بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

اللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَةَ وَ اَبیها وَ بَعْلِها وَ بنیها وَالسِّرِّ الْمُسْتَوْدَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحاطَ بِه عِلْمُکَ - اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج - صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ.

سلام دوستان؛

کم توجهی به مضامین ادعیه و زیارات از یک سو، و ندانستن معانی درست کلمات از سویی دیگر، سبب بروز بسیاری از خطاها و کجی‌ها و یا دست کم، غفلت‌ها شده است.

آن چه که در نگاه به خود و ارزیابی خود بد و مذموم می‌باشد، "تکبر" است که یعنی خود را از همگان برتر دیدن و بزرگی فروختن به دیگران، که مانع از هر گونه عبادت، اطاعت، عدالت و خدمتی می‌گردد!

اما، خود را با توجه به اسباب و عللش، بزرگ و معظم دیدن، نه تنها بد نیست، بلکه خوب و البته بسیار لازم و ضروری می‌باشد؛ و اساساً آدم‌های کوچک و سبک، به درد کارهای بزرگ نمی‌خورند، چه رسد به کربلایی و عاشورایی شدن، یا مهدوی و یار پا به رکاب امام زمان علیه السلام شدن!

تو، خلقت خداوند متعال هستی و خلقت خداوند عظیم، عظیم است؛ چنان که اگر تمامی دانشمندان جهان جمع شوند و تمامی معلومات و امکانات علمی و صنایع خود را جمع کنند، حتی یک مگس را نمی‌توانند خلق کنند، چه رسد به این که یک انسان را خلق کنند! انسانی که بالقوه، برای خلیفة الهی خلق شده است.

بنابراین، ندانستن و بی‌توجهی به "قدر = اندازه و ارزش" خود، ناشکری است، نه آن تواضعی که در اخلاق اسلامی، در برابر مسلمانان، توصیه و تأکید شده است. کسی که قدر خود را نداند و برای بزرگی و کرامت (بزرگواری) خود ارزشی قایل نباشد، هرگز از آن صیانت نمی‌کند و خود را به اندکی از چرب و شیرین بی‌ارزش دنیا می‌فروشد.

●- در زیارت عاشورا، دو دسته دعا وجود دارد؛ گاه خطاب به سیدالشهداء، حضرت امام حسین علیه السلام عرض می‌کنی که «من از خدا چه می‌خواهم» و این فرازها با «فَاَسْئَلُ اللَّهَ – پس، [ای امام حسین] من از خدا می‌خواهم» - و گاه مستقیم خداوند را می‌خوانی و از خودش می‌خواهی، که این فرازها با «اَللّهُمَّ» شروع می‌شود.

در اولین فراز از نوع اول، به ایشان عرض می‌کنی که ای امام حسین صلوات الله علیک، "من از خدا می‌خواهم ...» - «فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذى اَکْرَمَ مَقامَکَ وَ اَکْرَمَنى بِکَ ... - پس مى‌خواهم از آن خدائى که گرامى داشت مقام تو را و گرامى داشت مرا به خاطر تو»!

دقت شود که در این فراز از خدا نمی‌خواهی که تو را گرامی بدارد، بلکه با قاطعیت می‌گویی: «مرا گرامی داشت»؛ یعنی کار تمام شده است، به مقصود رسیده‌ام و در این که هم اکنون، من نیز بزرگ، بزرگوار و گرامی هستم، تردیدی نیست.

●- آیا این تکبر است؟ خیر، بلکه بیان یک واقعیت، شناخت یک حقیقت، و قدردانی و شکر نعمت است. اگر تکبر نیز به جایش صفت خوب و لازمی است، چنان که امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند که «تکبر مقابل متکبر، عبادت است».

تو در مثال، یک قطره‌ی بسیار ناچیزی هستی و در حرکت آرام یا تند خود، در رودی پهناور و یا آب‌راهی باریک و کم عمق، در حرکتی تا به دریا و اقیانوس بررسی، پس آرزویت وصل شدن به دریا و اقیانوس است؛ اما وقتی وصل شدی چه؟ خب خودت نیز همان دریا و اقیانوس می‌شوی.

از این‌رو، در زیارت عاشورا، به علل و اسباب بزرگ و بزرگوار شدن خود توجه کرده و گواهی می‌دهی! می‌گویی: خداوند متعال مقام تو را بزرگ داشت و تو را بزرگوار نمود، و من ناچیز و قطره را نیز به واسطه‌ی اتصال به شما، بزرگ و بزرگوار نموده است «وَ اَکْرَمَنى بِکَ».

در فرازی دیگر، مجدداً به این مقام با عظمت و بزرگواری خودت، به واسطه‌ی اتصال قطره به اقیانوس، تأکید می‌کنی و به ایشان عرض می‌نمایی: «فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذى اَکْرَمَنى بِمَعْرِفَتِکُمْ وَمَعْرِفَهِ اَوْلِیاَّئِکُمْ - و درخواست می‌کنم از خدائى که مرا گرامى داشت بوسیله معرفت شما و معرفت دوستانتان».

می‌گویی: یا امام حسین، صلوات الله علیک! البته که من قطره‌ی ناچیزی هستم، اما خداوند متعال، رحمان و رحیم، مرا به جویی از اولیای شما وصل نمود، به واسطه‌ی آن به رود عظیم و خروشانی وصل نمود و بدان طریق به شما وصل نمود و بدین واسطه، مرا نیز بزرگ و بزرگوار نمود.

به خودت سلام  می‌دهی!

نماز، معراج  مؤمن است. کسی که "قربة الی الله" اقامه نماز می‌کند، به معراج می‌رود، به لقاء الله می‌رسد، مستقیماً با خداوند سبحان راز و نیاز می‌نماید، به او «إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ» می‌گوید، با عرشیان و در رأس آنان رسول الله صلوات الله علیه و آله و سایر عبادالله الصالحین، ملاقات می‌کند ...، پس شخصیت بسیار بزرگی شده است، لذا وقتی از این معراج بر می‌گردد، پس از رسول خدا  صلوات الله علیه و آله، به خودش و به همسفران، همراهان و هم سنگران خودش سلام می‌دهد، چون باید به چنین شخصیت‌هایی سلام داد، لذا می‌گوید: «اَلسَّلامُ عَلَینا وَ عَلی عِبادِ اللَّه الصّالِحینَ – سلام بر ما و بر بندگان صالح خداوند متعال».

زیاده‌خواهی‌ها خوب و لازم:

"زیاده خواهی" نیز بد و خوب دارد، منتهی باید ببیند که اولاً از چه کسی می‌خواهد و ثانیاً چه می‌خواهد؟ بدیهی است آن که به این مقام و عظمت رسیده است، اولاً از خداوند متعال می‌خواهد و ثانیاً کم نمی‌خواهد. قطره وقتی اقیانوس شد، دیگر حاجات قطره‌ای ندارد.

●- آیا به درخواست‌ها (دعاهای خودت) در زیارت عاشورا دقت کرده‌ای؟! آیا دقت نموده‌ای که قرار گرفتن در مقامات و درجات محمد و آل محمد و امام حسین علیه السلام را برای خودت می‌خواهی؟!

«فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذى اَکْرَمَنى بِمَعْرِفَتِکُمْ وَمَعْرِفَهِ اَوْلِیاَّئِکُمْ ... اَنْ یَجْعَلَنى مَعَکُمْ فِى الدُّنْیا وَالاْخِرَهِ»؛

ترجمه: پس، از خداوندی که مرا به واسطه معرفت شما و معرفت دوستان شما بزرگوار نمود می‌خواهم ... که مرا در دنیا و آخرت با شما قرار دهد.

«وَ اَسْئَلُهُ اَنْ یُبَلِّغَنِى الْمَقامَ الْمَحْمُودَ لَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ»

ترجمه: «و از او خواهم که مرا به مقام محمود شما در پیش خدا برساند»؛

و در خاتمه از خداوند متعال به صورت مستقیم می‌خواهی که زندگی و مرگی که به حضرات محمد و آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین داده است، به تو هم بدهد!

«اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیاىَ مَحْیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَماتى مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ»

ترجمه: خدایا قرار ده زندگیم را زندگى محمد و آل محمد و مرگم را مرگ محمد و آل محمد.

●- این همان، خودبزرگ‌بینی و زیاده‌خواهی خوب، ممدوح و البته لازم و واجب است. و اگر از تو بپرسند: «تو مگر کی هستی، چه می‌دانی، چه کرده‌ای که خودت را اینقدر بزرگ و بزرگوار می‌بینی که زندگی و مرگ آنان و حشر با آنان را برای خودت می‌خواهی»؟! می‌گویی: «من کسی نیستم، من همان قطره‌ام که ممکن بود به زمینی فرو رود، یا تبخیر شود، یا به مردابی بریزد، اما می‌بینی که خداوند منّان، به من لطف نموده و مرا به اقیانوس رحمتش و امام حسین و امامان علیهم السلام وصل نموده است».

●- پس، وقتی خود را این قدر بزرگ، بزرگوار، ارجمند و با ارزش دیدی، از دارایی‌ها و مقامات خودت صیانت می‌کنی – دیگر خودت را به هر نامردی نمی‌فروشی، چون خداوند متعال شخصاً خریدار توست «إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ – خداوند مشتری است و جان و مال مؤمنانش را خریداری کرده است» - ارزان هم نمی‌فروشی، چرا که او پیش از این بسیار گران و ارزشمند خریداری کرده است «بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ  - به این قیمت که بهشت مال آنها باشد»؛ آن وقت می‌شوی از اصحاب امام حسین علیه السلام و از یاران باوفای امام زمانت سلام الله علیه که سلام تمامی حسینان متوجه تو خواهد بود.

اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

پس قدر خودت، مسلمان و شبعه بودنت، عبادات و عزاداری‌هایت را بدان و از این سرمایه‌های کلان صیانت بنما.

و السلام

 

مشارکت و هم افزایی – موضوع یادداشت و نشانی لینک متن، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی.

یادداشت

زیارت عاشورا به ما می‌آموزد که  «با توجه به علل بزرگی‌ات، خودت را محترم، معظم و مکرم بدان»!

نشانی لینک متن

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9973.html

 

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

  

  

          

کلمات کلیدی:  یادداشت   زیارت