پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

عیوب خودمان را متوجه خداوند متعال نسازیم. انسان عیب خود را آشکار می‌سازد و می‌گوید: «خدا آشکار ساخت»!

الف – "فکر"، با "وهم، خیال و تصور" متفاوت است. "تفکر" یعنی کار ذهن روی معلومات، برای رسیدن و معلوم نمودن آن چه مجهول می‌باشد؛ مانند حل معادلات دو یا چند مجهولی در ریاضی.

بنابراین، تا کسی قصد رسیدن به پاسخی و یا تحقق هدف و نیّتی نداشته باشد، به آن چه در ذهنش می‌گذرد، "فکر" نمی‌گویند؛ و تا معلوماتی نداشته باشد، نمی‌تواند مجهولی را معلوم سازد.

ب – بله، بسیار اتفاق افتاده که خداوند متعال، رسولان و امامان علیهم السلام، مؤمنان و حتی مردم عادی را از افکار شومی که دشمنان از آنها پنهان داشته‌اند، آگاه ساخته و می‌سازد. چنان که در آیات متعددی به آگاه ساختن از تفکرات و نقشه‌های شوم دشمنان تصریح شده است، از جمله آن که می‌فرماید: «آنها را از لحن گفتارشان می‌شناسانم»:

«وَلَوْ نَشَاءُ لَأَرَيْنَاكَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُمْ بِسِيمَاهُمْ وَلَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ أَعْمَالَكُمْ» (محمد صلوات الله علیه و آله، 30)

ترجمه: و اگر ما بخواهيم آنها را به تو نشان مى‌دهيم تا آنان را با قيافه‌هايشان بشناسى، هر چند مى‌توانى آنها را از طرز سخنانشان بشناسى؛ و خداوند اعمال شما را مى‌داند!

وقتی می‌فرماید که دشمن، چنین و چنان اراده کرده است، یعنی تفکر آنها را افشا نموده است:

«يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ» (الصف، 8)

ترجمه: آنان مىخواهند (اراده کرده‌اند که) نور خدا را با دهان خود خاموش سازند؛ ولى خدا نور خود را كامل مى‌كند هر چند كافران خوش نداشته باشند  !

ب – اگر چه توهمات، تخیلات و تصورات نادرست نیز مذموم است و به فرمایش امام صادق علیه السلام (مضمون): «ذهن را آلوده می‌کند و مانند این است که در وسط سالن قصری، هیزم بسورانید و دود و بویش فضا را پُر کند»، اما "عیب"، بیشتر به نواقص یا بدی‌هایی گفته می‌شود که با عمل، بیرون بریزد و آشکار گردد. از این‌رو فرموده‌اند که خداوند منّان، خیال یا تفکر گناه را نمی‌نویسد، اما همین که "اراده" کرد، می‌نویسد و اگر برای تحقق آن اراده، شروع به عمل کرد نیز می‌نویسد.

ج – اما، "ستار العیوبی" خداوند سبحان، محدود به آن چه عمل می‌شود نمی‌باشد، عیب‌های دورنی را نیز می‌پوشاند؛ حتی بسیاری از عیوب را از خود انسان نیز می‌پوشاند؛ و چنان که در دعای کمیل می‌خوانیم، حتی بسیاری از گناهان را از فرشتگان کاتب نیز می‌پوشاند.

نکته:

اما، همانگونه که رحمت و مغفرت الهی، شامل کسی می‌گردد که خود طالب آن باشد و نیز به دیگران رحمت آورد و اهل مغفرت باشد، تا قابلیت شمول پیدا کند؛ "ستار العیوبی" خداوند سبحان نیز اگر چه تمامی بندگانش را شامل می‌گردد؛ اما گاه خود انسان، با جهل، تکبر، غفلت، اصرار بر ارتکاب علنی گناهان و وقاحت تمام، پرده‌دری می‌کند؛ و وقتی خودش عیبش را آشکار کرد، با گله‌مندی و اعتراض می‌پرسد: «مگر خداوند ستار العیوب نبوده و نیست»؟!

اولین فراز طلب مغفرت در دعای کمیل، مربوط به گناهانی است که پرده‌های "عصمت = محفوظ نگه داشتن" را کنار می‌زند:

«اللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتِى تَهْتِكُ الْعِصَمَ – بار إلها! بیامرز برایم آن گناهانی را که پرده مصونیتم می‌درد».

پس باید پس از شناخت و  اعتقاد نسبت به "ستار العیوب" بودن خداوند سبحان، و مسئلت پوشش از او، خودمان بکوشیم که معایب خیالی، وَهمی، فکری و عملی خود را آشکار نسازیم و در رفع آنها بکوشیم، تا دعایمان نیز موضوعیت داشته باشد و مستجاب گردد.

مرتبط:

●- مگر خداوند "ستار العیوب" نیست؟ پس چرا بعضی از گناهانی که دیگران انجام دادند برای من آشکار شد؟ و چرا بعضی از گناهانی که من انجام دادم برای دیگران آشکار شد؟! (1 مهر 1399)

مشارکت و هم‌افزایی – پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی.

پرسش:

آیا "ستار العیوب" بودن خداوند سبحان، افکار انسان را نیز شامل می‌شود، یا ممکن است افکار آدمی را فاش سازد؟

پاسخ (نشانی لینک):

http://www.x-shobhe.com/shortanswer/11172.html

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه   توحید