پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه): 

آیا جامعه انسانی که خداوند سبحان خالق، رب، بصیر و علیم به آن است، محدود به ایران و دانشگاه و ... می‌شود و یا تمامی آحاد مردم در جهان را شامل می‌گردد؟!

در این عالم، قتل، جنگ، چپاول، تجاوز، کودک‌کُشی، فقر، قحطی، بیماری، فساد، فحشا و ... بوده و هست؛ حال آیا به جای آن که انگشت اتهام را به سوی خود (بشریت) بگیریم، بپرسیم: «خدا چرا کاری نمی‌کند؟!»، یا با عصیان کامل، هر کاری که دلمان خواست را انجام دهیم و بپرسیم: «حالا خدا می‌خواهد چه کند؟!» در حالی که دنیا دار آخرت نیست و اینجا نیز بهشت نیست و به آدمیان در اموری اختیار داده شده است و همین امر تزاحم‌ها را ایجاد می‌کند. بلکه باید بپرسیم: «خداوند سبحان، چه دستور العمل‌هایی داده که چنین نشود؟» و بعد بپرسیم: «ما (بشر) چقدر اطاعت و رعایت می‌کنیم؟

عذاب

برخی گمان می‌کنند که خداوند متعال، در جایی آن بالا بالاها نشسته و منتظر است تا بندگانش خلافی کنند و آنها را از جایی دیگر عذاب کند و حتی گمان دارند که عذاب جهنم، چیزی جدای از حقیقت مواضع نادرست و عملکرد خطای خودشان می‌باشد!

اما، حقیقت این است که عذاب متناسب با گناه و شعاع اثر آن، در دل خود گناه می‌باشد که برخی از آثارش در دنیا ظاهر می‌شود و صورت تمام و کامل آن، در آخرت که پرده‌ها کنار می‌رود، دیده می‌شود و بر عاملش مترتب می‌گردد.

در قرآن کریم می‌خوانید که جهنم هم اکنون نیز بر کافران احاطه دارد - همگان از پل صراطی که از روی جهنم می‌گذرد، عبور می‌کنند، برخی همین‌جا سقوط می‌کنند و برخی دیگر به سلامت عبور می‌کنند - می‌خوانید که عده‌ای در همین دنیا آتش به شکم‌های خود می‌ریزند، اما نمی‌فهمند که با خود چه می‌کنند؟! و البته «ایمان و عمل صالح» نیز چنین می‌باشد.

«إِنَّ الَّذِینَ یكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَابِ وَیشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا أُولَئِكَ مَا یأْكُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا یكَلِّمُهُمُ اللَّهُ یوْمَ الْقِیامَةِ وَلَا یزَكِّیهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ» (البقره، 174)

- كسانی كه كتمان می‏كنند آنچه را خدا از كتاب نازل كرده و آنرا به بهای كمی می‏فروشند، آنها جز آتش چیزی نمی‏خورند (و مال، رفاه و لذتی كه از این رهگذر به دست می‏آورند در حقیقت آتش سوزانی است) و خداوند روز قیامت با آنها سخن نمی‏گوید، و آنها را پاكیزه نمی‏كند، و برای آنها عذاب دردناكی است.

«إِنَّ الَّذِینَ یأْكُلُونَ أَمْوَالَ الْیتَامَى ظُلْمًا إِنَّمَا یأْكُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ نَارًا وَسَیصْلَوْنَ سَعِیرًا» (النساء، 10)

- در حقیقت كسانى كه اموال یتیمان را به ستم مى‌‏خورند، جز این نیست كه آتشى در شكم خود فرو مى‌‏برند و به زودى در آتشى شعله‌وری درآیند.

●- بنابراین، نباید عذاب الهی را فقط در سیل، طوفان، زلزله و سایر حوادث طبیعی دید، بلکه هر گناهی، انحراف از مسیر حق می‌باشد که آثار و تبعات سوء خود را به همراه دارد.

عذاب تدریجی

بدترین و شدیدترین نوع عذاب در دنیا، «عذاب تدریجی» می‌باشد؛ یعنی منحرف و گناهکار، چنان به سوی فلاکت و هلاکت خود گام برمی دارد که خودش هم نمی‌فهمد و چه بسا از کارهای خود احساس لذتی سودگذر هم بنماید - در مقیاس کلان برای ملّت‌ها و بلاها و عذاب‌های اجتماعی نیز چنین می‌باشد.

«وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ» (الأعراف، 182)

- و آنها كه آيات ما را تكذيب كردند تدريجاَ از آن راه كه نمی‏دانند گرفتار مجازاتشان خواهيم كرد.

برخورد خداوند متعال

بیان شد که خداوند متعال، دور از بندگانش و اعمال آنها نمی‌باشد و خیر یا شرّ هر کار درست یا نادرستی را در خود آن فعل قرار داده که برخی از آثارش در دنیا ظهور دارد و تمام آن در آخرت. به عنوان مثال: الزامی ندارد که مضرات و خسران بی‌دینی، ولنگاری، فساد، بی‌سوادی، بی‌بصیرتی، تنبلی، بد اخلاقی، بی‌ادبی، خودگرایی، تکبر و ...، فقط در آخرت و به صورت آتش ظهور پیدا کنند، بلکه آثار سوء و بخشی از عذاب آنها، در همین دنیا و البته متناسب با حیات دنیوی مترتب می‌شوند.

●- خداوند سبحان، بسیاری از گناهان بندگانش را در همین دنیا می‌بخشد، حتی بدون آن که به او ایمانی داشته باشند و استغفار و توبه‌ای کنند؛ چرا که اگر غیر از این بود، همه با اولین گناه در محضر خداوند متعال، معذب می‌شدند و دیگر کسی باقی نمی‌ماند؛ اما اولاً او رحمان و رحیم است، ثانیاً نظام هدایت را چنین قرار داده که تا مدت معینی، برای بازگشت و اصلاح مهلت و فرصت می‌دهد:

«وَلَوْ يُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِمَا كَسَبُوا مَا تَرَكَ عَلَى ظَهْرِهَا مِنْ دَابَّةٍ وَلَكِنْ يُؤَخِّرُهُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِعِبَادِهِ بَصِيرًا» (فاطر، 45)

- و اگر خدا مردم را به [سزاى] آنچه انجام داده‌اند مؤاخذه میکرد، هيچ جنبنده‌اى را بر پشت زمين باقى نمى‏‌گذاشت ولى تا مدتى معين مهلتشان مى‏‌دهد و چون اجلشان فرا رسد خدا به [كار] بندگانش بيناست.

●- خداوند غفار، ستار، رحمان، رحیم و توّاب، تمامی گناهان بندگان امیدوار به رحمتش که استغفار و توبه کنند را یکجا می‌بخشد:

«قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ» (الزّمر، 53)

- بگو اى بندگان من كه بر خويشتن زياده‏ روى روا داشته‏‌ايد از رحمت‏ خدا نوميد مشويد در حقيقت ‏خدا همه گناهان را مى‌‏آمرزد كه او خود آمرزنده مهربان است.

●- خداوند متعال، آثار و عواقب نامطلوب برخی از گناهان فردی یا جمعی را در دنیا مترتب می‌سازد تا بندگانش متذکر گردند و خود را اصلاح نمایند و تمامی آثار را در آخرت به عمل کنندگان بازمی گرداند.

سختی کار

«سختی کار»، حتی در سایر امور دنیوی نیز دلیل و حتی توجیه برای فرار از آنها نمی‌باشد.

هر کاری سخت است و «آدم شدن»، یعنی طی مسیر رشد و کمال تا رسیدن به فلاح و رفاه، بسیار دشوار می‌باشد. تحصیل علم از کلاس اول دبستان، تا دیپلم - از ترم اول دانشگاه تا دکتری - رسیدن به تخصص و فوق تخصص و خلاصه تحقیقات علمی تا آخر عمر، بسیار کار سختی است و بی‌سوادی از آن سخت‌تر - کار و تلاش برای کسب معاش و آن هم کسب حلال، بسیار سخت‌ است، و تنبلی، تن‌پروری، چشم به دست دیگران دوختن، از آن سخت‌تر - جهاد (تلاش دشمن‌ستیز در هر جبهه‌ای)، جنگ (قتال) و به میدان آوردن جان و مال، برای حفظ دین، کشور و مردم و البته در راه خدا، بسیار سخت است؛ اما ذلّت، استعمار، استثمار و بندگی دیگران، تجزیه کشور و چپاول ثروت‌ها و نوامیس مادی و معنویِ ملّت از آن سخت‌تر.

خلاصه آن که حرکت در صرایط مستقیم برای «آدم شدن»، خیلی سخت است، تلاش و جهاد می‌خواهد و بی‌خود به خودسازی «جهاد اکبر» نگفته‌اند، اما رفتن در بیراهه‌ها، سنگلاخ‌ها و سقوط در درّه‌های مُهلک، به مراتب سخت‌تر است، هر چند روندگان فعلاً متوجه نباشند.

چه باید کرد؟

ما، وظیفه‌ای جز تسلیم حق شدن [مسلمانی] نداریم. ما وظیفه‌ای جز بندگی و اطاعت با معرفت و اخلاص نداریم، ما تکلیفی جز محبّت الهی نداریم ...؛ نقشۀ راه و چه باید کردها و نکردهایش را به ما داده‌اند و فرموده‌اند: «بفرمایید»؛ البته طی این مسیر و سالم عبور نمودن از آن آسان نیست، اما بندگی هوای نفس خود و دیگران، اطاعت از اولیای طاغوت، کج‌روی و درجا زدن در زندگی حیوانی، ظلم به خود و دیگران، از آن هم سخت‌تر است و البته عواقبش در آخرت، بسیار سخت‌تر می‌باشد.

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال به دوستان و انتشار توسط شما؛ متشکریم.

پرسش:

روابط دختر و پسر در جامعه زیاد شده یک واقعیت است خصوصاً در دانشگاه‌ها، و خلاصه تحمل سخت شده است. پرسشم این است که خداوند در مقابل این مفاسد چه بر خوردی دارد، آیا الزاماً عذاب می‌فرستد؟ وظیفه ما دقیقاً چی هست؟

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/etc/12424.html 

 

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون