آن خداست، و كسانى كه به جاى خدا سرپرستان و اربابى (از فرشتگان و اجنّه و قدّيسين بشر و ...) اتخاذ كرده‏اند، (و مى‏گويند) ما آنها را نمى‏پرستيم جز براى آنكه هر چه بيشتر ما را به خدا نزديك كنند، همانا خداوند ميان آنها (و مؤمنان) در آنچه اختلاف مى‏‌نمايند (در روز قيامت) داورى خواهد كرد، البته خداوند كسانى را كه دروغگو و كافر و ناسپاسند هدايت نمى‏كند.

الف – کسانی که به نام اهل سنّت توسل را نفی و رد می‌کنند، یا اصلاً سنّی نیستند و یا بدون علم و مطالعه، علما، فقها، محدثین و حکمای خود را رد و نفی می‌کنند، چرا که توسل در اهل تسنن نیز مانند تشیع، یک اصل قبول شده و اجتناب ناپذیر می‌باشد. چه توسل به معصومین علیهم‌السلام، چه غیر معصوم، چه مرده و چه زنده. در این خصوص مطالب بسیاری با مستنداتِ محکمِ اهل سنت درج شده که اگر کلمه «توسل» را در بخش جستجو در سایت درج و کلیک نمایید، در اختیار قرار می‌گیرد.

ب – کسانی که توسل را با چنگ انداختن به هر تفسیر به رأی و یا حدیث جعلی رد می‌کنند، متوجه نیستند که اساساً برای اثبات ادعای خود، به هزاران وسیله، از جمله تفسیر به رأی یا حدیث جعلی و یا مثال‌های غلط و یا اینترنت و ...، متوسل شده‌اند. پس از توسل چاره‌ای نیست.

ج – اگر خداوند منّان به کسی فیض بی‌واسطه و مستقیم و بدون وسیله داده است، او برود و بدون واسطه و توسل به وسایل مربوطه، آن فیض را کسب نماید و به ما نیز بیاموزد که چگونه بدون توسل به هیچ وسیله‌ای، خدا را عبادت کرده یا کسب فیض نموده است؟!

پس، چه بدانند و چه ندانند، چه بخواهند و چه نخواهند، چه خوششان بیاید یا نیاید، در هیچ امری (چه مادی و چه معنوی – چه امور روزمره و چه عبادی) چاره‌ای از توسل نیست؛ آن چه تقبیح شده است، توسل به آن چیزی است که خدا آن را وسیله‌ی تقرب به خودش قرار نداده است، وگرنه خود او به مؤمنین‌اش فرمود که برای رشد و تقرب به او وسیله بجویید:

« يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَابْتَغُواْ إِلَيهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُواْ فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ » (المائده، 35)

ترجمه: اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! از خدا بترسيد و [براى تقرب‏] به سوى او وسيله بجوييد و در راه او جهاد كنيد، باشد كه رستگار شويد.

آیه 3 از سوره الزّمر:

در این آیه، تا آنجا که هشدار و تذکر و تعلیم می‌دهد که دین خالص از آن خداست و برای خداست که شک و شبهه‌ای وجود ندارد، اما قسمت بعد که می‌فرماید: « وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء » و می‌افزاید: « مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى »، مستمسک قرار گرفته است.

*- شاید نمی‌دانند و یا نمی‌خواهند بفهمند که « مِن دُونِهِ » یا «مِن دونِ الله»، یعنی چه؟ آیا غیر خدا، غیر امر خدا، غیر راه خدا، غیر آموزه‌های قرآن و اسلام «مِن دونِ الله» است، یا هر رجوع و توسل به هر کسی یا هر چیزی یا هر عملی که خدا امر به آن نموده نیز «مِن دونِ الله» است و اینها مستقیماً فقط با ذات مقدس باریتعالی ارتباط دارند، آن هم بدون وسیله؟!

مثلاً: اگر خداوند فرمود: ولی شما الله و (در امتداد، ظهور و تحقق آن) رسول الله است، رسول الله (ص) «مِن دونِ الله» می‌شود؟!

*- اگر فرمود: هر کس از رسول اطاعت کند، از خدا اطاعت کرده است، این اطاعت را «مِن دونِ الله» می‌نامند؟! اگر فرمود: اطاعت کنید از خدا و رسول و اولی‌الامرتان و اختلافات را به ایشان بازگردانید، آن را «مِن دونِ الله» می‌خوانند؟! آیا اینها می‌خواهند به خدا هم درس توحید بدهند(؟!)

*- در آیه فوق می‌فرماید: عده‌ای بدون خدا اولیایی می‌گیرند (اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء) و سپس آن اولیای من درآوردی را که خودشان نصب کرده‌اند، می‌پرستند! و سپس مدعی می‌شوند که این پرستش ما به خاطر قرب بیشتر به خداست.

حال اگر کسی رسول خدا و یا امیرالمؤمنین و معصومین علیهم‌السلام را به امر خدا که از طریق رسولش ابلاغ گردیده است، «ولیّ» گرفت، « مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء » می‌شود. ثانیاً کدام یک تا به حال مدعی شده‌اند که ما اینها را می‌پرستیم (نَعْبُدُهُمْ)؟!

بله، اگر کسی قرآن، کعبه، پیامبر عظیم‌الشأن، امیرالمؤمنین، خانم فاطمه زهراء، ائمه معصومین علیهم‌السلام، و هم چنین نماز، روزه، جهاد و سایر عبادات را که همه وسیله‌ای هستند برای تقرب، بپرستد، مشرک می‌شود. اما کی می‌پرستد؟!

پس نه تنها معنا و مفهوم توسل برای قرب (مثل نماز که قربة الی الله اقامه می‌شود) را نمی‌فهمند و به همین دلیل در عین رد توسل، خودشان به هر وسیله‌ای برای عناد و لجاج متوسل می‌شوند، بلکه معنای آیات را نیز حتی روخوانی هم نمی‌کنند و بعد به ترجمه غلط و تفسیر به رأی آن آیه متوسل می‌شوند تا توسل به اهل عصمت علیهم السلام را رد کنند! و البته جدا شدن از آنان که «تراجمة وحی الله» هستند، همین عواقب را هم دارد. معلم را که کنار بگذارند، از علم و کتاب هیچ نخواهند فهمید و راهنما را که کنار بگذارند، به بیراهه می‌روند.

مرتبط (لینک):

*- آیا توسل در منابع اهل سنت نیز مورد تأیید و تأکید قرار گرفته است؟ حجت و دلیل عقلی، استنادی از قرآن کریم و روایاتی مورد قبول برادران اهل سنت می‌خواهم.

*- اهل سنت در مورد زیارت حرم‌ها، اهل قبور و یا کارهایی مانند بوسیدن و دست کشیدن، اشکالات بسیاری بر ما وارد می‌کنند و مدعی هستند که شرک است! مباحث را می‌دانم، اما مستنداتی از احکام اهل سنّت لازم دارم.

 

 

 

کلمات کلیدی:  قرآن   دعا   توسل   سوره زمر