پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

مهم است که زیبایی، تفاوت، خرابی و ... را چگونه تعریف کنید و در چه ببینید؟

ابتدا و البته همیشه، دقت داشته باشید که دنیا، بهشت نیست که بتوانید کاری کنید در آن دچار هیچ غم و اندوهی (حزنی) و هیچ ترس و نگرانی (خوفی) نگردید؛ «وَلَا خَوْفٌ عَلَیهِمْ وَلَا هُمْ یحْزَنُونَ - و نه بیمى بر آنان است و نه اندوهگین مى‌‏شوند» (البقره، 277 و ...)، ویژه اهل ایمان و عمل صالح می‌باشد، آن هم در بهشت.

دنیا، پل گذر و دار فانی می‌باشد - دنیا محدود است و هر نعمتی که در آن داده شود، یا خودش می‌رود و یا انسان از آن عبور می‌کند؛ مانند نعمت کودکی، جوانی و عُمر؛ یا نعمت سلامتی، یا نعمت ثروتی که ناگهان به پایان می‌رسد و یا آدمی می‌میرد و آن را برای دیگران می‌گذارد و ...!

●- اما، قواعد و دستورالعمل‌هایی برای برخورداری از زندگی پاک [حیات طیبه] و نیز گذر سالم از مشکلات و اندوها و در نهایت رشد، کمال و رسیدن به سعادت ماندگار و ابدی وجود دارد.

الف - از آنجا که خالق، مالک، رازق و ربّ (صاحب اختیار و تربیت‌ کنندۀ امور)، خداوند سبحان می‌باشد و ما حتی مالک نفع و ضرر خود نیز نمی‌باشیم، «دعا - خواندن او درخواست از او» بهترین و مطمئن‌ترین وسیله برای گذر سالم و رسیدن به سعادت می‌باشد.

دقت شود که معنای مالک نبودن ما، حاکمیت «جبر محض» نیست، بلکه خداوند منّان، نیازهایی را بدون درخواست بندگانش می‌دهد، و نعماتی را نیز منوط به خواست بندگانش نموده است، لذا چه در قرآن مجید و چه در احادیث، بر «دعا - خواندن او درخواست از او» بسیار تأکید شده است.

*- چه خوب و لازم است که از یک هفته پیش از تحویل سال نو، هر روز دقایقی در مضمون «دعای تحویل» دقت شود و هنگام تحویل، با توجه، اخلاص و معرفت، خوانده شود.

ب - «شکر نعمت»، از اهمّ امور می‌باشد. وقتی خداوند منّان نعمتی را می‌دهد، آغاز است و نه پایان؛ یعنی این نعمت، تازه سرآمد نعمت‌های بعدی می‌باشد. اگر بنده شاکر باشد، آن را زیاد می‌کند و اگر نباشد، نه تنها نعمات بعدی به او نمی‌رسد، بلکه چه بسا همان نعمت، برای نقمت شود و سبب ضرر و زیانش گردد! (پیوند - مطالعه نمایید)، چنان که فرمود:

«وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّكُمْ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ» (ابراهیم علیه السلام، 7)

- و آنگاه كه پروردگارتان اعلام كرد كه اگر واقعا سپاسگزارى كنید [نعمت] شما را افزون خواهم كرد و اگر ناسپاسى نمایید قطعاً عذاب من سخت‏ خواهد بود.

نعمت اسلام، قرآن مجید، ولایت، نماز، روزه، توفیق عبادت و اطاعت از امر و نهی الهی، بزرگترین نعمات می‌باشند و ضامن گذر سلامت از دنیا و رسید به سعادت ابدی می‌باشند، اما در مورد همین قرآن کریم فرمود: «وَلَا یزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلَّا خَسَارًا - و ستمگران را جز زیان نمى‌افزاید» (الإسراء، 82)؛ چرا که ظالم، نعمت را تبدیل به نِقمت می‌کند!

ج - «استغفار»، یعنی: «طلب بخشش (عفو) و پوشش (مغفرت) از خداوند ارحم الرّاحمین.

دقت شود که «اصل علیّت»، بر تمامی عالم حاکم است؛ بنابراین، کارهای درست و خوب، نتایج خوب و مطلوبی دارند و کارهای نادرست و بد، نتایج نامطلوب و بدی به دنبال دارند؛ البته دنیا، آخرت نیست که آخر کار باشد و نتایج کامل هر کاری به انسان بر گردد؛ بلکه خداوند متعال، بسیاری از گناهان را حتی بدون این که بندگانش استغفار و توبه‌ای کرده باشند می‌بخشد و مهلت نیز می‌دهد و تمامی گناهان را به شرط استغفار (طلب مغفرت) و توبه (بازگشت از گناه به سوی او) می‌بخشد و پوشش می‌دهد:

«قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ» (الزّمر، 52)

- بگو اى بندگان من كه بر خويشتن زياده‏ روى روا داشته‏‌ايد از رحمت‏ خدا نوميد مشويد در حقيقت ‏خدا همه گناهان را مى‌‏آمرزد كه او خود آمرزندۀ رحیم است.

هنگامی که گناهان را مشمول عفو و مغفرت قرار داد، بالتبع آثار سوءاش را مرتفع می‌سازد و حتی سیئه (بدی) را مبدل به حسنه (خوبی) می‌نماید؛ چنان که فرمود:

«إِلَّا مَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا فَأُولَئِكَ یبَدِّلُ اللَّهُ سَیئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِیمًا» (الفرقان، 70)

- مگر كسى كه توبه كند و ایمان آورد و كار شایسته كند پس خداوند بدیهایشان را به نیكی‌ها تبدیل مى‌‏كند و خدا همواره آمرزندۀ رحیم است.

از جمله عباداتی که سبب می‌شود تا خداوند متعال بدی‌ها را مبدل به خوبی‌ها سازد، «نماز» است که «حَسَنِه» می‌باشد و حسنه، «سَیّئه» را می‌زداید؛ چنان که فرمود:

«وَأَقِمِ الصَّلَاةَ طَرَفَی النَّهَارِ وَزُلَفًا مِنَ اللَّیلِ إِنَّ الْحَسَنَاتِ یذْهِبْنَ السَّیئَاتِ ذَلِكَ ذِكْرَى لِلذَّاكِرِینَ» (هود علیه السلام، 114)

- و در دو طرف روز [=اول و آخر آن] و نخستین ساعات شب نماز را برپا دار زیرا خوبی‌ها بدی‌ها را از میان مى‌‏برد؛ این براى پندگیرندگان پندى است.

*- دقت شود که «إِنَّ الْحَسَنَاتِ یذْهِبْنَ السَّیئَاتِ - خوبی‌ها بدی‌ها را از میان مى‌‏برد»، یک قانون کلّی در نظام علیّت، به ربوبیّت او می‌باشد؛ پس اهتمام به کارهای خوب، سبب از میان برداشته شدنِ کارهای بد و آثارشان می‌گردد.

مهم:

دقت شود که خداوند متعال دوست دارد بنده‌اش در هیچ شرایطی و هیچ امری، متکبر و خود‌نگر نباشد، بلکه بصیرت و وسعت نظر داشته باشد و هنگام دعا و درخواست هر خیری و نیز هنگام استغفار و درخواست هر بخشش و پوششی، دیگران را نیز در نظر بگیرد. بدیهی است که استغفار برای دیگران و عموم، بلاها را از عموم دفع نمی‌نماید.

د - «توکل» یعنی: «وقتی مالک و ربِّ چیزی نیستی، منم منم نکن، چشمت به دست دیگران نباشد و کار را به او واگذار کن» و البته معنایش این نیست که انسان دست روی دست بگذارد و بگوید: «به او واگذار نمودم»، بلکه یعنی به خدا تکیه کند، از او بخواهد و خودش سعی در اطاعت از اوامر و نواهی الهی نماید؛ آن وقت خداوند سبحان، وکیل او می‌شود و کارش را اصلاح می‌کند.

«وَیرْزُقْهُ مِنْ حَیثُ لَا یحْتَسِبُ وَمَنْ یتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَیءٍ قَدْرًا» (الطلاق، 3)

- او را از جائی كه گمان ندارد روزی می‏دهد، و هر كس بر خداوند توكل كند كفایت امرش را می‏كند، خداوند فرمان خود را به انجام می‏رساند، و خدا برای هر چیزی اندازه‏‌ای قرار داده است.

د - «توسل» یعنی: برای رشد، کمال، قُرب به خداوند سبحان و سعادت دنیا و آخرت خود، «وسیله» بجوید و به آن متوسل شود؛ چنان که فرمود:

«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَیهِ الْوَسِیلَةَ وَجَاهِدُوا فِی سَبِیلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ» (المائدة، 35)

- ای كسانی كه ایمان آورده‏‌اید پرهیزگاری پیشه كنید و وسیله‏‌ای برای تقرب به خدا انتخاب نمائید و در راه او جهاد كنید باشد كه رستگار شوید.

*- این آیه، متذکر می‌گردد که اولاً هدف غایی در هر امری، باید قرب به خداوند متعال باشد و ثانیاً آدمی به هیچ هدفی نمی‌رسد و حتی نزدیک هم نمی‌شود، مگر با توسل به وسائل متناسبش. آدمی بدون وسایل و توسل به آنها، حتی نمی‌تواند نفس بکشد و یا یک جرعه آب بنوشد، چه رسد به طی مسیر رشد، کمال و قُرب.

توسل به اهل عصمت علیهم السلام، در رأس توسلات قرار دارد، اما دقت شود که از اقامۀ نماز گرفته تا تلاوت قرآن مجید و همچنین تفکر، تعقل، برنامه‌ریزی، کار، تلاش (سعی) و جهاد (تلاش دشمن‌ستیز) و خلاصه هر چه هست، وسیله برای رسیدن و تحقق اهداف می‌باشد. پس مؤمن، به آن چه خداوند متعال امر به اتصال و توسل به آنها نموده، وصل می‌شود.

«وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ» (الرّعد، 21)

- و آنان که به آن چه خداوند امر به اتصال آنها نموده وصل می‌شوند و از پروردگارشان می‌‌ترسند و از سختی حساب بیم دارند.

قدر

«قدر»، یعنی «اندازه» و «قدر شناسی»، یعنی انسان باید اندازه‌ها را بشناسد و رعایت کند، تا دچار غفلت، اسراف یا افراط و تفریط نگردد.

«شب قدر»، شب اندازه‌هاست؛ یعنی مواضع و اعمالی که در گذشته انجام شده، سبب بروز حوادث و اتفاقاتی در سال پیش رو می‌گردد؛ به عنوان مثال: اگر کاری مقدر کرده بود که امسال حادثۀ ناگواری پیش آید، صدقه‌ای سبب شده تا آن بلا مرتفع گردد - یا اگر دعایی به استجابت نزدیک شده بود، گناه یا ظلمی، یا ناشکری و هدر دادن نعمت سابق، مانع از استجابت می‌گردد و ... .

«شب‌های قدر»، در ماه مبارک رمضان قرار گرفته که همه میهمان خدائیم - ضربت و شهادت امیر مؤمنان علیه السلام نیز مصادف با شب‌های قدر است که سبب اتصال بیشتر به امام در این شب‌ها می‌گردد - نَفَس مؤمن در این ماه تسبیح و خوابش عبادت است؛ پس باید ماه مبارک رمضان و شب‌ها قدر را قدر بدانیم و بخواهیم که مقدرات ما را به خیر دنیا و آخرتمان تقریر و قضا (حتمی شدن مقدرات) نماید.

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما؛ متشکریم.

پرسش:

با توجه به نزدیک بودن سال 1402، می‌خواهم بدانم چه کنیم تا به لحاظ فردی و اجتماعی، سالی زیبا و متفاوت داشته باشیم و آن چه سالمان را خراب و ما را اندوهگین می‌کند، از پیش رو برداریم؟

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/Tawassul/12418.html

 

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   دعا   توسل