پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

نه فقط دین مبین اسلام، بلکه هیچ حق و باطلی با دیدن ظاهری شناخته و فهمیده نمی‌شود؛ بلکه خداوند متعال، برای هر شناختی، ابزار متناسب با آن را به انسان موهبت نموده است؛ چنان که برای شناخت محسوسات، حواس پنجگانه را داده است.

شناخت حق و باطل، کار "عقل" است، نه کسی با عقل می‌تواند رنگ یا اندازه را بشناسد، و نه کسی به حواس پنجگانه، می‌تواند اصول عقلی را بشناسد.

خداوند متعال، در عقل بشر، اصول و چارچوب‌هایی را به صورت فطری نهادینه کرده است و بشر هر امری را به آنها ارجاع داده و سپس تصدیق و یا تکذیب می‌کند.

البته فهم و ایمان، محبت و بغض، دوستی و دشمنی و ...، نیز با قلب شناخته و درک می‌شوند؛ لذا ممکن است که عقل حکم دهد، اما قلب تبعیت نکند؛ چنان که ابلیس لعین، خدا و معاد را می‌شناخت، اما تمرد و استکبار نمود؛ و یا فرعون حضرت موسی علیه السلام را بسیار دیده  بود، در خانه و قصر خودش بزرگ شده بود، او را به فرزندی قبول کرده بود، پس از بعثت نیز بارها ایشان را دید و مجادله کرده بود، و در ضمن خودش می دانست که إله و ربّ مردم نیست ... اما کافر بود و عناد کرد و هلاک شد؛ و یا هر جنایتکاری به حکم عقل می‌داند که جنایت مذموم است، اما مرتکب می‌شود.

بنابراین، دیدن به چشم سر (مادی)، هیچ نقش و اثری در شناخت ندارد، مگر این که دل بینا باشد؛ مگر آدمی با چشم چه چیزی را می‌بیند؟! فقط بدن و شکل را می‌بیند و این دلیلی برای اثبات حق نمی‌باشد. بسیاری پس از دیدن معجزات الهی به چشم، گفتند: حالا یقین کردم که سحر است!

فرض کنید که کسی پیامبر اکرم و یا امیرالمؤمنین و یا سایر امامان صلوات الله علیهم اجمعین را دید، سخن‌شان را نیز شنید؛ حال از کجا می‌فهمد که حق می‌گویند؟!

بسیاری از کسانی که در عصر پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله، به کفر و شرک خود باقی ماندند و یا حتی نفاق و دشمنی مضاعف ورزیدند، ایشان را مکرر می‌دیدند، برخی حتی نماز را به امامت ایشان می‌خواندند – بسیاری از دشمنان اسلام و اهل بیت علیهم السلام و حتی قاتلان امامان، ایشان را می‌دیدند؛ آیا ابن ملجم امیرالمؤمنین علیه السلام را ندیده بود، آیا جعده لعنة الله علیه، همسرش امام حسن مجتبی علیه السلام را ندیده بود که بفهمد بر حق است و او را با زهر ترور نکند؟! و یا شمر و خولی و ...، امام حسین علیه السلام را ندیده بودند؟ آیا هارون و مأمون لعنة الله علیهما، امامان موسی بن جعفر و علی بن موسی الرضا علیهما السلام را  ندیده  بودند ...؟! اما در آن زمان نیز مسلمانان و مؤمنان بسیاری در بلاد دور و نزدیک بودند که هیچ گاه ایشان را ندیدند؛ مثل ما.

●- در اسلام عزیز، "اصول دین" تحقیقی است، نه دیداری. یعنی باید به عقلی که به نور علم می‌بیند شناخته شود، و به قلب فهم گردد و ایمان آورده شود، و به اعضا و جوارح و البته با نیت خالص، به دستورات عمل شود.

بنابراین، دیدن یا ندیدن ایشان، هیچ نقشی در شناخت توحید، معاد، اسلام، قرآن، ولایت، امامت ... و هیچ حق یا باطل دیگری ندارد؛ چنان که دیدن یا ندیدن حضرت امام مهدی علیه السلام، هیچ نقشی در شناخت، باور و تبعیت از امام، و انتظاری راستین و گام برداشتن در مساعد نمودن شرایط ظهور ندارد.

چشم ظاهر و چشم باطن:

روح آدمی نیز مانند بدنش، چشم و گوش (سمع و بصر) و نیز قلب دارد و اگر روحش کَر و کور شود و قلبش ممهور گردد و هیچ حقیقتی را درک نکند، از حیوان نیز پست‌تر می‌گردد:

«وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لَا يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَا يَسْمَعُونَ بِهَا أُولَئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ» (الأعراف، 179)

ترجمه: و حقّا كه ما بسيارى از جن و انس را (گويى) براى دوزخ آفريده‌ايم، زيرا كه دل‌ها دارند ولى (حقايق را) بدان نمى‌فهمند، و چشم‌ها دارند، ولى بدان (به عبرت) نمى‌نگرند و گوش‌ها دارند ولى بدان (معارف حقّه را) نمى‌شنوند؛ آنها مانند چهارپايانند بلكه گمراه‌ترند (زيرا با داشتن استعداد رشد و تكامل، به راه باطل مى‌روند) و آنها همان غافلانند.

چشم سَر، فقط اجسام را می‌بیند، آن هم اگر نور باشد و نیز تا حدودی؛ اما همه چیز که جسمیت ندارد؛ مگر ما خداوند سبحان، فرشتگان، وحی و یا معادی که هنوز برپا نشده است را به چشم سر می‌بینیم؛ یا مگر محبت، عشق، نفرت و ... جسمیت خارجی دارند؟! خیر، بلکه هر چیزی با نشانه‌ها و آثارش شناخته می‌شود، وقتی آثاری را دیدیم و یا شنیدیم، آن را به عقل ارجاع داده و می‌شناسیم و به قلب (جان) ارجاع داده و فهم می‌نماییم.

●- آیا یک نابینا، هیچ شناخت و باوری ندارد؟ آیا اگر چشم کسی را ببندند، دیگر تمامی شناخت‌های خود را از دست می‌دهد؟ آیا آنان که حتی با چشم غیر مسلح، تا کهکشان‌ها را می‌بینند، حقایق را نثی شناخته و فهم می‌کنند و ایمان می‌آورند؟! خیر، چرا که چشم دلشان کور شده است، اجسام را می‌بینند، اما حقایق را نمی‌بینند.

«أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَتَكُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ آذَانٌ يَسْمَعُونَ بِهَا فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَكِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ» (الحج، 46)

ترجمه: آيا آنان در زمين سير نكردند، تا دلهايى داشته باشند كه حقيقت را با آن درك كنند؛ يا گوشهاى شنوايى كه با آن (نداى حق را) بشنوند؟! چرا كه چشمهاى ظاهر نابينا نمى‌شود، بلكه دلهايى كه در سينه‌هاست (در جان و فطرت است) كور مى‌شود.

مشارکت و هم‌افزایی – پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی.

پرسش:

ما که نه پیامبر(ص) و نه امام (ع) را دیده‌ایم، چگونه می‌توانیم بفهمیم دین اسلام بر حق است؟

پاسخ (نشانی لینک):

http://www.x-shobhe.com/shobhe/10858.html 

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه   توحید