پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

افراط و تفریط، در هیچ امری درست نیست.

زود خسته شدن، ممکن است دلایلی متفاوتی داشته باشد که از جمله کمبود ویتامین‌ها و ... می‌باشد، لذا باید به سلامتی و بهداشت و چگونگی خورد و خوراک و ساعات استراحت یا خواب و ... برای بدن نیز توجه و رعایت نمایید.

"راحت و لذت طلبی"، یک حالت روحی و روانی می‌باشد، اما "خستگی" مربوط به بدن است، و بدن را باید تمرین داد. به عنوان مثال، حتماً روزی پانزده دقیقه نرمش و نیز حتی شده فقط ده دقیقه پیاده‌روی را در برنامۀ روزانه بگنجانید؛ و خلاصه اجازه ندهید که بدن شما تنبل شود. رسیدن به راحتی و لذت نیز مستلزم تلاش و زحمت است و با تنبلی سازگاری ندارد. تمامی تلاش‌ها برای رشد علمی، اختراعات، صنایع و ... برای زندگی بهتر، راحت‌تر و لذت‌بخش‌تر می‌باشد.

 

راحت و لذت طلبی

ابتدا دقت کنیم که اصل هیچ یک از حالات، توان‌ها، استعدادها، مشتهیات، خوشایندها و میل‌هایی که خداوند علیم و حکیم، در وجود ما نهادینه کرده‌ است، نه تنها بد نیست، بلکه خوب، خیر و لازمۀ حیات دنیوی و رشد، کمال و سعادت دائمی در حیات اخروی ما می‌باشد.

از جمله این خوشایندها و امیال، "راحت و لذت طلبی" می‌باشد؛ بی‌تردید اگر این میل و خوشایند در انسان وجود نداشته باشد، نه کسی در دنیا انگیزه‌ای برای کار، تلاش، فراهم نمودن وسایل و خلاصه تفکر برای معاش خواهد داشت، نه کسی زحمتی را متقبل خواهد شد و نه کسی میل و رغبتی به "بهشت" پیدا می‌کند که به خاطر رسیدن به آن تلاشی نماید.

در آیات قرآن کریم تصریح شده که "بهشت"، جای "راحت و لذت" است؛ هم راحت و لذت روح و هم راحت و لذت بدن. در بهشت هم مراتبی چون "مقام محمود" و لذاتی چون "لقاء الله" و همجواری با انبیا، امامان و اولیای الهی وجود دارد و هم سلطنت بر ملکی عظیم و ...، که همه "راحت و لذت" برای روح می‌باشند، و متقابلاً حزن و اندوه، ترس و نگرانی نیز وجود ندارد که همه آزار روح می‌باشند – هم چنین از زیبایی‌های دیدنی، شنیدنی، و لذت‌های خوردنی، آشامیدنی، قصور، حور، ازدواج و ... وجود دارد که همه "راحت و لذت" برای بدن بهشتی می‌باشد.

پس، اصل میل به "راحت و لذت" نه تنها بد و مذموم نیست، بلکه بسیار لازم و خوب می‌باشد.

مصادیق:

اما، به انسان عقل، قلب، فطرت، علم، وحی، کتاب، پیامبر، امام، قوۀ اختیار و انتخاب و نیز اراده داده شده، تا "راحت و لذت" را درست تشخیص دهد؛ حدودش را بشناسد و درست استفاده نماید، تا سبب رشد، کمال و ارتقای مراتب وجودی‌اش گردد.

●- گردش در طبیعت [سیر و سیاحت]، لذت دارد – خوابیدن، خوردن و آشامیدن نیز راحتی می‌آورد و لذت دارد – تفریح، نشاط‌آور و لذت‌بخش است، و البته بسیار لازم و ضروری برای سلامت روان و بدن نیز می‌باشد، چنان که امام باقر علیه السلام، برنامه‌روزانه را به چهار بخش تقسیم نمودند، و اولین آنها را "تفریح" بیان داشتند.

اما، حال در نظر بگیرید که کسی بخواهد تمام عمر مفید خود را به گردش و سیاحت اختصاص دهد – شبانه روز مشغول خوردن و خوابیدن باشد – به جز تفریح، هیچ هدف، برنامه، انگیزه و کاری نداشته باشد و ...؛ بدیهی است که نه تنها به رشد و کمالی نمی‌رسد، بلکه به سرعت افسرده شده و بدنش بیمار می‌شود.

اگر کسی، مصداق درستِ "راحت و لذت" و محدوده‌های هر کدام را نشناسد – اگر کسی فساد را تفریح قلمداد نماید – اگر کسی ارتکاب به گناهان را "لذت" ببیند – اگر کسی سطح‌نگر و ظاهربین باشد و دلش را به زودگذرها، آن هم بدون توجه به نتایج و عواقبش خوش کند - اگر کسی به آیندۀ نزدیک و دور زندگی دنیویش فکر نکند – اگر کسی از آخرت خویش غفلت ورزد و ...، چه سرنوشت ناراحت کننده و عذاب‌آوری در دنیا و آخرت خواهد داشت؟!

بنابراین، توجه و تفکر به هر کاری و نتایج و عاقبتش، هدفگذاری و برنامه‌ریزی، عمل صالح، اقدام به موقع، رعایت حدود، رسیدن به تمامی ابعاد وجودی و تلاش برای شکوفایی استعدادها و ...؛ سبب می‌شود تا آدمی اولاً بفهمد "راحت و لذت" چیست و کدام است؟ و ثانیاً طول بقا و محدوده‌هایش کدام است؟ و ثالثاً چگونه باید به آنها دست یابد.

نکته:

یک - همانگونه که "راحت و لذتِ" حیوان با انسان فرق دارد؛ راحت و لذت روح و بدن نیز متفاوت است؛ و همانگونه که حیوان هیچ گاه راحت و لذت انسان را درک نمی‌کند، کسی که مزۀ "راحت و لذتِ" روحی و روانی را درک نکرده و نچشیده باشد، هرگز تفاوتش با "راحت و لذتِ" بدن را نخواهد فهمید.

تلاش برای افزایش و عمق معرفت و شناخت، "راحت و لذتِ" روحی دارد، اما برای بدن زحمت دارد - مطالعه برای کسب علم، چشم را خسته می‌کند، چه بسا ذهن را هم خسته کند، اما سبب رشد، تکامل و لذت روح می‌شود – حتی نماز برای بدن کار راحتی نیست، چه رسد به روزه، حج یا جهاد فی سبیل الله در میادین گوناگون علمی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، جنگ نرم و قتال و جنگ میدانی؛ اما روح آدمی را تا اعلی علیین ارتقا می‌بخشند و این رشد و تکامل در مراتب وجودی، بسیار لذت‌بخش و البته راحتی‌آور است.

دو – رویکرد عملی به "راحتی و لذت طلبی"، مستلزم برخوداری از امکانات لازم می‌باشد. البته مقصود این نیست که افراد حتماً ثروتمند باشد و درآمدهای بادآورده داشته باشند، بلکه هر کسی به نسبت خودش.

منتهی صرف برخوداری از ثروت و مکنت، دلیل این رویکرد نادرست نمی‌باشد، بلکه به قول امام خمینی رحمة الله علیه، رویکرد "مرفهین بی‌درد" می‌باشد.

بنابراین، اگر کسی ثروتمند باشد، اما انسان باشد، مسلمان باشد و مؤمن باشد، سطحی‌بین، خودنگر و متکبر نباشد، اطرافیان دور و نزدیک خود را نیز می‌بیند و "درد دیگران" را درد خودش می‌بیند و به آنها رسیدگی می‌کند، تا "راحت و لذت" روحانی، معنوی و فواید دنیوی و اخروی نیز بهره‌مند گردد.

سه – دقت شود که زندگی مجازی در فضای مجازی، نه تنها آدمی را تنها، افسرده، بیمار و خیالاتی می‌کند، بلکه "راحت و لذتِ" واقعی را از او گرفته و به جایش "راحت و لذت" بدلی، جعلی و مجازی را جایگزین می‌کند! بنابراین، حضور در فضای مجازی نیز باید هدفمند، برنامه‌ریزی شده، به حد نیاز و محدود باشد، تا آدمی بتواند به زندگی واقعی نیز توجهی داشته باشد.

مشارکت و هم افزایی – پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی.

پرسش:

در راحت‌طلبی و لذّت‌طلبی به حدّ افراط رسیدم، تا کمی کار می‌کنم، خسته میشم و دلم هوس راحتی و لذّت میکنه، چطور این مشکل را برطرف نمایم؟ 

پاسخ (نشانی لینک):

http://www.x-shobhe.com/social/11206.html 

 

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون