ایکس – شبهه – پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: جملهی فوق آیه قرآن کریم نیست، بلکه دعوت پیامبر عظیمالشأن اسلام، مبتنی بر آیات قرآن کریم است. ایشان از همان آغاز بعثت تا آخر عمر به مردمان عصر خود و همهی اعصار میفرمودند: «یا ایها الناس قولوا لا اله الا الله تفلحوا» - بگویید: لا اله الا الله [تا] رستگار شوید».
الف – این که اساساً انسان چرا باید پرستش داشته باشد و بحث در خصوص این که انسان ذاتاً «حیّ مألوه» است، یعنی پرستنده است [نه این که باید پرستش داشته باشد]، یک مقوله مستقل است که قبلاً مباحث بسیاری در این خصوص درج گردیده است (لینک).
انسان هستی قائم بالذات نیست، بلکه مخلوق، فقیر، نیازمند و محتاج در اصل هستی خود (وجود) و نیز ربوبیّت میباشد، پس حتماً، همیشه، مستمر، خواسته یا ناخواسته، عبدِ إله است و معبود خود را میستاید. چه این معبود، إله و رب، حقیقی باشد و چه آن که او به خطا چیزی یا کسی را معبود و إله خود فرض نموده باشد. لذا فرمود: بگویید الهی جز الله وجود ندارد، تا رستگار گردید.
ب – اما این که «حالا این بندگی الله جل جلاله چه تأثیری در زندگی دنیوی و اخروی ما دارد و چگونه این اعقتاد ما را به فلاح میرساند؟»، مبحث بسیار مفصلی است که از جوانب متفاوت و لحاظهای گوناگون میتواند مورد بحث قرار گیرد.
این سؤال مثل آن است که بپرسیم: چه فرقی میان آدم عاقل، عالم و جاهل است؟ و یا بپرسیم: چه فرقی بین انسان روندهای که هدف و راه رسیدن را میشناسد، با روندهای که نه هدف و نه راه را میشناسد وجود دارد؟ بدیهی است که اولی در راه درست و راست (صراط مستقیم) حرکت کرده و به هدف میرسد، اما دومی راه را گم کرده و به گمراهی (ضلالت) میافتد و در نهایت هلاک میشود.
بدیهی است که عقل و جهل، علم به حقایق هستی و یا نادانی، نور و ظلمت، شناخت حق تعالی و یا قرار دادن اجسام و اشیاء و سایر مخلوقات به جای خدا و پرستش آنها و ...، یک سان نبوده و تأثیر مشابهی در ساختار شخصیتی فرد و اجتماع و رشد و یا انحطاط ندارند:
«قُلْ مَن رَّبُّ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ قُلِ اللّهُ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُم مِّن دُونِهِ أَوْلِيَاء لاَ يَمْلِكُونَ لِأَنفُسِهِمْ نَفْعًا وَلاَ ضَرًّا قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الأَعْمَى وَالْبَصِيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُمَاتُ وَالنُّورُ أَمْ جَعَلُواْ لِلّهِ شُرَكَاء خَلَقُواْ كَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ قُلِ اللّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ» (الرّعد، 16)
ترجمه: بگو پروردگار آسمانها و زمين كيست؟ بگو خدا؛ بگو پس آيا جز او سرپرستانى گرفتهايد كه اختيار سود و زيان خود را ندارند؟! بگو آيا نابينا و بينا يكسانند يا تاريكیها و روشنايى برابرند؟! يا براى خدا شريكانى پنداشتهاند كه مانند آفرينش او آفريدهاند؟! و در نتيجه [اين دو] آفرينش بر آنان مشتبه شده است بگو خدا آفريننده هر چيزى است و اوست يگانهی قهار.
ج – اما در خصوص شرک و پرستش چند خدا نیز توجه داشته باشیم که وقتی کسی باور داشت و اقرار کرد به «لا اله الا الله»، او نفی خدایان کاذب را نموده است، پس اگر در عین حال قائل به دو یا چند خدا باشد، همان شعار «لا إله الاّ الله» را نیز نفی نموده است. لذا ایمان و شرک، یک جا جمع نمیشود. حتی 99% ایمان به وحدانیت به اضافه 1% قبول و باور خدایان دیگر، یعنی رد و تکذیب همه آن 99% - چرا که دیگر وارد شرک شده است.
د – پرستش یعنی هدف غایی قرار دادن، وابستگی و به سوی هدف رفتن. پرستش یعنی انسان خدا را صاحب اختیار و تربیت کنندهی امور خود و عالمیان بداند (رب العالمین) – پس چگونه ممکن است که انسان بتواند چندین هدف غایی داشته باشد – بازگشت خود را به چندین مرجع بداند – در تمامی راههای متفاوت برای رسیدن به اهداف مختلف حرکت کند و به همه نیز برسد؟! لذا حضرت یوسف علیهالسلام به هم سلولیهای خود فرمود:
«يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُّتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمِ اللّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ» (یوسف، 49)
ترجمه: اى دو يار زندانى من، آيا خدايان متعدد و پراكنده بهترند (مانند بتها، ستارگان و غيره) يا خداى يكتاى غالب و چيره؟!
ﻫ – کمال انسان در این است که به سوی کمال برود، یعنی اسما و صفات کمال در او تجلی یابد و البته که کمالی جز الله جل جلاله وجود ندارد. بدیهی است که «هستی و کمال محض» نمیتواند کثرت داشته باشد، چرا که آن وقت «محدود و ناقص» بودن همه انواع آن لازم میآید. پس اگر کسی کافر یا مشرک شد، اساساً کمالی در او تجلی نمییابد و به جای رشد به انحطاط میرود.
و – انسان اگر موحد نگردید، کثرتگرا میشود و کثرت نیز عین تجزیه و پراکندگی است. لذا همهی قوا و استعدادهای انسان مشرک، به جای قدرت یافتن در «وحدت – توحید»، پراکنده، ناتوان و فانی میشوند. مضافاً بر این که این «کثرتگرایی» او در پرستش [که در افکار، اعتقادات و اعمال او متجلی میگردد]، خلاف حقیقت هستی و حقایق عالم هستی است، از این رو وقتی به پایان زندگی دنیا رسید و وارد قبر شد، متوجه میشود که به خلاف رفته است و در آنجا با علم یقینی میبیند که اصلاً کثرتی وجود ندارد و او به جای رشد، جادهی انحطاط را پیموده است. در این بیانات نورانی دقت کنیم:
«أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ * حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ * كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ * ثُمَّ كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ * كَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقِينِ * لَتَرَوُنَّ الْجَحِيمَ * ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَيْنَ الْيَقِينِ * ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ»
ترجمه: شما را تکثر طلبی (کثرت گرایی – فزونی طلبی) به خود مشغول داشت (از یاد خدای واحد غافل نمود) * تا آنكه گورستانها (قبرها) را زيارت كرديد * چنين نيست (كه مىپنداريد بايد براى دنيا كوشيد)، به زودى (وقت ورود به عالم برزخ) خواهيد دانست * آرى چنين نيست، به زودى (در روز جزا) خواهيد دانست * چنين نيست اگر (حقيقت امر را) به علم اليقين (علم غير قابل تشكيك) مىدانستيد * به يقين جهنم را (به ديده دل) مىديديد (لكن ندانستيد و نديديد) * سپس بىترديد آن را (در روز جزا) به عين اليقين خواهيد ديد (يقينى حاصل از داخل شدن و سوختن در آن) * سپس شما در آن روز بىشك از بخشش و نعمت (خدا در دنيا) بازخواست خواهيد شد.
ز – انسان مشرک، به جای واقعگرا بودن، وَهمگرا یا به فرموده پیامبر عظیم الشأن، صلوات الله علیه و آله «عبدالاوهام = بنده اوهام» میشود؛ چرا که در حقیقت خدا (إله) دیگری وجود ندارد که او بخواهد آن را نیز بپرستد و هر خدایی که او آن را خدای دیگر پنداشته، چیزی جز ظنّ و گمانی که هیچ مبنای علمی ندارد، نمیباشد.
آیا وضعیت نظریهپرستان را ندیدید؟ هر از چند گاه به نظریهای درباره جهان و حقایق عالم هستی رو میکنند، بدون آن که دلیل عقلی و علمی داشته باشند، آن را یک حقیقت میپندارند و پس از افول آن، به سراغ نظریهی دیگری میروند و اینها همه تبعیت از «ظنّ و گمان» است؛ ظنّهایی خطا که به دروغ به جای حقیقت القاء میشوند:
«وَمَا يَتَّبِعُ أَكْثَرُهُمْ إِلاَّ ظَنًّا إَنَّ الظَّنَّ لاَ يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا إِنَّ اللّهَ عَلَيمٌ بِمَا يَفْعَلُونَ» (یس، 36)
ترجمه: و بيشتر آنها (در اعتقاداتشان) جز از ظنّ و گمان پيروى نمىكنند، با آنكه بىترديد (ظنّ و) گمان از هيچ حقّى بىنياز نمىسازد، همانا خداوند به آنچه مىكنند داناست.
«أَلا إِنَّ لِلّهِ مَن فِي السَّمَاوَات وَمَن فِي الأَرْضِ وَمَا يَتَّبِعُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ شُرَكَاء إِن يَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلاَّ يَخْرُصُونَ» (یونس، 66)
ترجمه: آگاه باشيد كه هر كه (و هر چه) در آسمانها و هر كه (و هر چه) در زمين است ملك حقيقى خداوند است، و كسانى كه غير از خداوند شريكانى (بت هايى) را مىخوانند از چه پيروى مىكنند؟ آنها جز از ظنّ و گمان پيروى نمىكنند و آنها فقط حدس و دروغ مىزنند.
کلمات کلیدی:
اعتقادی توحید